49 χρόνια από τον ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα, τον Νοέμβρη του 1973.
Θα μπορούσε κάποιος να πει αυτό που συνηθίζεται, ότι δηλαδή το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πάντα επίκαιρο. Όμως αυτό θα ήταν λίγο για να περιγράψει τη σημασία του στο σήμερα.
Σήμερα, λοιπόν, περισσότερο ίσως από κάθε «άλλοτε» της μεταπολίτευσης, βιώνουμε ευθεία επίθεση στη Δημοκρατία. Ευθεία επίθεση στο Σύνταγμα, ευθεία επίθεση στη δικαιοσύνη.
Ποιος άραγε θα πίστευε ότι σχεδόν μισό αιώνα μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα αυτονόητα θα γίνονταν επίδικα, ζητούμενα και θα τίθενται υπό νέα διεκδίκηση;
Ποιος άραγε θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα ζούσαμε στιγμές καταστολής, όπως αυτές στη Νέα Σμύρνη, στο ΑΠΘ, στις διαδηλώσεις επαγγελματικών Σωματείων;
Αλλά όλα αυτά είναι ίσως και αναμενόμενα από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, καθώς η κρατική καταστολή υπήρξε διαχρονικά προπομπός ή φυσικό ακόλουθο της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων. Κάθε περιστατικό κρατικής αυθαίρετης καταστολής δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι μέρος ενός όλου.
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα ξαναζούσαμε σκοτεινές εποχές παρακολούθησης πολιτικών προσώπων, δημοσιογράφων, δημιουργία φακέλων, αλλά και συλλογή πληροφοριών, ακόμα και αναφορικά με την προσωπική ζωή των θυμάτων παρακολούθησης, ώστε αυτό το υλικό να μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν του επιτελικού κράτους του κ. Μητσοτάκη;
Το Σύνθημα ψωμί, παιδεία, ελευθερία θα μπορούσε να ήταν το σύνθημα της απεργίας και κινητοποίησης της 9ης του Νοέμβρη, όταν χιλιάδες κόσμου πλημμύρισαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων, διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή και στηλιτεύοντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης, που στραγγαλίζουν συστηματικά την κοινωνία.
Ούτε ψωμί, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία στο επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη.
Όσα παρανοϊκά έχουμε ζήσει το τελευταίο διάστημα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο τρόμος αυτού του επιτελικού κράτους μπροστά στην επικείμενη κατάρρευσή του.
Και αυτός ο φόβος δεν εκφράζεται μόνο με την πίεση μέσω καταστολής και βίαιης φτωχοποίησης, αλλά και με το πιο σημαντικό ίσως στη σύγχρονη εποχή, τον έλεγχο της πληροφορίας και της πληροφόρησης.
