Ένα συγκλονιστικό κείμενο του Χρήστου Κώτση, που κάνει τον γύρο του διαδικτύου:
Βλέπω τα χαμόγελα τους & μπορώ να φανταστώ την ζωή τους πριν & μετά απ’ αυτό.
Στο δημοτικό έβαλαν μια συμμαθήτριά τους να γλύψει μια τουρκική τουαλέτα.
Στο σχολείο τραμπούκιζαν την καθηγήτρια τους για να τους σβήσει μια απουσία.
Στον στρατό έκαναν κόλαση την ζωή ενός ήρεμου παιδιού μέχρι που αυτό αυτοκτόνησε.
Στην σχολή Γαλακτοκομικών Ιωαννίνων που φοίτησαν σκότωσαν με τα καψόνια τους τον ομοφυλόφιλο συμφοιτητή τους.
Θα κάνουν φυλακή πέντε χρόνια για ό,τι συνέβη στην άτυχη φοιτήτρια.
Ως σοφρωνισμένοι πολίτες πλέον κοντά στο γήπεδο θα σκοτώσουν με τα χτυπήματα τους έναν νεαρό που έπινε καφέ με τα αντίπαλα χρώματα.
Τις διάφορες σχέσεις τους θα τις ξυλοφορτώνουν υπό της υποψία της απιστίας.
Όταν θα βρεθεί η κατάλληλη, δηλαδή η πιο ανθεκτική στο ξύλο θα την παντρευτούν.
Όταν θα αρχίσουν να χτυπάνε & το παιδί εκτός από αυτήν θα τους ζητήσει διαζύγιο. Οπότε θα την σκοτώσουν επειδή την αγαπούσαν.
Θα ξανακάνουν φυλακή για δέκα χρόνια.
Μόνοι & έρημοι πλέον θα ρίξουν φόλες στα σκυλιά της γειτονιάς επειδή τους ενοχλούν στον ύπνο.
Στα 77 τους θα σκοτώσουν από θυμό έναν δημοτικό υπάλληλο λόγω μιας διαρροής νερού στο σπίτι τους. Λόγω ηλικίας δεν θα κάνουν φυλακή.
Ένα πρωί θα κοιτάξουν το είδωλο τους στον καθρέφτη & αυτό θα αποδειχθεί μοιραίο.
Μόλις τότε θα καταλάβουν πως δεν μίσησαν κανέναν από όσους πείραξαν στην ζωή τους περισσότερο από τον εαυτό τους.
Εκείνη τη μέρα θα αυτοκτονήσουν.
