Ήταν τα τέλη του 2013 και αρχές του 2014. Στην κορύφωση των αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου αποφασίζεται ένα ακόμα χτύπημα σε βάρος των φτωχότερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν η εφαρμογή του φόρου- εισιτηρίου 25 ευρώ για κάθε ασθενή που μπαίνει ΄στο νοσοκομείο έστω και για μια μέρα νοσηλείας! Ο τότε υπουργός Υγείας, Άδωνης Γεωργιάδης, με περίσσιο θράσος όχι μόνο αναγγέλλει ότι τα 5 ευρώ που ήδη ίσχυαν θα γίνονταν 25 “για να επιβιώσει το δημόσιο σύστημα υγείας”, με τη “χορηγία” των ίδιων των ασθενών, αλλά χαρακτηρίζει το μέτρο και ως… “κοινωνικά δίκαιο”, ως “μέτρο κοινωνικής αλληλεγγύης”, όπως το είχε αναφέρει στις συνεντεύξεις του εκείνο το διάστημα!
Έλεγε χαρακτηριστικά ότι το μέτρο των 25 ευρ «δεν έχει μόνο εισπρακτικό χαρακτήρα», αλλά είναι «ένα είδος κοινωνικης μεταβίβασης». Όπως είπε, το 25ευρω δεν καταβάλλεται για να έχουν περίθαλψη οι ασφαλισμένοι, αλλά για να μπορούν τα νοσοκομεία να συνεχίσουν να παρέχουν φάρμακα στους απόρους…
«Κοινωνικά δίκαιο και απαραίτητο» χαρακτήριζε ακόμα ο Γεωργιάδης το μέτρο των 25 ευρώ για τη νοσηλεία στα δημόσια νοσοκομεία. Μάλιστα σε ενα ρεσιτάλ θράσους, έλεγε ότι σύμφωνα με τις μελέτες, καθένας πολίτης θα νοσηλευτεί κατά μέσο όρο μια φορά στα 10 χρόνια, άρα – κατά τη δική του “λογική”- τα 25 ευρώ πληρώνονται για αυτά τα 10 χρόνια και έτσι το ποσό είναι μικρό!
Δείτε το βίντεο με τις δηλώσεις εκείνη την εποχή
Το μέτρο τελικά δεν εφαρμόστηκε κάτω από τις έντονες αντιδράσεις που υπήρξαν ακόμα και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ. Οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν σφοδρές.
Αυτό βέβαια που έχει σημασία – όχι μόνο για “ιστορικούς” λόγους αλλά κυρίως για όσα υπάρχουν στη λογική της ΝΔ- είναι το γεγονός ότι επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί μια πολιτική η οποία στην πραγματικότητα έκανε αδιανόητη την πρόσβαση στη δημόσια υγεία για ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων, ισοπέδωνε το δημόσιο σύστημα, υπέρ της ιδιωτικής υγείας, πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι το ίδιο διάστημα η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου προχωρούσε στο κλείσιμο πολλών νοσοκομείων, στη διαθεσιμότητα χιλιάδων εργαζομένων στη δημόσια υγεία αλλά και στην επιβολή “τέλους” για κάθε εργαστηριακή εξέταση αλλά και συνταγή.
Ενδιαφέρον για την ακραία νεοφιλελεύθερη λογική που κυριάρχησε σε όλα αυτά τα μέτρα, έχει η “επιχειρηματολογία” του Γεωργιάδη: “ποιος θα πληρώνει τη λειτουργία των νοσοκομείων”!
