Και φέτος, όπως κάθε χρόνο από το 2015, μια χριστουγεννιάτικη ταινία μικρού μήκους με ηχηρά μηνύματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, γίνεται viral. Είναι η ταινία που γύρισε το 2015 στα Χανιά ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, με τον τίτλο “Επισκέπτες”, με πρωταγωνιστή τον Μανώλη Πουλή, έναν Κρητικό ηθοποιό που για χρόνια, τη δεκαετία του 1980, δραστηριοποιήθηκε και στο Ηράκλειο, στο “Καφέ Θέατρο”, ένα πολιτιστικό στέκι της εποχής που ίδρυσε μαζί με συνεργάτες του ο σημερινός καλλιτεχνικός διευθυντής του δήμου Ηρακλείου, σκηνοθέτης και ηθοποιός, Γιώργος Αντωνάκης (δείτε αναλυτικά παρακάτω). Ο Μανώλης Πουλής έφυγε ξαφνικά από τη ζωή τον Μάρτιο του 2017, αλλά η ταινία συνεχίζει να σαρώνει κάθε Χριστούγεννα στο διαδίκτυο.
Στην υπόθεση της ταινίας του Θ. Παπαδουλάκης, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων περνά μόνο του τη νύχτα των Χριστουγέννων στο σπίτι του στα Χανιά, χωρίς να μπορεί να έχει επαφή με τα παιδιά και τα εγγόνια, που είναι μετανάστες στη Γερμανία. Στην κρύα και βροχερή νύχτα, ο παππούς, ο Μ. Πουλής, βγαίνει στενοχωρημένος για μια βόλτα στα βροχερά Χανιά.
Την ίδια στιγμή ένα αγροτικό όχημα μεταφέρει στην καρότσα, σκεπασμένους κάτω από νάιλον, μια μάνα πρόσφυγα με τα δυο της παιδιά και τα αφήνει στη βροχή και στο κρύο. Ο Μ. Πουλής παρακολουθεί τη σκηνή και παίρνει την οικογένεια των προσφύγων στο ζεστό του σπίτι. Είναι οι απρόσμενοι επισκέπτες της νύχτας των Χριστουγέννων, που γεμίζουν χαρά το σπίτι των ηλικιωμένων.
Δείτε το βίντεο
Μια ταινία του Θοδωρή Παπαδουλάκη με την χορηγία της Τράπεζας Χανίων
Έπαιξαν οι:
Παππούδες:
Παππούς ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΟΥΛΗΣ
Γιαγιά ΒΑΖΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
Παιδιά-Εγγόνια:
Μπαμπάς ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΥΒΑΡΙΤΑΚΗΣ
Μαμά ΙΩΑΝΝΑ ΔΑΒΗ
Γιός ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΥΛΑΚΗΣ
Μωρό ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΥΛΑΚΗΣ
Μετανάστες:
Μαμά ΣΤΕΛΛΑ ΣΚΟΡΔΑΡΑ
Γιός ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΖΑΚΗΣ
Κόρη ΣΟΦΙΑ ΧΙΩΤΑΚΗ
Σενάριο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΛΙΤΟΠΟΥΛΟΣ
Παραγωγοί ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ, ΙΩΑΝΝΑ ΔΑΒΗ
Μοντάζ ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΥΛΑΚΗΣ
Διεύθυνση Παραγωγής ΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Δεύθυνση Φωτογραφίας ΚΩΣΤΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠOΥΛΟΣ
Κάμερα ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΛΙΖΑΚΗΣ
Επεξεργασία Εικόνας – Εφέ ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Ηχοληψία ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΚΟΛΑΚΗΣ
Ηχητική Επένδυση – Μιξάζ ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΠΑΡΑΚΗΣ
Βοηθός Σκηνοθέτη ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΑΚΗ
Σκηνογράφος ΕΥΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ
Ενδυματολόγος ΞΑΝΘΗ ΚΟΝΤΟΥ
Μακιγιάζ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΑΓΩΝΑ
Βοηθός Σκηνογράφου ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ
Ηλεκτρολόγος ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ
Ακούγεται το παραδοσιακό τραγούδι του Λιβάνου “Wa habibi”/ “Μάνα μου, μάνα”
Αραβικά: παραδοσιακό / Ελληνική προσαρμογή Χριστόδουλος Χάλαρης σε στίχους του Νίκου Γκάτσου
Ερμηνεύουν η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή
Μια παραγωγή της Indigo View για τον Alpha
Ο Μανώλης Πουλής
Ο Μανώλης Πουλής έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, στις 18 Μαρτίου 2017 στα Χανιά, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ο Μανώλης Πουλής είχε ζήσει και δημιουργήσει στο παρελθόν στο Ηράκλειο, με στέκι του τη δεκαετία του ’80 το Καφέ Θέατρο του σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή του δήμου Ηρακλείου, Γιώργου Αντωνάκη. Τότε, μαζί με τον Γ. Αντωνάκη, τον Δ. Γιαννακόπουλο και άλλους, παρουσίαζαν στον υπόγειο χώρο θεατρικές παραστάσεις.
Ο Μανώλης Πουλής ήταν ένας άνθρωπος του πολιτισμού και της τέχνης. Μέσα από τον “Θεατρικό Κύκλο” τον οποίο είχε δημιουργήσει, είχε προσφέρει τα μέγιστα στον τοπικό και όχι μόνο πολιτισμό.
Στο θεατράκι που με μεράκι, αγάπη και έμπνευση είχε φτιάξει, την αίθουσα “Μαν. Κατράκης” στη Χρυσή Ακτή, είχε ανεβάσει και φιλοξενήσει σημαντικές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και άλλες πολιτιστικές – μουσικές εκδηλώσεις.
Στις 25 Μαρτίου 2016 οι «διαδρομές» των «Χανιώτικων νέων», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Θεάτρου (27 Μαρτίου) είχαν ανοίξει συζήτηση με τους ανθρώπους του θεάτρου στα Χανιά. Και στο ερώτημα: «Εχει μέλλον το θέατρο στα Χανιά και υπό ποιες προϋποθέσεις» ο Μανώλης Πουλής είχε απαντήσει:
«Στα δεκαοκτώ χρόνια που ζω στα Χανιά, ασχολούμενος με την τέχνη του θεάτρου, έχω διαπιστώσει ότι ελάχιστες αλλαγές έχουν γίνει στον χώρο αυτό καίτοι υπάρχει κοινωνική ανάγκη και απαίτηση να ικανοποιηθούν αιτήματα που λιμνάζουν.
Το γεγονός είναι ότι μια πόλη στο πληθυσμιακό μέγεθος των Χανίων έχει μεγάλο αναλογικά μέρος του κόσμου της που ασχολείται με το θέατρο. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να οδηγήσει τις δημοτικές αρχές -αλλά και όσους εμπλέκονται με τα πολιτισμικά της πόλης- να αναζητήσουν διεξόδους γι’ αυτό το ανθρώπινο δυναμικό.
Η έλλειψη υποδομών -παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί κατάλληλοι χώροι στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου- η απουσία επιτελικού σχεδιασμού και συντονισμού των δράσεων των διαφόρων ομάδων -με τη διασπορά των… εξουσιών στον χώρο του πολιτισμού- οδηγεί σε μια χαοτική λειτουργία των όποιων καλλιτεχνικών αναζητήσεων.
Και αν όλα τούτα φαίνονται αποκαρδιωτικά, εντούτοις είμαι αισόδοξος για το μέλλον του Θεάτρου στην πόλη μας. Κι αυτό το βασίζω στο ότι πολλά νέα παιδιά ψάχνουν να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα της σημερινής κοινωνίας σε συλλογικότητες που προσφέρει η ΤΕΧΝΗ. Αρκεί εμείς οι παλαιότεροι να μην μπαίνουμε εμπόδιο στις αναζητήσεις τους. Και στο ότι υπάρχει ένα θεατρόφιλο κοινό που αναζητά το καλό θέατρο και ευτυχώς μέχρι τώρα εξακολουθεί να ψάχνει ….
Σ’ αυτές τις αναζητήσεις εντάσσω και την απαλλαγή της θεατρικής τέχνης από την έννοια της υποκριτικής. Αρκετή υποκρισία υπάρχει στην κοινωνία μας, ας μην την εντάξουμε και στο θέατρικό χώρο. Οπως έλεγε κι ο Μαγιακόφσκι “Το θέατρο δεν αντανακλά σαν τον καθρέφτη, αλλά μεγεθύνει σαν φακός”.
Και κατ’ αυτήν την έννοια δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, όπου λειτουργούσε σαν κοινωνικό σχολείο και με την ίδια έννοια στηλιτεύει στην σύγχρονη εποχή τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Θα είχα πολλά να γράψω για όλα τούτα, επιφυλάσσομαι για το μέλλον»…