Του Χρήστου Πλέρου*
Παρακολουθώ εμβρόντητος τις τελευταίες μέρες διάφορους «ειδικούς», από πολιτικούς μέχρι λοιμωξιολόγους, ανθρώπους δηλαδή με σημαντικό και αναγνωρισμένο θεσμικό ρόλο, να εκστομίζουν μπούρδες περί αγιασμών και κεραλοιφών, χωρίς να αναλογίζονται τη βαρύτητα του λόγου τους. Οι εν λόγω τσαρλατάνοι (επιεικής χαρακτηρισμός) συμπληρώνουν αρμονικά την ανθρωπιστική γύμνια που επιδεικνύουμε καθημερινά απέναντι σε πρόσφυγες-μετανάστες χαρακτηρίζοντας τους ως εισβολείς, παρόλο που αντί για όπλα κρατάνε βαλίτσες. Κι εκεί που αμυνόμασταν στα Ανατολικά σύνορα…ο εισβολέας ήρθε από τη Δύση με αεροπλάνο, νόμιμος, Έλλην, και φονικός! Βλέποντας του γείτονες Ιταλούς να ισοπεδώνονται από το «μετανάστη» κορονοϊό φοβηθήκαμε και αρχίσαμε να τραβάμε τα μαλλιά μας και να παίρνουμε μέτρα δραστικά για να ελαχιστοποιήσουμε τις συναθροίσεις και συνεπώς τη μετάδοση του ιού. Και πολύ καλά κάναμε! Μετά τα μέτρα ήρθε η ώρα να απευθυνθούμε στο συναίσθημα του Έλληνα πολίτη, υπογραμμίζοντας τη σημασία της ατομικής ευθύνης για την τελική έκβαση της επιδημίας. Και πάλι πολύ καλά κάναμε!
Ήρθε λοιπόν η ώρα της ατομικής ευθύνης…αλλά γιατί ήρθε; Η απάντηση είναι απλή. Διότι η συλλογική ευθύνη μας τελείωσε, πήγε «περίπατο» εδώ και χρόνια. Περιορίστηκε σε προκήρυξη θέσεων συμβασιούχων στο ΕΣΥ μετά την κήρυξη της πανδημίας, συνοδευόμενη από δακρύβρεχτες εκκλήσεις του υπουργού Υγείας να υποβάλλουμε αιτήσεις, και σε έκτακτη χρηματοδότηση-μπάλωμα του συστήματος την τελευταία στιγμή. Αλήθεια…που είναι η ποιοτική παροχή υπηρεσιών υγείας του ιδιωτικού τομέα δίκην ΣΔΙΤ που διαφήμιζε η κυβέρνηση μέχρι και τον Ιανουάριο, απαξιώνοντας το ΕΣΥ ως δυσκίνητο και πολυδάπανο; Οι επενδυτές και οι ιδιωτικές ασφάλειες δε συγκινούνται από το κάλεσμα ατομικής ευθύνης; Η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση του ΕΣΥ είναι ζήτημα συλλογικής ευθύνης. Η καθολική πρόσβαση στη δημόσια Υγεία θωρακίζει τον πληθυσμό απέναντι σε επιδημίες και είναι ζήτημα συλλογικής ευθύνης. Τα κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ είναι ζήτημα συλλογικής ευθύνης. Η Υγεία συνολικά είναι ζήτημα συλλογικής ευθύνης και στη συλλογική ευθύνη δεν υπάρχει χώρος για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Επειδή όμως εγώ μπορεί να είμαι προκατειλημμένος και κακεντρεχής, ένας πιο νηφάλιος παρατηρητής θα μπορούσε να πει ότι οι τελευταίες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης δείχνουν ξεκάθαρα μια στροφή προς την ανάληψη της συλλογικής ευθύνης που της αναλογεί. Ενισχύει με μια σειρά από μέτρα το δημόσιο σύστημα Υγείας…γιατί άραγε; Μια επιδημία κορονοϊού, λαμβάνοντας υπόψη τα επιστημονικά δεδομένα έως σήμερα, θα μείωνε δραστικά τον αριθμό των συνταξιούχων αποτελώντας πρώτης τάξεως ευκαιρία εξυγίανσης του ασφαλιστικού! Φυσικά αυτή είναι μια ακραία τοποθέτηση διότι δεν είναι δυνατό οι κυβερνώντες να μη νοιάζονται για την επιβίωση των ψηφοφόρων τους. Ή μήπως είναι; Ας το δούμε λοιπόν πιο ψύχραιμα με ένα παράδειγμα. Ο συνολικός αριθμός των θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα από το 2011 έως το 2018 ανέρχεται σε 6773, με πρωταθλητή την Κρήτη, σύμφωνα με επίσημα δεδομένα της ελληνικής αστυνομίας. Σύμφωνα με τους επιδημιολόγους αναμένεται να νοσήσει περί το 10% του ελληνικού πληθυσμού από κορονοϊό, δηλαδή περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι. Η θνητότητα του ιού εκτιμάται <2%, οπότε λογικά περιμένουμε 10-20 χιλιάδες θανάτους από κορονοϊό, περίπου όσους και από μια εικοσαετία τροχαίων ατυχημάτων. Εσείς έχετε δει τα τελευταία 20 χρόνια κάποιες σοβαρές προσπάθειες της ελληνικής πολιτείας να μειώσει τα τροχαία ατυχήματα; Ο Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης είναι το δημοφιλέστερο ανέκδοτο του νησιού! Γιατί λοιπόν αφού δεν ενδιαφέρονται για τα τροχαία που «θερίζουν» κυριολεκτικά τον παραγωγικό πληθυσμό της χώρας, τρέχουν για να αναχαιτίσουν έναν ιό που σκοτώνει υπερήλικες; Πολύ απλά επειδή ένας σταθερός ετήσιος ρυθμός θανάτων δεν υπερβαίνει τις δυνατότητες του συστήματος και δεν έχει το αντίστοιχο πολιτικό κόστος με την απότομη εφάπαξ μείωση του πληθυσμού ως αποτέλεσμα μιας επιδημίας. Παγκόσμια εφαρμογή σκληρών μέτρων καραντίνας θα είχε ως αποτέλεσμα την ταχεία και αποτελεσματική αναχαίτιση της πανδημίας (βλέπε παράδειγμα Κίνας) με αντίτιμο ένα αρκετά μεγάλο πολιτικό και οικονομικό κόστος, το οποίο πιθανότατα θα πληρώσουμε και τώρα, συνοδευόμενο βέβαια από αρκετές χιλιάδες θανάτους. Ο φόβος των οικονομικών επιπτώσεων θα πληρωθεί με αίμα. Ως υγειονομικοί θα βρεθούμε υποχρεωτικά στην πρώτη γραμμή αυτού του πολέμου και πιθανότατα αρκετοί από εμάς θα νοσήσουν και μερικοί θα πεθάνουν. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι το επάγγελμα μας δε θεωρείται βαρύ και ανθυγιεινό…αλλά αυτά ας τα ξαναθυμηθούμε μετά το «τσουνάμι». Για την ώρα ας αναλάβουμε την ατομική ευθύνη που μας σερβίρουν και ας μείνουμε στα νοσοκομεία μας και στα σπίτια μας. Όσοι δεν έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας καλό είναι να αποφεύγουν τις επισκέψεις σε νοσοκομείο.
Πιστεύω πραγματικά ότι οι κυβερνήσεις-εκπρόσωποι του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις ζωές μας. Είμαστε αναλώσιμοι στο βωμό της σύγχρονης οικονομίας και του πολιτικού κόστους. Οι παραπάνω υποκειμενικές απόψεις σίγουρα θα χαρακτηριστούν ως μπούρδες από μερικούς οικονομολόγους, πολιτικούς, φιλοσόφους και αμπελοφιλοσόφους…και πιθανώς να είναι. Αλλά δε βαριέσαι…έχουμε ακούσει τόσες πολλές τις τελευταίες μέρες που μία παραπάνω δε θα μας βλάψει.
*Ο Χρήστος Πλέρος είναι Νεφρολόγος ΜΕΘ στο Γ.Ν.Χανίων
Πηγές:
- http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=89313&Itemid=73&lang=
- Wilder-Smith A, Chiew CJ, Lee VJ. Can we contain the COVID-19 outbreak with the same measures as for SARS? Lancet Infect Dis. 2020 Mar 5
- https://tvxs.gr/news/ellada/tsiodras-mporei-na-nosisei-akomi-kai-15-toy-ellinikoy-plithysmoy