Του Θανάση Καρτερού
Λένε ότι το καλύτερο και πανάκριβο χαβιάρι είναι το μαύρο. Και λέγεται επίσης ότι το καλύτερο του καλύτερου είναι το ρωσικό χαβιάρι. Που για πολλά χρόνια διαφημιζόταν από την εθνικόφρονα Δεξιά και την προπαγάνδα της ως ένα από τα κίνητρα -μαζί με τα ρούβλια- της δράσης των κομμουνιστών, των αριστερών και των πάσης φύσεως συνοδοιπόρων. Το παιδί σου, ρε, θα το ταΐζουν οι Ρώσοι χαβιάρι; ωρύονταν οι παλιοί ασφαλίτες -ελαφρύ το πολιτικό χώμα που τους σκεπάζει- σε γονείς μικρών παιδιών που είχαν την αποκοτιά να λένε όχι και την ατυχία να πέσουν στα χέρια τους. Αυτό σε μαύρες εποχές.
Δείτε επίσης:
Χαβιάρια και κουβαδάκια για έναν εγωπαθή και προκλητικό μέχρι το τέλος της πρωθυπουργίας του
Πέρασαν όμως εκείνες οι εποχές, εκπολιτίστηκε η Δεξιά, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, εμφανίστηκε και το χαβιάρι στη θέση στην οποία ανήκε πάντα – στα τραπέζια των ιδιοκτητών του κράτους και της χώρας. Και να, αδελφέ μου, που ο Μητσοτάκης, μετά τα ρούβλια και τα περί πρακτόρων της Μόσχας, εισάγει πάλι στην πολιτική αντιπαράθεση και το χαβιάρι. Μας το φόρτωσε. Μας στόλισε με την ευγένεια που τον χαρακτηρίζει τελευταία και με το χαβιάρι. «Αριστερά του χαβιαριού» -αυτή η γενική, του χαβιαριού, είναι κάπως κακόηχη, αλλά τέλος πάντων- χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Με μπόνους τα «ακριβά κουβαδάκια».
Το θεωρεί προφανώς ευφυές αυτό το εύρημα. Να του λέμε για την ακρίβεια και την απατεωνιά με το «καλάθι του νοικοκυριού» και να απαντά με το χαβιάρι. Για τον λογαριασμό του ρεύματος και να απαντά με το χαβιάρι. Για τις υποκλοπές και να απαντά με τα κουβαδάκια. Ο Μητσοτάκης! Που είναι κοντά στον λαό, καταλαβαίνει τον λαό, συμπάσχει με τον λαό, κι έχει ως εκ τούτου το ηθικό δικαίωμα να εγκαλεί τους αντιπάλους του ότι είναι «του χαβιαριού»». Επιβεβαιώνοντας την παλιά διαπίστωση ότι το τελευταίο καταφύγιο των φαύλων είναι να βγάλουν τους πάντες φαύλους. Να εμφανίσουν τη φαυλότητα ως κανονικότητα.
Αυτή είναι η επιδίωξή του. Διαφανής όσο δεν παίρνει στην ανοησία της. Να πλακωνόμαστε περί χαβιαριού σκιάς, να βριζόμαστε, μπας και ξεχαστούν τα έργα του και το κόστος τους για όσους δεν έχουν δει ούτε στον ύπνο τους χαβιάρι. Ε, κι όπου δεν πίπτει χαβιάρι, πίπτει στυλιάρι.
Σε μια τάξη ενηλίκων σχολίαζει ένα παιδί
Κυρία έχει αριστερούς με δεξιές τσέπες!
Λες και η ευημερία δεν είναι ζητούμενο για όλους. Λες και για να πιστεύουμε στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην κοινωνική πρόοδο για όλους πρέπει να είμαστε απολύτως φτωχοί…