Είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα σεβαστεί τις κοινωνικές ισορροπίες, ούτε θα τις διευρύνει. Οι μάνατζερ δεν πήραν τα υφυπουργεία για να υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον και οι «ιεροδιδάσκαλοι» της επισφαλούς απασχόλησης και του μειωμένου εργατικού κόστους δεν πρόκειται να κρατηθούν στο περιθώριο.
Οι πλούσιοι περιμένουν πώς και πώς τις «οριζόντιες» φοροαπαλλαγές, που θα τους καταστήσουν πλουσιότερους – ενώ οι φτωχοί θα κληθούν να καλύψουν αντιστοίχως το έλλειμμα των δημοσίων εσόδων που θα προκύψει.
Το ασφαλιστικό «Πινοσέτ» ακονίζει τα δόντια του, φιλοδοξώντας να είναι η πιο σκληρή και αντικοινωνική δομική μεταρρύθμιση που επιβλήθηκε σε ευρωπαϊκή χώρα εκτός Μνημονίων. Και παράλληλα με όλα αυτά, ξεδιπλώνεται ένα πλέγμα ακροδεξιών μέτρων, που θυμίζουν έντονα Τραμπ και Σαλβίνι.
Είναι λοιπόν προφανές ότι το καθήκον της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιο σύνθετο από ό,τι εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Χρειάζεται μια αντιπολίτευση με δυνατά αντανακλαστικά. Μια αντιπολίτευση δυναμική, επιθετική και μελετημένη. Με ισχυρά και ορθολογικά επιχειρήματα. Χρειάζεται επίσης δράση και αποτελεσματικότητα στην οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Και επομένως, ισχυρότερη σύνδεση με την κοινωνία. Γιατί το μέλλον προβλέπεται δύσκολο.
Θα είναι λοιπόν πολύ μεγάλο λάθος να θεωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι στόχος του είναι η επάνοδος στην κυβέρνηση. Και εξίσου μεγάλο λάθος να πιστέψει ότι η φθορά της κυβέρνησης Μητοστάκη θα δουλέψει γι’ αυτόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει, βεβαίως, να υπερασπιστεί την περίοδο της διακυβέρνησής του. Η βασική του αποστολή όμως είναι να υπερασπιστεί το μέλλον. Και αυτό είναι μια σύνθετη αποστολή, που απαιτεί πειστικές απαντήσεις για όλα. Ακόμα και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
(Από το κύριο άρθρο της Αυγής)