Της Ελευθερίας Μηλάκη
Διήγημα
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα στον Παράδεισο. Μια επίπεδη έκταση, χωρίς σύνορα, με δροσερό, φρέσκο χορτάρι. Πιο πέρα υπήρχαν τα μικρά μου Πόνυ, η Λεμονιά, η Λεβάντα και η Χλόη, το Πράσινο Άλογο. Όλα ήταν σε παστέλ, σορμπέ αποχρώσεις, με φουντωτές ουρές και στίγματα πάνω στις ράχες τους. Το Πράσινο Άλογο είχε στη ράχη του τυπωμένα πολλά μικρά τριφύλλια, σε απόχρωση λίγο πιο σκουρόχρωμη από το υπόλοιπο χρώμα του. Πιο πέρα ήταν μερικές ασπρόμαυρες αγελάδες και μικρά, θνησιγενή μοσχάρια. Στον, ας πούμε Ουρανό, πετούσαν τα Αγγελάκια, τα οποία ήταν ένα είδος βοηθητικού προσωπικού. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν απόλυτα διαυγής, σαν να βρίσκονταν όλα μέσα σε αραιά σύννεφα, τα οποία όμως ήταν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό διαφανή.
Στο μεγάλο μοναστηριακού τύπου τραπέζι καθόταν η γνωστή παρέα και μιλούσαν όλη μέρα. Το τραπέζι ήταν πολύ μεγάλο, είχε δύο πάγκους στις δύο πλευρές, μα όλοι κρατούσαν αποστάσεις μεταξύ τους, για να είναι πιο άνετα. Ο Πόπερ ήτανε λέει «άσος» της μπάλας. Δίμετρος, γυμνασμένος σαν μπόντι μπίλντερ, έκανε «παπάδες» στα γήπεδα και είχε κερδίσει πάμπολλες διακρίσεις και ακόμα περισσότερους θαυμαστές. Παραπέρα καθόταν ο Πρινς, που καταγόταν από την διεκδικούμενη περιοχή του Κασμίρ στα σύνορα Ινδίας – Πακιστάν. Ήταν μελαμψός, μικρόσωμος, είχε όμως μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία, έμοιαζε πολύ με τον σταρ του Μπόλιγουντ Ιρφάν Καν. Λίγο πιο πέρα ήταν ο Βούτυρο στο Ψωμί. Όχι, δεν ήταν το όνομα κάποιου Ινδιάνου της Αμερικής, ήταν γόνος εφοπλιστών, είχε σπουδάσει στην Αμερική και ασχολιόταν με τις επιχειρήσεις τις οικογένειας. Έλεγαν τα ευαγγέλια ότι ευκολότερον είναι να περάσει καμήλα από την τρύπα της βελόνας, παρά πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά αυτοί ήρθανε και εδώ…
Ήμουν και ΄γω εκεί. Στην άκρη του τραπεζιού. Μιλούσα με τον Πρινς σχετικά χαμηλόφωνα, να μην ακούνε οι άλλοι, οι οποίοι κάτι άλλο συζητούσαν μεταξύ τους.
– Θυμάσαι που τα σαββατόβραδα έβγαινες και πουλούσες τριαντάφυλλα στην Πλατεία του Ναού; Από την Ολλανδία τα έφερναν. Εκεί ήταν το τρίγωνο των τριών χωρών, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο… Πουλούσες λουλούδια, ομπρέλες…
– Δεν πουλούσα ομπρέλες…
– Δεν έχει σημασία… Θυμάσαι που ήρθε ο Μεγάλος (έδειξε με το βλέμμα τον Πόπερ) και φωτογραφήθηκε μαζί σου, για ένα αφιέρωμα στους πλανόδιους μικροπωλητές σε ένα περιοδικό;
– Ναι, εγώ δεν ήξερα τότε πως ήταν διάσημος, δεν είχα ιδέα ποιος ήταν, δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ. Μου έδωσε και μια κάρτα του, μου είπε, ό,τι θες, ό,τι χρειαστείς, κάλεσέ με.
– Αυτός πήρε από τη λάμψη σου, όχι εσύ από τη δική του. Το ξέρεις αυτό; Εσύ έχεις δοκιμάσει το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί στον κόσμο αυτό, να είσαι νέος, δυνατός και να καταρρακώνεσαι λόγω έλλειψης χρημάτων. Και άντεξες.
– Δεν έχει σημασία… Τελικά δεν τον πήρα ποτέ τηλέφωνο, βρεθήκαμε όμως εδώ… Ήρθε λίγο μετά από μένα. Χάρηκε που με είδε. Φίλε μου, μου είπε, να δεις που τότε νόμιζα πως δεν είσαι άνθρωπος, πως είσαι ένα μηχάνημα που δέχεται κέρματα… Και όταν κατάλαβα ότι χαιρόσουν με την επικοινωνία, την ανθρώπινη επαφή, εξεπλάγην…
– Τι να πεις. Ποδοσφαιριστές. Σταμάτησαν νωρίς το σχολείο, για χάρη της καριέρας… Αγράμματοι…
Εκείνη τη στιγμή φτερούγισε από πάνω τους το Αγγελάκι 1. Σας παρακαλώ πάρα πολύ, δεν βάζουμε ταμπέλες. Και τώρα που έρχεται αυτή (έδειξε προς την ψηλή κοπέλα που πλησίαζε) μην ακούσω τίποτα!
Ήταν μια ψηλή καστανόξανθη κοπέλα με πράσινα μάτια και μακριά στιλπνά μαλλιά. Φορούσε ένα μαύρο βελούδινο στράπλες φόρεμα, ήταν ξυπόλητη και κρατούσε στο ένα χέρι ένα μαύρο λουστρινένιο γοβάκι. Ήταν πολύ αδύνατη, αλλά γυμνασμένη, δυνατή. Βασίλισσα της Ομορφιάς εδώ και χρόνια.
– Παιδιά βοήθεια, έχασα το παππούτσι μου. Μαύρη γόβα λουστρίνι νούμερο 42…
Κάθισε προς το παρόν στο τραπέζι με τους άλλους και βλέπουμε, της είπε το Αγγελάκι2. Εκείνη τη στιγμή μίλησε ο Βούτυρο στο Ψωμί. Μα… Αυτή είναι η… γυναίκα μου!
– Πώς βρέθηκες εδώ; Ξέρεις τι είναι εδώ;
– Ξέρω, ξέρω. Όμως για μένα δεν έχει διαφορά. Ήμουν στον Παράδεισο επί Γης κοντά σου. Ήσουν ο καλύτερος σύντροφος που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ…
Δάκρυσε ο Βούτυρο στο Ψωμί. Σε όλη του τη ζωή είχε αμφιβολίες ότι μπορεί να τον αγαπούσε για τα λεφτά του… Τώρα πήρε επιτέλους την απάντηση που ήθελε, αυτό που τον βασάνιζε τόσα χρόνια. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα τον βασάνιζε η ίδια σκέψη. Μήπως με θέλει για τα λεφτά μου…;
Μα αυτή την ήθελα και εγώ, δηλώσε με σοβαρότητα ο Πόπερ. Ήμασταν συμμαθητές στο λύκειο, στο Κερατσίνι. Θα ήμασταν το τέλειο ζευγάρι, όμως αυτή μετά που κέρδισε στα καλλιστεία με αποχαιρέτησε οριστικά. Αν περίμενε λίγο, θα έβλεπε πόσο επιτυχημένος και πόσο πλούσιος και διάσημος έγινα, δεν ήμουν πια ένα απλό παιδί του λαού που έπαιζε μπάλα. Κατάφερα να ξεχωρίσω. Έτσι και αλλιώς, τα χρήματα από ένα ποσό και μετά δεν σε κάνουν ευτυχισμένο… Δηλαδή είτε έχεις για παράδειγμα ένα εκατομμύριο, είτε δέκα εκατομμύρια, η ευτυχία σου δεν αυξάνεται. Έτσι λένε.
Τι λέει τώρα αυτός; Μονολόγησε ο Βούτυρο στο Ψωμί. Άλλα δεν λέγαμε πριν;
Μην στενοχωριέσαι Βούτυρο στο Ψωμί, του είπα τότε. Και μην πιστεύεις τις κακοήθειες που λένε μερικοί, ότι δήθεν η αγαπημένη σου πέθανε από… βαρεμάρα… Ποιος τα λέει αυτά; Απάντησε ο Βούτυρο έκπληκτος. Κανονικά δεν πρέπει να τα λέμε, γιατί δίνουμε δικαιώματα. Αν τώρα εγώ λέω τέτοια πράγματα, θα πουν αυτή ζηλεύει, κατάλαβες; Πάντως η πολλή ασφάλεια λένε πως σκοτώνει. Εμείς, για παράδειγμα, ευτυχία και ασφάλεια δεν είχαμε. Εσείς ζούσατε σε ένα Παράδεισο επί Γης, εμείς αντίθετα περνούσαμε από ένα Βάλτο ρατσισμού και βίας, μια Κόλαση επί Γης, αλλά με όμορφες στιγμές και ευχάριστα διαλείμματα…. Θα κάνουμε τώρα συμπεθεριό και με τα Παιδιά των Φαναριών… Με καταλαβαίνεις τώρα;
– Ποιος το είπε αυτό;
Ρώτησε θυμωμένος ο Πρινς.
– Ποιο πράγμα;
Ρώτησαν εν χορώ τα Αγγελάκια.
– Άκουσα κάτι, δεν ήταν ιδέα μου. Εγώ δεν δούλεψα ποτέ στη Φανάρια.
Τα Αγγελάκια κατάλαβαν ότι υπήρχε κίνδυνος να δημιουργηθεί ένταση και προσπάθησαν να ηρεμήσουν τα… πνεύματα. Λοιπόν εδώ είμαστε όλοι καλοί, οι Κακοί είναι στη φυλακή. Κάποιες φορές φέρεστε σαν κουτσομπόληδες και κουτσομπόλες. Είπαμε. Εδώ δεν υπάρχει πλούσιος και φτωχός, δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα! Εδώ είμαστε όλοι ίσοι και πιο συγκεκριμένα, δεν είμαστε, δεν υπάρχουμε, τουλάχιστον με τον τρόπο που το εννοούσαμε μέχρι τώρα.
Τα αλογάκια Πόνυ ξαφνικά πλησίασαν την… όμορφη παρέα. Το Πράσινο Άλογο πήρε το λόγο. Ήθελε και αυτό να κάνει ένα μίνι κήρυγμα:
Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς. Ακούς Μεγάλε; Απλά υπάρχει η εφήμερη δόξα και η αιώνια δόξα. Εσένα τώρα ας πούμε, μπορούμε να σε κάνουμε μαρμάρινο άγαλμα, να μείνει η ομορφιά σου εις τον αιώνα. Όπως επίσης και την κυρία εκεί. Θα γίνει μια μέρα ανασκαφή, θα σας βρούνε και θα σας βάλουν σε κάποιο μουσείο. Θα πληρώνουν εισιτήρια να σας βλέπουν και με αυτόν τον τρόπο θα γίνετε αθάνατοι. Εδώ είμαστε κάτι σαν Καθαρτήριο, καταλάβατε, δεν είναι αορίστου χρόνου η σύμβασή μας εδώ πέρα! Μετά θα αποκατασταθεί ο καθένας μόνιμα.
Εσύ με τα πολλά χρήματα, ναι, σε σένα μιλάω κύριε Βούτυρο, ξέρεις πολύ καλά πως ανθρωποι σαν εσένα στη Γη είχαν τη μέγιστη, ας το πούμε έτσι «αξία»…
Δεν βάζουμε ταμπέλες, φώναξε το Αγγελάκι1.
Είπα εγώ τίποτα; Συνέχισε το Πράσινο Άλογο. Ο κύριος Βούτυρο είχε δόξα λόγω του χρήματος. Δηλαδή το χρήμα έχει τη μαγική ιδιότητα, αν το έχεις, τότε είσαι και καλός, και φιλάνθρωπος, και ελεήμονας, ακόμα και… όμορφος!
Δεν θέλουμε μαγικά εδώ, φώναξε το Αγγελάκι2.
Εμείς εδώ είμαστε καθαροί.
– Και εγώ; Εγώ μπορείτε να μου πείτε τι δουλειά έχω εδώ;
Ρώτησε ο νεαρός με τα τριαντάφυλλα, που έμοιαζε με τον ηθοποιό Ιρφάν Καν. Ο Θεός μου λογικά είναι κάπου αλλού, ποιος και γιατί με έφερε εδώ;
– Ηρέμησε λίγο. Δεν είχαμε πει ότι θα είμαστε μαζί μέχρι και στην άλλη ζωή; Μην διαμαρτύρεσαι τώρα.
Τότε μίλησε η Βασίλισσα της Ομορφιάς. Λοιπόν, δεν οφελούν πια τα ψέματα. Τώρα ό,τι έγινε, έγινε. Δεν περνάνε τα ψέματα στο δραγουμάνο του Θεού. Το ομολογώ, Πράσινο Άλογο. Αν αποφάσιζα με την καρδιά μου και όχι με τη λογική τη δική μου και του κόσμου… Ο δρόμος για τον Παράδεισο περνάει μέσα από την Κόλαση. Ο στρωμένος με τριαντάφυλλα δρόμος τελικά, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν μου άρεσε… Γλίστρησα κιόλας και έχασα το ντιζάινερ γοβάκι μου… Ξέρετε, εγώ είμαι και λίγο ρομαντική…
Η αληθινή αγάπη, η πραγματικά ρομαντική, αυτή που δεν υπολογίζει τον κόσμο και τους κανόνες του, θα κάθεται στην άκρη σαν παρίας, σαν ήρωας…
Ομορφιά είναι κάτι που το έχεις και συ, να το θυμάσαι, πήρε ξανά το λόγο το Πράσινο Άλογο. «Μην πιστεύεις τίποτα από όσα βλέπεις και ακούς. Το διαρκές, προαιώνιο έγκλημα σε βάρος των φτωχών γυναικών, δεν θα τιμωρηθεί ποτέ. Εκτός εάν…».
