Της Νικόλ Λειβαδάρη
Όταν έπαιρνε τις αποφάσεις του και χάρασσε στρατηγική – πολύ καιρό πριν από την χθεσινή D Day – ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο στόχους.
Ο πρώτος ήταν να περάσει την συμφωνία των Πρεσπών χωρίς η κυβέρνησή του να απονομιμοποιηθεί πολιτικά και χωρίς να χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο δεύτερος στόχος ήταν να πετύχει ένα διαχειρίσιμο «διαζύγιο» με τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ.
Ηθελε ένα οριστικό «διαζύγιο» που αφενός μεν θα τον απελευθέρωνε για να στραφεί ολοκληρωτικά στο μεγάλο στοίχημα της κεντροαριστεράς, αφετέρου δε, δεν θα προκαλούσε τοξική σύγκρουση μεταξύ των δύο, έως χθες, κυβερνητικών εταίρων. Ενας απασφαλισμένος, στην δημόσια σφαίρα, Πάνος Καμμένος είναι το τελευταίο που θα ήθελε οποιοσδήποτε πρώην πολιτικός εταίρος – πόσο μάλλον ένας πρωθυπουργός που διεκδικεί τρίτη θητεία against all odds.
Οι χθεσινές εξελίξεις δείχνουν ότι και οι δύο στόχοι μάλλον επιτυγχάνονται. Η πολιτική νομιμοποίηση έρχεται δια της διπλής πλειοψηφίας – μιας απόλυτης πλειοψηφίας που, πλην δραματικού απροόπτου, θα αποτυπωθεί στην Βουλή εντός της εβδομάδας. Χτίστηκε επίμονα και μεθοδικά, έχει και εκλογικό – μετεκλογικό ορίζοντα, και αφορά την ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση και την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Στην ψήφο εμπιστοσύνης, την οποία θα κληθεί να δώσει η Βουλή το βράδυ της Τετάρτης, πέραν των 145 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προσμετρώνται ήδη – τουλάχιστον – άλλα έξι «ναι»: Εκείνα των βουλευτών των ΑΝΕΛ Θανάση Παπαχριστόπουλου, Ελενας Κουντουρά, Κώστα Ζουράρι και Βασίλη Κόκκαλη, καθώς επίσης και οι θετικές ψήφοι της υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη Κατερίνας Παπακώστα και του βουλευτή του Ποταμιού του Σπύρου Δανέλλη.
Στην πλειοψηφία των Πρεσπών, οι υπολογισμοί στο κυβερνητικό επιτελείο δείχνουν τουλάχιστον 152 «ναι»: Τους 145 του ΣΥΡΙΖΑ, τον Θανάση Παπαχριστόπουλο και την Ελενα Κουντουρά από τους ΑΝΕΛ, την Κατερίνα Παπακώστα και τους, τέσσερις εδώ, βουλευτές του Ποταμιού Σταύρου Θεοδωράκη, Γιώργο Μαυρωτά, Σπύρο Λυκούδη και Σπύρο Δανέλλη. Κατά τους ίδιους υπολογισμούς, η έκπληξη εάν έρθει «θα είναι προς τα πάνω, και όχι προς τα κάτω».
Ως προς τον δεύτερη στόχευση, ο κατευνασμός του Πάνου Καμμένου επέρχεται δια της κοινοβουλευτικής του επιβίωσης. Με την απόφαση-ντρίπλα να μην διαγράψει όλους τους βουλευτές των ΑΝΕΛ που θα παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση αλλά μόνον τους υπουργούς που δεν θα παραιτηθούν από την θέση τους, ο Πάνος Καμμένος χάνει μόνον δύο βουλευτές – την Ελενα Κουντουρά και τον Βασίλη Κόκκαλη. Και διασφαλίζει ότι θα εξακολουθήσει να έχει πέντε βουλευτές, που συγκροτούν και το κατώτατο όριο για την ύπαρξη κοινοβουλευτικής ομάδας.
Εδώ, μπορεί να έχει ένα πρόβλημα εάν ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος επιμείνει, όπως δηλώνει, στην παράδοση της έδρας του μετά την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς πρώτος επιλαχών είναι ο Τέρενς Κουίκ που επίσης δεν σκοπεύει να παραιτηθεί από υφυπουργός Εξωτερικών. Οι παρασκηνιακές επαφές όμως στην δεξαμενή των ανεξάρτητων είναι πιθανό να δώσουν την τελική διέξοδο στον πρόεδρο των ΑΝΕΛ.
Οπότε, κατόπιν αυτών, ο Πάνος Καμμένος θα μπορέσει να ενδυθεί την στολή του μακεδονομάχου, να ανέβει στην βόρειο Ελλάδα και να κηρύξει τον ανένδοτο κατά της συμφωνίας των Πρεσπώνκάνοντας εκ δεξιών αντιπολίτευση στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και, παράλληλα, να υπερψηφίζει τα φιλολαϊκά νομοσχέδια, ως έργο και των δικών του ημερών στην – πρώην πλέον – συγκυβέρνηση.
Πρόκειται για μια τακτική που μπορεί να μην ταυτίζεται με τον ορισμό της πολιτικής αξιοπιστίας και σοβαρότητας, ούτε εγγυάται την εκλογική επιβίωση των (όσων απέμειναν τουλάχιστον) ΑΝΕΛ. Πρόκειται όμως και για μια τακτική που δεν βλάπτει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Ούτε, απαραιτήτως, και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος, αν μη τι άλλο, απαλλάσσεται οριστικά από την αγωνία της μη κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών από την παρούσα κυβέρνηση…
