Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε το αίτημα της Ρ. Δούρου για ασφαλιστικά μέτρα κατά της εφημερίδας “Μακελειό”, για προσβολή προσωπικότητας και συκοφαντική δυσφήμιση, λόγω σειράς χυδαίων δημοσιευμάτων.
Αναλυτικά η Ρ. Δούρου σχολιάζει:
Πριν από λίγες μέρες εκδόθηκε η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που δικαιώνει το αίτημά μου για ασφαλιστικά μέτρα κατά της εφημερίδας “Μακελειό”, για προσβολή προσωπικότητας και συκοφαντική δυσφήμιση, λόγω σειράς χυδαίων δημοσιευμάτων.
Δικαίωση λοιπόν;
Και ναι και όχι.
“Ναι”, στο μέτρο και στο βαθμό που αυτή η απόφαση, που έρχεται σε μια περίοδο κατά την οποία τα στοιχειώδη, αναγνωρισμένα δικαιώματα των γυναικών βάλλονται, είτε στη δημόσια είτε στη διαδικτυακή σφαίρα, επωνύμως ή ανωνύμως, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Δικαιώνει όχι τόσο ένα πρόσωπο, αλλά μια άποψη. Ότι οι λέξεις δεν είναι αθώες. Είναι πολύ σημαντικές όταν κάποιοι συνειδητά τις μετατρέπουν σε εργαλεία επίθεσης σε μια ανθρωποφαγική αρένα.
“Όχι”, γιατί ζούμε σε ένα ωκεανό διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου. Διακρίσεων καθημερινών, μικρών και μεγάλων. Τραυματικών πάντα. Από χυδαία, σεξιστικά υπονοούμενα από δήθεν “έγκριτους” δημοσιογράφους σε βάρος γυναικών πολιτικών ως εγκληματικές πράξεις για τις οποίες κάποιοι λένε για το θύμα “μα τα ήθελε τέλος πάντων”… Αυτές οι βαθιές, οπισθοδρομικές συλλογικές παθογένειες και φοβικότητες δεν ξεριζώνονται εύκολα. Πόσες σιωπές, πόσες υποχωρήσεις, πόσα δάκρυα για το σεξιστικό “αστείο” στο δρόμο, για το χαστούκι του συντρόφου, για την ωμή βία, σε βάρος της κοπέλας της διπλανής πόρτας; Του ομοφυλόφιλου νέου; Σε βάρος εκείνων που διεκδικούν το αναγνωρισμένο δικαίωμά τους στην ταυτότητα φύλου, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, το δικαίωμά τους να ζουν όπως θέλουν, και δεν διαθέτουν, όπως κάποιοι από εμάς, δημόσιο βήμα για να αντιδράσουν; Πόσο μακριά φαντάζει η έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης από κοινωνίες όπου η ζωή των ανθρώπων συνθλίβεται, μεταφορικά αλλά και πραγματικά, από στερεοτυπικές κρησάρες; Ακόμη και μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της πρωτεύουσας… Γιατί κάποια έντυπα, κάποιες ιστοσελίδες, κάποιες αναρτήσεις έχουν καλλιεργήσει το έδαφος, έχουν βάλει τις φονικές λέξεις, τους επιθετικούς χαρακτηρισμούς του μίσους, στη σειρά.
Για όλα αυτά λοιπόν, η αίσθηση είναι γλυκόπικρη…
ΥΓ: ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στους: σ. Γιάννη Δραγασάκη, κ. Κώστα Μπακογιάννη, σ. Νάσο Ηλιόπουλο για τις καταθέσεις τους.