Του Δημοσθένη Καραγιάννη
Ένα από τα πλέον σοβαρά προβλήματα που δεκαετίες προσβάλουν τον «τύπο και την ουσία» του πολίτη και του ανθρώπου και στην πόλη μας, την περιοχή του Ηρακλείου, ευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, απαξιώνουν τον διαφημιζόμενο πολιτισμό της, αποτελούν στίγμα αδυναμίας και ανικανότητας, σημείο αναφοράς πολιτικαντισμού, εκμετάλλευσης και αβελτηρίας, λοιδορούν τις «προσπάθειες» των «Αρχών» και «Φορέων Εξουσίας», που διακηρύττουν τις «προθέσεις» και «υποσχέσεις» της «έννομης!» Πολιτείας και κυρίως αποκαλύπτουν τους μόνιμους μηχανισμούς ενός κράτους που στοχεύει να αποκρύπτει – πλην ατυχώς – τον απάνθρωπο ταξικό (και ρατσιστικό;) του χαρακτήρα, είναι το αίσχος που επικρατεί στον καταυλισμό των Ρομά στην Αλικαρνασσό.
Πρόκειται για ένα «ανώνυμο χωριό» με πλούσια ζωή, με πάνω από 500 ηρακλειώτες πολίτες, που στοιβάζονται σε παραπήγματα – παράγκες κι έχουν την ατυχία να είναι διαφορετικοί (όχι επί τα χείρω) από μας τους υπόλοιπους! Μεταξύ των παραγγών υπάρχουν και μερικά οικήματα μετρούμενα στα δάχτυλα του ενός χεριού, που μπορούν να θεωρηθούν καταχρηστικώς σπίτια. Καταχρηστικώς γιατί όση καλή θέληση να έχει κανείς δε γίνεται να δεχτεί πως στην εποχή μας χαρακτηρίζεται σπίτι ένα οίκημα που δεν έχει, αποχέτευση, ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, έστω κι αν διαθέτει τους αντίστοιχους χώρους και εγκαταστάσεις;
“Το κρύο του χειμώνα όπως, όπως το αντέχουμε. Την ψύχρα των ανθρώπων νιώθουμε αβάσταχτη” …
Το «έγκλημα» που συντελείται εδώ και δεκάδες χρόνια δεν είναι «στιγμιαίο»! Είναι διαρκές, συνειδητά συντηρούμενο και οξυνόμενο πάνω από σαράντα χρόνια! Άνθρωποι που πετάχτηκαν σαν τα σκουπίδια σ’ ένα χώρο που νόμιμα τους παραχωρήθηκε από το 1983 – αλλά παράνομα ορίστηκε οικισμός χωρίς υποδομές – να εγκατασταθούν, πιστεύοντας σε υποσχέσεις «Αρχών» και «Κράτους»! Δέχτηκαν κι αποφάσισαν να μην περιφέρονται, διασπαρμένοι στο νησί κι από τότε ζουν σε συνθήκες «σταβλισμού», αν και νομίζω πως τα σταβλιζόμενα ζώα διαβιούν σε καλύτερες απ’ τους Ρομά συνθήκες, καθώς οἱ νόμοι ορίζουν.
Το ίδιο το Κράτος παρανομώντας, εγκατέστησε τους ανθρώπους μεταχειριζόμενό τους ως άλογα ζώα (όχι ίππους!), χωρίς να δημιουργήσει την παραμικρή υποδομή σε ρυμοτομία, οδοποιία, αποχετευτικό δίκτυο, ύδρευση, ηλεκτροδότηση, αποκομιδή απορριμμάτων και λοιπών στοιχειωδών παροχών που οφείλει το κάθε έντιμο κράτος στους πολίτες του! Μόνο σε περιόδους εκλογών ως ψήφοι υπολογίζονται!!! Και που να τολμήσει κανείς να μιλήσει για εκπαίδευση σύμφωνα με τις ανάγκες και τις παραδόσεις τους! Ας μη ζητά λοιπόν ο Κλέφτης νομιμότητα από ανθρώπους που ο ίδιος «παιδαγωγεί» και ωθεί στην παρανομία και σε περιθωριακή συμπεριφορά. «Ἔνοχος, ἔνοχον οὐ ποιεῖ» λέει ένα νομικό θέσφατο που το κράτος και ἡ δικαιοσύνη του έχουν «θεσπίσει»…για τους άλλους!
Στα χρόνια που ακολούθησαν μια περίεργη διελκυστίνδα μεταξύ «Δημοτικών Αρχών» και «Κράτους», παίζονταν με τους Ρομά θύματα. Έδιναν κι έπαιρναν τη νομιμότητα εγκατάστασης σαν τραπουλόχαρτο, μέχρι που κάποια απ’ αυτές συμφώνησε να δοθεί ένας χώρος 30 και πάνω στρεμμάτων του δημοσίου (της τότε ΕΤΒΑ), όπου θα μπορούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα. Πάρθηκαν αποφάσεις, δημοσιεύτηκαν, εγκρίθηκαν, πανηγύρισαν, «συγχαρτηριοδοτήθηκαν ἑαυτοῖς καί ἀλλήλοις» ακολουθήθηκε και ολοκληρώθηκε κάθε απαιτητή διαδικασία, έγιναν μελέτες (και μάλιστα πρωτοποριακές), διαφημίστηκαν υπέρ το δέον, ξεκίνησαν τα έργα υποδομής, καταναλώθηκαν (θοῦ Κύριε!!!) 180 τότε εκατομμύρια δραχμές…
Για κακή τύχη όμως των κατοίκων του συνοικισμού και του πολιτισμού ἡ τότε Δημοτική αρχή άλλαξε επί το …προοδευτικότερον! Σησάμι στο ψωμάκι της το θέμα, κέρδισε τις εκλογές! Η νέα «προοδευτική» δημοτική αρχή με μια μονοκονδυλιά, διέγραψε το προηγούμενο έργο (αποφάσεις, νόμους, μελέτες, έργα, κ.λπ.) και σφετερίστηκε το χώρο που είχε δοθεί για εγκατάσταση στους Ρομά. Τις ημιτελείς εγκαταστάσεις, που αναπόδεικτα οικειοποιήθηκε ἡ «προοδευτική» Δημοτική Αρχή με ισχυρά – ως φαίνεται – φιλοζωικά αισθήματα, παραχώρησε σε βοσκό που τις «μεταποίησε» σε κατοικία προβάτων, τα οποία νέμονται τις – έστω – ημιτελείς ανέσεις που προορίζονταν για τους Ρομά, δικαιώνοντας για το ρόλο της Αρχής, το λόγο των αρχαίων: «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Γιατί όπως μου είπε κι ένας γέροντας των Ρομά: «Στους Ολυμπιακούς Αγώνες ενωμένη η Πολιτεία ασχολήθηκε με τους αδέσποτους σκύλους και καλά έκανε. Και εμείς αδέσποτα σκυλιά είμαστε. Δε μας θεωρούν ανθρώπους, αλλά αδέσποτα σκυλιά. Αλλά εγώ ξέρω πως και τα αδέσποτα σκυλιά έχουν δικαιώματα και τα προστατεύει ο νόμος. Δε με πειράζει που με θεωρούν αδέσποτο σκυλί. Δείχνουν τον πολιτισμό τους! Με πειράζει όμως και με εξοργίζει που δε μου αναγνωρίζουν τα ίδια δικαιώματα μ’ ένα αδέσποτο σκυλί!»
Πολλά έχουν γραφτεί στο παρελθόν από υπεύθυνους και αρμόδιους επιστήμονες και μη, πολλές προσπάθειες έχουν γίνει από άτομα με ευαισθησίες και ανθρωπιά, πολλές χιλιάδες ώρες έχουν διατεθεί από επώνυμους και ανώνυμους ευαίσθητους πολίτες για τη βελτίωση της ζωής των Ρομά και την απαλειφή του αίσχους που σπιλώνει την πόλη, αν και αυτό δεν είναι το προέχον. Πολύς μόχθος κατατέθηκε στη μελέτη και προβολή των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν απ’ τη στιγμή της νόμιμης εγκατάστασής τους και παραμένουν άλυτα και οξυνόμενα. Μόνο πως ἡ «κοινή γνώμη» δε διαμορφώνεται από τις απόψεις των σοβαρών και αρμοδίων. Κι εδώ επικρατούν οἱ απόψεις των λαϊκιστών, ημιμαθών και πολιτικάντηδων με αποτέλεσμα να κυριαρχεί μια «παρακοινωνική κοινή γνώμη» (κατασκευάζεται σκοπίμως;) πόρρω απέχουσα της ορθής και της λογικής!
Πολλές προτάσεις έχουν κατατεθεί στα τραπέζια των «διασκέψεων» για το μέλλον του χωριού, ως και μετεγκατάσταση των κατοίκων από το «συνοικισμό των Γύφτων», αλλά καμία απ’ αυτές δε βρήκε το δρόμο της υλοποίησης (πλην μιας που κατέληξε «ὀπή ἐν ὕδατι» – τρύπα στο νερό, αφού σπαταλήθηκαν 180 εκατομμύρια. Πάντως στους Ρομά δεν πήγαν. Δόθηκαν στα πρόβατα!). Δε γνωρίζω – αλλά ηλίου φαεινότερον – αν όλες οἱ προτάσεις συνάντησαν ντουβάρια αντί «ὤτων» και σίγουρα απευθύνθηκαν σε συναισθηματικά αποξηραμένους από ανθρωπιά, ντροπή, φιλότιμο και κυρίως υπευθυνότητα και ευθιξία «αρμοδιο-ανίκανους» και «υπευθύν-ωχαδερφιστές». Τι άλλο θα μπορούσε να υποθέσει κανείς;
Η «ΙΣΤΟΡΙΑ της ΝΤΡΟΠΗΣ» πολλά έχει καταγράψει και άλλα, απ’ ό,τι φαίνεται, θα συνεχίζει να καταγράφει και πολλούς επώνυμους και ανώνυμους που «έπαιξαν» και «παίζουν» με τις ζωές, το παρόν και το μέλλον των υπερ500ων κατοίκων του «ανώνυμου χωριού» και του μέλλοντος των 170 παιδιών, που αναζητούν δρόμους και διεξόδους για ομαλή ένταξή τους στην «κοινωνική κανονικότητα». Σε πείσμα της αντικανονικότητας που τους «παιδαγωγούν» και τους επιβάλλουν διαρκώς και πιεστικά οἱ «Αρχές», οἱ καταστάσεις, οἱ κατσαρίδες και τα ποντίκια!
Η «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» πολλά καταγράφει από τους αγώνες και τις αγωνίες, το μόχθο, το φόβο, την ανασφάλεια, το πείσμα και την προσπάθεια των κατοίκων του «ανώνυμου χωριού» για μια ανεκτή καθημερινότητα, για μια μικρή – κλεφτή έστω –ματιά απ’ τη χαραμάδα ενός μέλλοντος που ελπίζουν. Να φυτέψουν ένα δεντράκι όπου υπάρχει μια τρύπα γης, να σκαλίσουν ένα λουλούδι, να ποτίσουν ένα σπόρο να σκάσει λίγο πράσινο της ελπίδας, να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο! Σήμερα διακρίνεται μια διαμορφωμένη ποιοτική διαφορά ζωής στον καταυλισμό, μια πρασινάδα, ένα δέντρο… Είναι έργο της δικής τους προσπάθειας. Μόνοι τους και κάτω απ’ απαγορεύσεις και απειλές έγιναν όσα μπορεί να διακρίνει ο περαστικός απ ’το δρόμο… Γιατί – όπως λέει κι ο Χριστιανόπουλος – ο καθένας απ’ αυτούς είναι ένας σπόρος, που περιμένει τον καιρό του ν’ ανθίσει…
Με πενιχρότατους πόρους ζωής, βαρύτατο φορτίο κοινωνικής κατακραυγής, περιφρόνηση και νταηλίκι της εξουσίας πάνω τους, με αδυναμία ν’ αρθρώσουν λόγο δικαίου, περιμένουν μοιρολατρικά τους «μπαλαμός» μήπως κι αισθανθούν άνθρωποι κι αναγνωρίζουν και σ’ αυτούς το δικαίωμα να ζουν σαν άνθρωποι! Μήπως νιώσουν πως μ’ ένα λάστιχο νερού που τους πέταξαν εκεί δε γίνεται να ξεδιψάσουν, να πλυθούν, να καθαριστούν, να κάνουν τη λάτρα τους σαν κανονικοί άνθρωποι 500 και πάνω νοματαίοι σε βαθμό που να μην κουβαλούν πια την «ενοχλητική μυρωδιά του Γύφτου»! Κι ο «κοπρόλακκος» που τους πέταξαν οἱ «Αρχές» και το «Κράτος» θα ῤθει ἡ ώρα να «γεμίσει άνθη». Όπως γέμισε κι ο δικός μας – των προσφύγων – ο κοπρόλακκος που μας πέταξαν, όταν φτάσαμε εδώ κυνηγημένοι! Άνθη που λείπουν απ’ τον πολιτισμό μας. Και θα ’ναι αυτή ἡ αδυσώπητη «εκδίκηση της Γυφτιάς»!!!
Σήμερα οἱ καινούργιες «Αρχές» εδώ και 7 μήνες παρέλαβαν τα προβλήματα, που άφησαν οἱ παλιές «Αρχές»!!! Υποσχέσεις διακινήθηκαν στις εκλογές απ’ όλες τις διεκδικήτριες «Αρχές»!!! Ίδιες μ’ αυτές που είχανε δώσει οἱ παλιές «Αρχές», για τα προβλήματα που αυτές δημιούργησαν διαχρονικά… Οἱ νέες «Αρχές» τώρα έχουν το λόγο. Και η «ΙΣΤΟΡΙΑ της ΝΤΡΟΠΗΣ» ξανάπιασε το μολύβι κι έχει αρχίσει πάλι να καταγράφει… Κι όσοι νομίζουν πως κστέχουν την εξουσία να τη …«γράφουν» κι αυτοί, ας θεωρήσουν πως μάλλον πρωί είδαν τον ίσκιο τους και «σεμνύνονται» μεγαλοσύνη και δύναμη!
Φως στον ορίζοντα δε φαίνεται! Όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί χρόνια τώρα τους συσκοτίζουν την αυγή! Στα λασπωμένα σοκάκια του συνοικισμού όποιος διαβαίνει, σκόνη το καλοκαίρι, λάσπη το χειμώνα κι ολοχρονίς αποπλύματα συναντά… Συναντά και έντονη μοιρολατρία… Και επιδειξιομανία ανοήτων… Και πολλή «πνιγηράδα»… Από απόγνωση… Χωρίς ενδοιασμό για επαιτεία… Χωρίς όρια στην αναζήτηση της επιβίωσης… Χωρίς γνώση, εκπαίδευση, …κοσμιότητα και «κυριλίκι»! Και χωρίς ίχνος μίσους για τους «μπαλαμός»…
Α! Συναντά και πολλή ΟΡΓΗ! Οργή αδιέξοδη πίσω από «έρκος οδόντων»… Που φουσκώνει σαν ποτάμι… Κι όλο φουσκώνει… Κι είμαι σίγουρος! Δε θα σταθούν μόνα τα δόντια ικανά να τη συγκρατήσουν!!!
Υ.Γ. 1. Γνωρίζω πως οἱ μέρες είναι κρίσιμες. Ο «κρυπτορατσισμός» κι ἡ μισαλλοδοξία αποθρασύνονται τραχύτερα από πιο ήπιες εποχές. Η «θωπεία τῶν ὤτων» όμως σε παρόμοιες κρίσεις δημιουργεί «λίπος» στην ευαισθησία και στον ανθρωπισμό, «αἱ δέ ἀλήθειαι οὐ μενεταί»…
Το τραγικό με τους χειρισμούς του Δήμου σχετικά με τους Ρομά είναι πως οι ίδιοι οι Νεοαλικαρνασσιώτες σε λιγότερα από εκατό χρόνια πριν, ενώ κατέληξαν πρόσφυγες, αποδιωγμένοι και πεταμένοι από το κράτος ως «Τουρκόσποροι», «Παλιομεμέτια», «Τουρκόγυφτοι» και άλλα αισχρά, πικρά και πονεμένα, επέδειξαν παρόμοια στάση με αυτήν που υπέστησαν στα χρόνια της δικής τους «χολέρας».
Κι ενώ θα έπρεπε, ως παθόντες να κατανοούμε και να στηρίζουμε από τις καλύτερες και ανθρωπινότερες θέσεις, που έχουμε κατακτήσει, κάθε συνάνθρωπο που βιώνει παρόμοιες με τις τότε δικές μας δυστυχίες, δείχνουμε να κυριευόμαστε ή να «αποδεχόμαστε» το «καταψυχόμενο λίπος των Αρχών», στρεφόμενοι άμεσα ή έμμεσα εναντίον τους! Γιατί ἡ αδιαφορία επιτρέπει και την αποθράσυνση…
«Αυτός, γιέ μου, είναι ο φασισμός κι ἡ μούρη του … όλο ευγένεια και …νόμος!!!», μου ’λεγε ο πατέρας που τα ’ζησε από πρώτο χέρι… Ελαφρό το χώμα!!!
2. Διάβασα σήμερα (26/3.20) πως ἡ Περιφέρεια Κρήτης προχώρησε στην εφαρμογή απολυμαντικών ψεκασμών στο «ανώνυμο χωριό των Ρομά» της Αλικαρνασσού. Καλό το μέτρο δε λέω και ωφέλιμο, αλλά θα προχωρήσει αποφασιστικά και στην πραγματοποίηση δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης; Θα προχωρήσει στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος; Τι να κάνει ένας ψεκασμός που θα διαρκέσει άντε το πολύ 10 μέρες, αν δεν υπάρχει καθημερινά νερό για καθαριότητα σε κάθε νοικοκυριό; Ή μήπως βρήκαμε πάλι ευκαιρία για να δείξουμε την ευκαιριακή μας ευαισθησία με ένα …πανηγυρικό δημοσίευμα; Ιδού ἡ Ρόδος, φίλε Σταύρο!
Όμως θα επανέλθω.
Ο ίδιος.
