Του Μανόλη Αστυρακάκη
Αυτές τις μέρες η ανθρωπότητα είναι σοκαρισμένη από τη φρικτή και απαίσια εικόνα της δολοφονίας του δύσμοιρου Τζορτζ Φλόιντ, καθώς άφηνε την τελευταία του πνοή, κάτω από τη φασιστική μπότα του τέρατος που συνέθλιβε τον αυχένα του.
«Μάνα μου, δεν μπορώ να αναπνεύσω»!
Τα τελευταία λόγια ενός αθώου, άλλου ενός αθώου, που στραγγαλίζεται από τα στυγνά δολοφονικά ένστικτα του αδίστακτου εκτελεστή, και το μόνο του φταίξιμο ήταν ότι γεννήθηκε μαύρος και ότι ήταν το μοιραίο θήραμα στο δρόμο του τερατόμορφου θηρευτή.
Κραυγή απελπισίας και πόνου, ίδια με την κραυγή της φρικτής αγωνίας του θνήσκοντος ανθρώπου, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, «ιλί, ιλί, λαμά σαβαχθανί»! Και μάλιστα, υπό τα παγερά, σκληρά και λαγνοφόνα βλέμματα θεατών και περαστικών, δηλαδή συνεργών. Συνεργός είναι ο περαστικός που αποστρέφει το παγερό βλέμμα του. Συνεργοί στο τέλος είμαστε όλοι εμείς που αποστρέφομε τα βλέμματα από τα συντελούμενα εγκλήματα εις βάρος της ανθρωπότητας, εις βάρος των αδύνατων και συφοριασμένων, που υφίστανται αδικίες, διωγμούς, δουλείες, ταπεινωτικούς εξευτελισμούς!
Η κραυγή του Τζορτζ Φλόιντ γίνεται σύνθημα οικουμενικό, κραυγή ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, γίνεται σάλπισμα αφύπνισης των ανθρώπων, που ασφυκτιούν σε μια ατμόσφαιρα πνιγηρή, που δεν μπορούν πια να αναπνεύσουν.
Αυτή τη στιγμή, στη φλεγόμενη Αμερική ακούγεται άλλο ένα, ελπιδοφόρο, μήνυμα, «φτάνει πια»! Φωνές διαμαρτυρίας, από ανθρώπους συνετούς, διανοούμενους, προοδευτικούς, στην καρδιά του καπιταλισμού!
Πολλά αρνητικά συναισθήματα και βλαβερά κατάλοιπα έχουν συσσωρευτεί στην ατμόσφαιρα της Gotham city. Μισαλλοδοξία, φυλετικό μίσος, εξαθλίωση και φτώχεια, κακία, σκληρότητα, μισανθρωπία. Ο πλανήτης μας νοσεί από τη μόλυνση του περιβάλλοντος, από τα βιομηχανικά, χημικά και πυρηνικά απόβλητα και από την αλόγιστη χρήση των φυσικών πόρων. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν από ιούς, λοιμώξεις, πανδημίες. Όμως όλα θυσιάζονται μπροστά στον βωμό του θεού της Οικονομίας. Στο όνομα του κέρδους ισοπεδώνονται οι ηθικές αξίες, κυριαρχούν τα σκληρά φρονήματα, χάνουν την αξία τους οι ανθρώπινες ζωές. Και το χειρότερο, με το πρόσχημα δήθεν της προάσπισης της δημοκρατίας και της καθεστηκυίας τάξης, συντελούνται φρικτά εγκλήματα, πόλεμοι, γενοκτονίες, ξεριζωμοί, εκτοπίσεις λαών, δημιουργείται σκόπιμα αναστάτωση και χάος, για να διευκολύνονται και να επωφελούνται τα αρπακτικά που καραδοκούν.
Ε, λοιπόν, «φτάνει πια», ακούγεται όλο και πιο βροντερή η κραυγή της διαμαρτυρίας!
Επί τέλους, είναι καιρός να αφυπνιστούν οι άνθρωποι, να αφυπνιστούμε όλοι!
Είναι κρίμα, αλλά και αμαύρωση για τον ανθρώπινο πολιτισμό, άνθρωποι να σκοτώνουν ανθρώπους! Πρέπει επί τέλους να αφήσουμε πίσω τη βαρβαρότητα! Είναι καιρός να συναισθανθούν οι άνθρωποι ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας και ευημερίας είναι ο δρόμος της ειρήνης και της αλληλεγγύης. Κάθε άλλος δρόμος οδηγεί ξανά πίσω στη βαρβαρότητα. Και κάποτε, δηλαδή τώρα, πρέπει να τελειώσει αυτή η θλιβερή ιστορία με την ανωτερότητα της λευκής φυλής. Αντί της αλαζονικής αυτής ανοησίας, ας βρούμε το κουράγιο να δείξουμε λίγη μεγαλοψυχία και τρυφερότητα στο μαύρο αγόρι με το τρομαγμένο βλέμμα και την ταμπέλα στο στήθος, που έγραφε “Am I next?”, και να του πούμε πως τώρα νοιάζονται πολλοί, και δεν θα το αφήσουν μόνο του, όταν ακούει τα ουρλιαχτά του λύκου!
