Σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια η Ιωάννα Χατζηιωάννου έγραψε το όνομά της με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Άρσης Βαρών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 63κ. με 97.5 κιλά στο αρασέ, 125 στο ζετέ και 222.5 κιλά στο σύνολο. Μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός ότι είχαμε κάποιες καλές αθλήτριες, δεν έχει επαναλάβει γυναίκα τον… άθλο της Χατζηιωάννου.
Το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) επικοινώνησε με την «χάλκινη» Ολυμπιονίκη και γύρισε τον χρόνο πίσω. Μίλησε για την δυσάρεστη εμπειρία της προετοιμασίας, καθώς και για το ενδεχόμενο να έχανε τους Ολυμπιακούς Αγώνες λόγω του τραυματισμού στη μέση. Μας αποκάλυψε μάλιστα ότι υπήρχε κίνδυνος στους Αγώνες να μείνει ακόμα και παράλυτη, αλλά, όπως είπε, ο Θεός της το χρωστούσε.
Ξεχωριστή στιγμή για την ίδια ήταν η 2η προσπάθεια στο ζετέ, όπου σήκωσε 125 κιλά και εξασφάλισε το μετάλλιο, όταν έβλεπε όλους να… χοροπηδάνε από την χαρά τους και η ίδια να μην έχει αντιληφθεί τι ακριβώς έχει συμβεί.
Η συνέντευξη της Ιωάννας Χατζηιωάννου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:
ΕΡ: Πέρασαν 18 χρόνια από τον άθλο στο Σίδνεϊ και παραμένεις η μοναδική αθλήτρια με Ολυμπιακό μετάλλιο…
«Η συμμετοχή στην Ολυμπιάδα και ειδικά να πάρεις μετάλλιο ήταν όνειρο ζωής. Εμένα με στεναχωρεί, γιατί ήθελα και η επόμενη γενιά να κατακτήσει Ολυμπιακά μετάλλια. Είχαμε αθλήτριες που διακρίθηκαν, αλλά ήθελα να κατακτήσουν μετάλλια και σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Ελληνίδες δεν έχουν το καλούπι που χρειάζεται για να αντέξεις την Άρση Βαρών. Έχουμε αθλήτριες, αλλά σε άλλες χώρες έχουν πληθώρα αθλητριών. Η γυναικεία Άρση Βαρών είναι ιδιαίτερο άθλημα. Νομίζω ότι μου το χρωστούσε ο Θεός αυτό το μετάλλιο για όλα αυτά που είχα κάνει και μου το παρέδωσε».
ΕΡ: Πριν αναχωρήσετε για το ιστορικό πλέον ταξίδι για το Σίδνεϊ, πώς θυμάσαι την προετοιμασία;
«Η προετοιμασία η δική μου ήταν πολύ δύσκολη. Να φανταστείτε, ήταν να μην πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχα χρόνια πρόβλημα με την μέση, αλλά εκείνη την περίοδο με «πρόδωσε». Ευτυχώς ήταν ένας πολύ καλός γιατρός, ο κ. Τσικούρης, ο οποίος ασχολείται ακόμα με την Άρση Βαρών, και το πήγαμε πολύ συντηρητικά. Δεν μου ήταν πολύ ευχάριστη η προετοιμασία. Ευτυχώς, όμως, ήρθε το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά υπήρχε πολύ άγχος».
ΕΡ: Επομένως δεν ήταν στόχος σου το μετάλλιο;
«Όχι, δεν είχαμε τέτοιες βλέψεις, γιατί είχα τον τραυματισμό και μπορούσα να μείνω και ανάπηρη. Να φανταστείτε ότι, αν δεν ήταν προσωπική η πρόκριση, δεν θα πήγαινα. Ταξίδεψα απλά για την εμπειρία και, αν τα κατάφερνα, να έμπαινα στην 8άδα. Τα πράγματα, όμως, πήγαν αλλιώς, γιατί πιστεύω ότι απέδωσε η σκληρή προπόνηση που είχα κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Τα κιλά που έκανα ήταν υπερβολικά, τώρα που το σκέφτομαι. Η συνεχόμενη προπόνηση, η καλή τεχνική απέδωσε κι έκανα ένα σκορ που ενδεχομένως και προπονημένη να μην το είχα κάνει».
ΕΡ: Τι θυμάσαι από τους Αγώνες σου;
«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα άλλο… άθλημα, μια άλλη διοργάνωση, άλλη αίσθηση που δεν συγκρίνεται με οποιονδήποτε αγώνα. Στο αρασέ είμαστε όλοι αγχωμένοι, αλλά μετά υπήρχε μια ικανοποίηση. Ο Κατσαϊδώνης, που ήταν δεύτερος προπονητής, μου είπε: “Γιάννα, βάλε ό,τι μπορείς και, αν τα καταφέρεις, θα πάρεις μετάλλιο”. Θυμάμαι ένα μούδιασμα που είχα, γιατί μπήκα σαν στρατιωτάκι. Το μόνο που μου έχει μείνει χαραγμένο είναι στην 2η προσπάθεια, γιατί ήξερα ότι δεν θα μπω τρίτη, όταν τελείωσα έβλεπα όλους να χοροπηδάνε κι εγώ να μην έχω καταλάβει τι έχει συμβεί. Είναι το μόνο που θυμάμαι…».
ΕΡ: Μετά το επίτευγμά σου ήρθε η απονομή. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι που δεν μπορείς να ξεχάσεις, όπως και την υποδοχή των συναθλητών σου και των δικών σου ανθρώπων…
«Το σοκ που είχα πάθει είναι ότι οι φίλοι μου και οι δικοί μου χαίρονταν πιο πολύ από εμένα. Μου έχει μείνει χαραγμένο και στη συνέχεια είμαι ευτυχισμένη, επειδή τους έκανα χαρούμενους. Ήταν φοβερό συναίσθημα, ήταν και άλλα μετάλλια και ζούσαμε μοναδικές στιγμές. Ήταν μια ομαδική δουλειά και γι’ αυτό το χαιρόμασταν πάρα πολύ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Γαλάνη (σ.σ. παλιά ομοσπονδιακή προπονήτρια) και τον Κατσαϊδώνη για την τεράστια βοήθειά τους».
Πηγή: ΑΠΕ
