Της Ευγενίας Λουπάκη
Πλήρης περιφρόνηση του κοινοβουλίου, δηλαδή του λαού, στον οποίο ομνύουν. Αυτό είναι για μένα το συμπέρασμα από την πρώτη μέρα της συζήτησης των προγραμματικών δηλώσεων της ΝΔ, στη Βουλή. Ένα μείγμα από ένοχες αποσιωπήσεις, καθαρά ψεύδη, μασημένες κοινοτυπίες και μπόλικο θράσος. Διότι θράσος είναι να εξαγγέλλεις δράσεις και έργα, που οι προκάτοχοί σου είχαν ήδη πραγματοποιήσει.
Είναι φανερό γιατί δεν θέλουν την απλή αναλογική. Εχουν να εκτελέσουν μια αποστολή και δεν επιτρέπονται εμπόδια. Είναι φανερό ότι αυτοί στους οποίους λογοδοτούν βρίσκονται εκτός κοινοβουλίου και «υπεράνω» του εκλογικού σώματος. Είναι αυτοί που αποκτούν και υφυπουργούς δικούς τους, αυτοί που δέχονται τη μείωση του ΕΝΦΙΑ στις ταπεινές περιουσίες του 1.000.000 ευρώ και άνω.
Η περιφρόνηση των δημοκρατικών διαδικασιών, για τις οποίες τόσο κόπτονται οι κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, φάνηκε όταν από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης και πριν καν συγκληθεί η Βουλή σε σώμα, πριν καν ορκιστεί η κυβέρνηση ορισμένες φορές, άρχισαν τα αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Και μάλιστα σε τομείς, εξαιρετικά ευαίσθητους όπως η Παιδεία , με την εξαγγελία για κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου και της Νομικής Πάτρας. Είναι επίσης, απολύτως αποδεικτικό της φύσης αυτής της κυβένρησης, το αρνητικό πρόσημο των πρώτων εξαγγελιών. Αντί να βγουν να πουν «θα κάνουμε αυτό» προτίμησαν να πουν «θα καταργήσουμε αυτό».
Μέσα στη Βουλή, ο μεν πρωθυπουργός Μητσοτάκης ο μικρός, δεν λέει λέξη για το πού θα βρει τα λεφτά των φοροελαφρύνσεων που εξαγγέλει, λέξη για τη μείωση των πλεονασμάτων που εγκαταλείπει, λέξη για το ασφαλιστικό, λέξη για τις συντάξεις και τα επιδόματα, λέξη για τις δρομολογημένες προσλήψεις στην Υγεία και στην Παιδεία, λέξη για το 1 προς 5. Ακολουθούν στο ίδιο μοτίβο οι υπουργοί του: οικειοποίηση, αποσιώπηση, γενικούρες. Και μια στρατιά θλιβερών μετριοτήτων, χωρίς καν διαφορά στη γραβάτα, που αναμασούν τις ίδιες κολακείες για τον αρχηγό και βαρετές κορώνες για το πολιτικό σχέδιο της νέας κυβέρνησης. Καταπίνοντας αμάσητη την κωλοτούμπα στο Μακεδονικό.
Πέραν όλων των άλλων είναι ολοφάνερο ότι δεν έχουν και γνώση των θεμάτων που καλούνται να διαχειριστούν. Ολοι. Από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο βουλευτή. (Ισως γι` αυτό εκληθησαν τόσοι τεχνοκράτες να «βοηθήσουν»). Η σύγκριση μεταξύ των πρώην και των νυν, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, σε υπουργικό και βουλευτικό επίπεδο, είναι καταλυτική. Οι κατσαπλιάδες -o tempora, o mores- αποδεικνύονται απείρως πιο σοβαροί και ικανοί διαχειριστές και της καπιταλιστικής κρίσης.
Υπάρχει βέβαια ένας, που τα ξέρει όλα και κάτι παραπάνω. Διαχρονικώς και διακομματικώς. Και συγκέντρωσε στο υπουργείο του όλους του φόβους της ελληνικής κοινωνίας για να τους ξορκίσει. Υπόσχεται ησυχία, τάξη και ασφάλεια και θέλει να τον εμπιστευθούμε απόλυτα. Ο κόσμος θυμάται την εξάρθρωση της 17Ν, δεν θυμάται ότι αν δεν έσκαγε η βόμβα στα χέρια του Ξηρού, δεν θα είχε υπάρξει εξάρθρωση, τουλάχιστον όχι τότε. Εγώ όμως θυμάμαι μια άλλη βόμβα: Αυτή που έσκασε ΜΕΣΑ στο υπουργείο του , ΜΕΣΑ στο ιδιαίτερο γραφείο του, σκοτώνοντας τον υπασπιστή του. Πολύ μετά την εξάρθρωση της 17Ν. Υπουργός ήταν και τότε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης…συγγνώμη αλλά εγώ μ` αυτόν φοβάμαι περισσότερο.
