Τα δέκα ψέματα του Α. Σαμαρά

Του Δημήτρη Ψαρρά

Το σημείο καμπής για την ανατροπή των εσωτερικών συσχετισμών στη Νέα Δημοκρατία ήταν ασφαλώς η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Με την ομιλία του ο Αντώνης Σαμαράς επισφράγισε το γεγονός ότι διεκδικεί την αρχηγία του κόμματός του, αφήνοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον ρόλο του αρχηγού-βιτρίνα.

Το έντονο χειροκρότημα των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στη «γαλάζια πολυκατοικία».

Με μια σειρά εξωφρενικά, αστήρικτα και ψευδή επιχειρήματα, ο κ. Σαμαράς πέταξε το γάντι στα άλλα ηγετικά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δείχνοντας ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πάρει τη ρεβάνς για την αποπομπή του από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και να ενισχύσει τη σημερινή επιρροή του στο κόμμα.

Για τους συνεργάτες του σ’ αυτή την επιχείρηση αρκεί να αναλογιστεί κανείς την επιδεικτική συμμετοχή του στην προσωπική φιέστα του Αδ. Γεωργιάδη την περασμένη Δευτέρα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κανείς άλλος από τη Νέα Δημοκρατία δεν τόλμησε να επαναλάβει τα επιχειρήματα του κ. Σαμαρά, ούτε καν οι Βορίδης-Γεωργιάδης, αλλά βέβαια και κανείς δεν διανοήθηκε να διαφοροποιηθεί απ’ αυτόν.

Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική 

Σχόλιο: Με το κλισέ αυτό ξεκίνησε την ομιλία του ο κ. Σαμαράς, καταχειροκροτούμενος από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Ατύχησε βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός, γιατί μ’ αυτήν ακριβώς τη φράση είχε κλείσει τη δική του ομιλία ο αρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης, ο οποίος μόλις είχε κατέβει από το βήμα. Αλλος υπερπατριώτης κι αυτός!

Δεν θα του απαντήσουμε εμείς. Του απαντούν δύο ομοϊδεάτες του ιστορικοί, οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν ένα συνοπτικό βιβλιαράκι για να αντιπαρατεθούν στη Συμφωνία των Πρεσπών: «Από το 1870 και ακόμα πιο έντονα από το 1913», γράφουν, «η Ελλάδα δεν προσπάθησε ποτέ να μονοπωλήσει την ευρύτερη γεωγραφική Μακεδονία. Πάντοτε επιδίωκε να μην τη μονοπωλήσει άλλος».

Και ακόμα πιο έντονα: «Η Ελλάδα δεν ισχυρίστηκε ότι οι Ελληνες Μακεδόνες ήταν οι “μόνοι” Μακεδόνες. Αναγνώριζε την ύπαρξη Βουλγαρομακεδόνων, Σλαβομακεδόνων (ή “Μακεδονοσλάβων”)». Το κείμενο υπογράφουν οι Αγγελος Συρίγος και Ευάνθης Χατζηβασιλείου, οι οποίοι είναι σφόδρα αντίθετοι με τη συμφωνία και μάλιστα ο δεύτερος συνυπέγραφε το γνωστό κείμενο των «11 πανεπιστημιακών» και είναι βέβαια πρόεδρος του επιστημονικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Κωνσταντίνος Καραμανλής («Η Συμφωνία των Πρεσπών και το Μακεδονικό», εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2019, σσ., 22-23).

Θεωρεί άραγε «εθνομηδενιστές» τους κ. Συρίγο και Χατζηβασιλείου ο κ. Σαμαράς; Ενδεχομένως. Φαντάζομαι όμως ότι δεν θα του είναι και τόσο εύκολο να απευθύνει την κατηγορία του «εθνικού μειοδότη» στον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Αλλά ο ιστορικός αυτός που ανέλαβε με την «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» να τεκμηριώσει την «ιστορική συνέχεια» του Ελληνισμού, είχε ήδη από το 1885 απαντήσει στον κ. Σαμαρά. Το σχετικό ντοκουμέντο που φυλάσσεται στο Ιστορικό Αρχείο του ΥΠΕΞ (φ.1885/ΑΑΚ/ΙΒ) πρωτοδημοσιεύτηκε από τον «Ιό» το 2001 («Ελευθεροτυπία», 24.2.2001).

Ο Παπαρρηγόπουλος απαντά στον υπουργό Εξωτερικών Α. Κοντόσταυλο, ο οποίος του ζήτησε να υποστηρίξει με ιστορικά επιχειρήματα ότι τα γεωγραφικά όρια της «κυρίως Μακεδονίας» είναι όσο το δυνατό «συμπίπτοντα» με το τμήμα εκείνο του μακεδονικού χώρου, το οποίο μπορεί να διεκδικηθεί με κάποιες αξιώσεις από την Ελλάδα.

Ο ιστορικός απαντά απολύτως αρνητικά: «Τα ιστορικά διδόμενα καθιστώσι δυστυχώς αδύνατον την απόδειξιν» της ζητούμενης νέας οριοθέτησης. Η αρχαία Μακεδονία, γράφει ο Παπαρρηγόπουλος, πριν από τον Φίλιππο περιοριζόταν στην ενδοχώρα μεταξύ Γρεβενών και Βιτωλίων (το Μοναστήρι, η σημερινή πόλη Μπίτολα της Βόρειας Μακεδονίας), χωρίς να φτάνει μέχρι τις ακτές του Αιγαίου· στα χρόνια δε του Φιλίππου, «επεκτάθη διά μιας» μέχρι τη Θράκη και τα σημερινά βόρεια σύνορα της γειτονικής χώρας.

«Τα όρια λοιπόν τα οποία οι Βούλγαροι αποδίδουσιν εις την Μακεδονίαν είναι ουδέν άλλο ή της του Φιλίππου Μακεδονίας», συμπεραίνει ο Παπαρρηγόπουλος. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος που τόσο οι Ελληνες όσο και οι φιλικά προσκείμενοι προς αυτούς Ευρωπαίοι υιοθετούσαν μέχρι τότε κι αυτοί την ίδια ακριβώς οριοθέτηση. Ο ιστορικός διευκρινίζει ότι η διαίρεση (επί χάρτου) της Μακεδονίας σε τρία τμήματα (νότια-μέση-βόρεια), την οποία είχε ο ίδιος προτείνει την προηγούμενη χρονιά, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον προτεινόμενο εξοβελισμό των βορειότερων επαρχιών από τη νέα ελληνική αντίληψη περί Μακεδονίας.

Απορρίπτει μάλιστα κατηγορηματικά την πρόταση του ΥΠΕΞ να κατασκευαστεί κάποιος «νέος γεωγραφικός όρος» γι’ αυτές τις περιοχές, τις οποίες περιλαμβάνει αυστηρά στη Μακεδονία.

Ο επίσημος ελληνικός χάρτης της γεωγραφικής Μακεδονίας που δεν αναγνωρίζει ο κ. Σαμαράς (έκδοση του ΓΕΣ, 1979). | 

Ο ίδιος χάρτης και στη «Μεγάλη Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια» (1929) | 

Λένε κάποιοι ότι η Μακεδονία τάχα χωρίστηκε στα τρία μετά τους Βαλκανικούς Αγώνες. Αρα, υπάρχουν δήθεν τρεις Μακεδονίες. Αρα, κάποια κομμάτια της υποτιθέμενης γεωγραφικής Μακεδονίας βρέθηκαν εκτός Ελλάδος. […] Είναι ένα εκ των υστέρων κατασκευασμένο ψέμα 

Σχόλιο: Ο ισχυρισμός αυτός είναι ανάπτυξη του πρώτου. Μόνο που «κατασκευασμένη» δεν είναι η διάκριση των τριών τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας. Κατασκευασμένη είναι η αποσιώπηση του θέματος από το 1980 και στο εξής.

Αυτό προκύπτει από την εξαιρετική μελέτη του ιστορικού Σπύρου Καράβα, ο οποίος μπήκε στον κόπο να συγκεντρώσει ελληνικά τεκμήρια για τον διαχωρισμό της Μακεδονίας, σε ένα εξαντλητικό ανθολόγιο από ελληνικά ιστορικά και γεωγραφικά εγχειρίδια, χάρτες, βιβλία και εγκυκλοπαίδειες. Οποιος αμφιβάλλει μπορεί να το συμβουλευτεί (Σπύρος Καράβας, «Οι Μακεδονίες των άλλων», εκδ. Βιβλιόραμα, Αθήνα 2018).

Αλλά βέβαια διαχωρισμός υπήρξε και πολύ νωρίτερα. Σύμφωνα με τον Μαργαρίτη Δήμιτσα –που κι αυτού την εθνικοφροσύνη δεν φαντάζομαι ότι αμφισβητεί ο κ. Σαμαράς– «η αλλοπρόσαλλος και παλίμβουλος ευρωπαϊκή διπλωματία διά του Βερολινίου συνεδρίου ηκρωτηρίασε την Μακεδονίαν, την μεν βορειοανατολικήν γωνίαν αυτής παραχωρήσασα τη Βουλγαρία, την δε βορειοδυτικήν γωνίαν τη Σερβία» («Η Μακεδονία εν λίθοις φθεγγομένοις και μνημείοις σωζομένοις», τ. Β’, Αθήνα 1896, σ. 1003).

Δεν λένε λοιπόν «κάποιοι» ότι «χωρίστηκε η Μακεδονία στα τρία». Και πάντως δεν το λένε οι «Σλάβοι». Το λέει η επίσημη ελληνική ιστοριογραφία. Το λέει ακόμα και επίσημος προπαγανδιστής των ελληνικών θέσεων για τη γλώσσα και την εθνότητα των βορείων γειτόνων μας, ο Νικόλαος Ανδριώτης, στο βιβλίο που έχει περί πολλού ο καθηγητής Μπαμπινιώτης:

«[Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι Σλάβοι στην ελληνική χερσόνησο] ο όρος “Μακεδονία” είχε γίνει απλώς γεωγραφική. […] Η αρχαία Μακεδονία, με τη διείσδυση των Σλάβων στη Βαλκανική διαιρέθηκε οριστικά σε δύο ζώνες, στην ελληνική και τη σλαβική και είναι σήμερα απλός γεωγραφικός όρος» («Το ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων και η γλώσσα του», εκδ. Τροχαλία, Αθήνα 1992 [1957], σ. 32-33).

Και παρακάτω:

«Οι Ελληνες, και μαζί τους κάθε λογικός και αντικειμενικός άνθρωπος οποιασδήποτε εθνικότητας, θεωρούν τη γεωγραφική έννοια “Μακεδονία” χωρισμένη με το μαχαίρι της Ιστορίας, οριστικά και ανεπανόρθωτα, σε δύο εθνολογικές, γλωσσικές και πολιτικές ζώνες: 1) Τη σλαβική ζώνη, που περιλαμβάνεται στο σημερινό κράτος των Σκοπίων και εν μέρει τη ΝΔ Βουλγαρία, και 2) Την ελληνική ζώνη, που κλείνει μέσα στα σημερινά πολιτικά σύνορά της η ελληνική επικράτεια» (στο ίδιο, σσ. 54-55).

Προφανώς ο κ. Σαμαράς δεν ανήκει στην κατηγορία των κατά Ανδριώτη «λογικών και αντικειμενικών».

Η διαμοιρασμένη Μακεδονία σε βιβλίο του ιστορικού Κ. Βακαλόπουλου (1987) | 

«Το 1913 δεν διαμοιράστηκε καμιά Μακεδονία. Αλλο πράγμα μοιράστηκε τότε: οι οθωμανικές κτήσεις στα Βαλκάνια, όχι η Μακεδονία». Αυτό τεκμηριώνεται από το ότι «δεν γίνεται καμιά αναφορά επίσημη σε Μακεδονία στη Συνθήκη του Λονδίνου και τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου 

Σχόλιο: Πρόκειται για την τρίτη παραλλαγή του αρχικού ισχυρισμού. Με μια θεατρική χειρονομία ο κ. Σαμαράς συνόδευσε τον ισχυρισμό του με την κατάθεση στα Πρακτικά της Βουλής του κειμένου των δύο Συνθηκών. Εδώ η επιστήμη (της Ιστορίας) σηκώνει τα χέρια ψηλά. Γιατί βέβαια οι συνθήκες που καθορίζουν νέα σύνορα μεταξύ κρατών δεν αναφέρονται σε γεωγραφικές περιοχές, αλλά σε γεωγραφικά όρια (βουνά, ποταμούς κ.λπ.).

Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, λ.χ., καταγράφει με λεπτομέρειες αυτά τα όρια, ενώ είναι απολύτως φυσικό να μη μιλά για «Μακεδονία», όπως δεν μιλά και για «Θράκη», παρά το γεγονός ότι καταγράφει τον ποταμό Νέστο ως όριο μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας. Μήπως δεν αποδόθηκε ούτε η Θράκη τότε στη Βουλγαρία, κ. Σαμαρά;

Η σειρά αυτών των ισχυρισμών είναι τόσο εξωφρενική, ώστε παρά τα χειροκροτήματα, κανείς από τους βουλευτές της Ν.Δ. δεν τόλμησε να αντιπαρατεθεί στους 12 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρθηκαν στο μοίρασμα της Μακεδονίας, ούτε και στον γ.γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα που κι αυτός είπε το προφανές, ότι δηλαδή είναι «αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η Μακεδονία είναι ένας ευρύς γεωγραφικός χώρος και μετά τη λήξη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου και την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913 η Ελλάδα πήρε απ’ αυτά τα εδάφη το 51,57%, η Σερβία το 38,3%, η Βουλγαρία περίπου 10%, η Αλβανία 0,5%. Ηταν μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια ιστορικά, που δεν ανήκει αποκλειστικά στην Ελλάδα και πλέον έχει μοιραστεί με τα υπάρχοντα σύνορα μεταξύ βαλκανικών κρατών».

Ο όρος “γεωγραφική Μακεδονία” είναι καθαρώς σλαβική επινόηση [σ.σ. σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου]. Αυτό σας λέω και εγώ, ότι είναι επινόηση 

Σχόλιο: Αν είναι «επινόηση» ο όρος «γεωγραφική Μακεδονία», δεν είναι σλαβικής, αλλά ελληνικής προέλευσης και οφείλεται στην προσπάθεια να διαχωριστεί από την «ιστορική» Μακεδονία που υποτίθεται ότι συμπίπτει με την ελληνική. Ο Παπαρρηγόπουλος, όπως είδαμε, έχει ήδη απαντήσει επ’ αυτού. Αλλά και οι σύγχρονοι «επίσημοι» ιστορικοί τα ίδια λένε.

Ο Κ. Βακαλόπουλος, μάλιστα, στο εκλαϊκευτικό βιβλιαράκι του που κυκλοφόρησε με πρόλογο του υπερμακεδόνα Στ. Παπαθεμελή θα φτάσει να πει ότι «η επίσημη ελληνική θέση επιδίωκε τον διαμελισμό της Μακεδονίας» («Η Μακεδονία στα πλαίσια της βαλκανικής πολιτικής, 1830-1986», εκδ. Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 57).

Οσο για την «Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου», την οποία επικαλείται ο κ. Σαμαράς, πρόκειται για το δημιούργημα του Ιωάννη Πασσά, ενός ακροδεξιού εθνικιστή και συνωμοσιολόγου, ο οποίος έσταζε χολή για τον πολιτικό κόσμο της χώρας και υμνούσε τη δικτατορία, ενώ είχε υιοθετήσει κάθε λογής φαντασιώσεις για την Προϊστορία και την Ιστορία της Ελλάδας.

Στην απογραφή του 1905 που έγινε στην περιοχή, δηλαδή επί οθωμανικής διοίκησης ακόμα, δεν καταγράφεται ούτε ένας Μακεδόνας. 

Σχόλιο: Στο «ντοκουμέντο» που κατέθεσε ο κ. Σαμαράς πράγματι δεν αναφέρονται «Μακεδόνες», παρά μόνο «Βουλγαρίζοντες». Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Μας το εξηγεί ο στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη και βασικός χαρτογράφος του ελληνικού κράτους Πάτροκλος Κοντογιάννης:

«Εν τοις χωρίοις της Μέσης Μακεδονίας δεν είναι δυνατόν να γίνη εθνογραφική διαφορά, αφού εθνογραφικώς δεν είναι δυνατόν εκ δύο αδελφών να είναι ο μεν Ελλην ο δε Βούλγαρος, δεν είναι δυνατόν δύο αδελφοί ν’ ανήκωσι εις φυλάς διαφόρους. Ούτω η διάκρισις εις σχισματικούς και ορθοδόξους δεν δύναται να δικαιολογήση πράγματι διάκρισιν εθνοτήτων, Βουλγαρικής και Ελληνικής. Της φυλετικής δε υποστάσεως ούσης ενιαίας εν τοις χωρίοις της Μέσης Μακεδονίας, ήθελον είναι κατ’ εμέ ορθότερον εάν οι κάτοικοι αυτών απεκαλούντο οι μεν ορθόδοξοι Βουλγαρόφωνοι, Μακεδόνες Ελληνίζοντες, ως ακολουθούντες την Ελληνικήν Εκκλησίαν και στέλλοντες τα τέκνα αυτών εις τα ελληνικά σχολεία, οι δε σχισματικοί Μακεδόνες Βουλγαρίζοντες, ως ακολουθούντες την Βουλγαρικήν Εκκλησίαν και πέμποντες τα τέκνα αυτών εις τα βουλγαρικά σχολεία. Η εθνότης δε είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» («Εκθεσις περί Μακεδονίας Β’. Θεσσαλονίκη-Σκόπεια», Εν Κωνσταντινουπόλει 26.8.1905).

Οντως, για ένα διάστημα οι δικοί μας ονόμαζαν την ντοπιολαλιά “μακεδονίτικα”, αλλά για να μην τα αποκαλούν βουλγάρικα 

Σχόλιο: Εδώ, άθελά του, ο κ. Σαμαράς ομολογεί τον στρουθοκαμηλισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ο πρώην πρωθυπουργός παραδέχεται ότι –έστω και για λόγους «εθνικής σκοπιμότητας»– και η Ελλάδα μιλούσε επισήμως για «μακεδονική γλώσσα», αυτό δηλαδή που υποτίθεται ότι σήμερα καταγγέλλει.

Είναι βέβαια αστεία η δικαιολογία ότι έτσι η Ελλάδα απέφευγε να αποκαλείται η γλώσσα των Μακεδόνων «βουλγαρική», εφόσον για «μακεδονική γλώσσα» μιλούν οι πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα, ο ίδιος ο Παύλος Μελάς, αλλά και ο Γεώργιος Τσόντος-Βάρδας, ο Γεώργιος Κατεχάκης-Ρούβας, ο Ιωάννης Καραβίτης κ.ά. (βλ. σχετ. Τάσος Κωστόπουλος, «Η απαγορευμένη γλώσσα», εκδ. Μαύρη Λίστα, Αθήνα 2002, σσ. 41-42).

Oι Γιουγκοσλάβοι ονομάζουν [τα Σκόπια] Βαρδαρία κατά τη δεκαετία του 1920 και του 1930. Στα γραμματόσημα η περιοχή των Σκοπίων εμφανίζεται ως Βαρδαρία, Βαρντάρσκα 

Σχόλιο: Εδώ ο κ. Σαμαράς δανείζεται ένα παλιό επιχείρημα της εθνικιστικής Ακροδεξιάς (Καρατζαφέρης, Βορίδης κ.ά.).

Η αλήθεια είναι ότι η ονομασία «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα» επιβλήθηκε το 1929 (και παγιώθηκε με το Σύνταγμα του 1931) από τη δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου, στο πλαίσιο της γενικότερης μετονομασίας όλων των ιστορικών περιφερειών, που αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών: η Σερβία έγινε «Μοράβσκα Μπανοβίνα», η Κροατία «Σάβσκα», η Δαλματία «Πριμόρσκα», η Σλοβενία «Ντράβσκα», το Μαυροβούνιο «Ζέτσκα», η δε Βοσνία-Ερζεγοβίνη «Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα Μπανοβίνα».

Σκοπός ήταν η εξάλειψη των ιστορικών εθνοτήτων της χώρας με τη συγχώνευσή τους σ’ ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος. Το αποτέλεσμα υπήρξε ως γνωστόν το αντίθετο, η όξυνση των εθνικών αντιθέσεων, με τραγικές επιπτώσεις στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (βλ. Ιός, «Μακεδονικές σαλάτες», εφ. «Ελευθεροτυπία», 6.10.2007).

Ο Α. Σαμαράς με τον Γιώργο Λιάνη στις Πρέσπες το καλοκαίρι του 1992, μετά την αποπομπή του από το υπ. Εξωτερικών | 

Το 1992 και ο σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος της Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν είπε επί λέξει: “Δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό από την Ευρώπη όνομα Μακεδονία για τα Σκόπια, γιατί αυτό θίγει τις εθνικές ευαισθησίες των Ελλήνων”. Μήπως ήταν ακροδεξιός εθνικιστής και ο Μιτεράν; 

Σχόλιο: Εδώ ο κ. Σαμαράς συλλαμβάνεται να αντλεί επιχειρήματα από τη διαδικτυακή παραπληροφόρηση. Πηγή του ένα βίντεο του ANT1, το οποίο έχει παραποιήσει τη δήλωση στους υποτίτλους του.

Απαντώντας στο ερώτημα δημοσιογράφου σχετικά με την ονομασία της ΠΓΔΜ ο Μιτεράν λέει: «Με μια ονομασία που θα επιλέξουν, αλλά η οποία δεν μπορεί να είναι απλώς και μόνο Δημοκρατία της Μακεδονίας» [Sous un nom qu’il appartient de choisir, mais qu’il ne peut pas être tout simplement République de Macédoine].

Οπως παρατηρεί ο Νίκος Σαραντάκος, «στη μετάφραση παραλείφθηκε το tout simplement, κάτι που αλλάζει το νόημα! Με άλλα λόγια, ο Μιτεράν τάχθηκε υπέρ σύνθετης ονομασίας (όχι σκέτο Μακεδονία για τη γειτονική χώρα) και οι Ελληνες δημοσιογράφοι το διαστρέβλωσαν εθνοπρεπώς σε “καμιά αναφορά της λέξης Μακεδονία!” Και αυτή τη διαστρέβλωση, αυτόν τον εθνωφελή σανό, προσπαθεί να σερβίρει 27 χρόνια μετά ο Αντώνης Σαμαράς, ο μοιραίος άνθρωπος».

Οποιος ανοίξει ένα λεξικό, θα δει ότι με τον όρο nationality αποδίδονται στα αγγλικά δύο διαφορετικές έννοιες: ιθαγένεια, αλλά και εθνότητα-εθνικότητα. Αναγνωρίσατε και τα δύο 

Σχόλιο: Ασφαλώς δεν λύνονται με τα λεξικά οι διεθνείς διαφορές. Ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να γνωρίζει ότι από το 1997 υπάρχει ειδική σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης με ακριβώς αυτό το αντικείμενο (European Convention on Nationality, Σύμβαση υπ’ αρ. 166).

Η σύμβαση αυτή προβλέπει ρητά στο άρθρο 2 ότι «ιθαγένεια σημαίνει τον νομικό δεσμό μεταξύ ενός ατόμου και ενός κράτους και δεν προσδιορίζει την εθνική προέλευση» (“Nationality” means the legal bond between a person and a State and does not indicate the person’s ethnic origin).

Τη σύμβαση έχει υπογράψει την ίδια μέρα (6.11.1997) η Ελλάδα, αλλά και η Βόρεια Μακεδονία (ως ΠΓΔΜ), η οποία μάλιστα την έχει επικυρώσει (3.6.2003) και την έχει θέσει σε ισχύ (1.10.2003). Κατά συνέπεια η ερμηνεία της Βόρειας Μακεδονίας για τον όρο δεν έχει καμιά «εθνοτική» διάσταση.

Εγώ υποστήριζα πάντοτε ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε χώρα με το όνομα “Μακεδονία” ούτε παράγωγα ή σύνθετα. Υπήρξαν και άλλες απόψεις αργότερα 

Σχόλιο: Ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται ως σταθερός στις απόψεις του και αποκαλεί υποτιμητικά «άλλες απόψεις» τη λεγόμενη «εθνική γραμμή» του 1995-2008 (από την Ενδιάμεση Συμφωνία και τον Αν. Παπανδρέου μέχρι το Βουκουρέστι και τον Κώστα Καραμανλή). Μόνο που ο ίδιος επέστρεψε στη Ν.Δ. χωρίς να θέσει ζήτημα και εκλέχτηκε ξανά βουλευτής το 2007, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή διακήρυσσε στις προγραμματικές της θέσεις την επιδίωξη της «σύνθετης ονομασίας».

Αλλά και όταν έγινε πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς, στις προγραμματικές θέσεις της κυβέρνησής του περιλαμβανόταν ότι «Η Ελλάδα προέβη σ’ ένα μείζον συμβιβαστικό βήμα, αποδεχόμενη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και χρήση έναντι όλων» (Δ. Αβραμόπουλος, ως υπ. Εξωτερικών, 7.7.2012).

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνταν επί πρωθυπουργίας Σαμαρά οι επίσημες θέσεις του υπ. Εξωτερικών, όπως προκύπτει από τον επίσημο ιστότοπό του (αποθηκευμένα στιγμιότυπα του 2012 και του 2014), ενώ επισφραγίστηκαν και από τη σχετική ομιλία του υπ. Εξωτερικών της κυβέρνησης Ευάγγ. Βενιζέλου στις 27.9.2014 στη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ που έχει αποκαλύψει η «Εφ.Συν.» (2.2.2018). Ποιον κοροϊδεύει σήμερα ο κ. Σαμαράς;

Υπάρχουν και πολλά άλλα ψέματα ή ανακρίβειες ή μισές αλήθειες στην ομιλία του κ. Σαμαρά, όπως η επίκληση των θέσεων του Κων. Καραμανλή και του Αν. Παπανδρέου, ενώ αποσιωπώνται οι αντιδράσεις τους στις δικές του θέσεις και κυρίως η πεποίθησή τους ότι αυτός ευθύνεται για την απόφαση διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Ενα από τα βασικά –και ασφαλώς από τα πιο γελοία– συνθήματα των συλλαλητηρίων του 1992 ήταν το «Study history», το οποίο απευθυνόταν στους εκτός Ελλάδας «αγράμματους» πολιτικούς ιθύνοντες. Μια αναποδιά της Ιστορίας το έφερε έτσι ώστε το σύνθημα γύρισε μπούμερανγκ στους εμπνευστές του: Study history, κύριε Σαμαρά!

Πηγή: Εφημερίδα Συντακτών