Καμία έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί η στρατηγική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να πολώσει, να διχάσει, να συκοφαντήσει και να στήσει κλίμα έντασης. Η κυβέρνηση μοιάζει να βρίσκεται σε τρενάκι του τρόμου με φρένα σπασμένα. Κι αν η ακρίβεια και η ενεργειακή κρίση μπορεί να αποδοθούν στην παγκόσμια αναταραχή που έχει φέρει ο πόλεμος στην Ουκρανία, για τα υπόλοιπα ποιος φταίει;
Ακόμα και για το πανίσχυρο και αδίστακτο σύστημα προπαγάνδας της μητσοτακικής εξουσίας είναι αδύνατον να χρεώσει στον Πούτιν τη σήψη που αποπνέει αυτήν τη στιγμή το κυβερνητικό στρατόπεδο.
Η περίπτωση Λιγνάδη φθείρει τον πρωθυπουργό προσωπικά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να τον ξορκίσουν. Εκτέθηκαν, άλλωστε. Όταν τον προστάτευαν από εκείνους που δήθεν τον λοιδορούσαν. Όταν υποστήριζαν ότι πρόκειται για σκευωρία που στόχο έχει τη Μενδώνη και τον Μητσοτάκη. Όταν κινητοποιούσαν ακόμα και ελικόπτερα για να παρακολουθήσουν παράστασή του στην Επίδαυρο.
Όταν τον προέβαλλαν ως δείγμα αριστείας, πολιτιστικής και πατριωτικής ανάταξης μετά τους… απολίτιστους Μαδουριστές. Η υπόθεση Λιγνάδη και η απόφαση να αφεθεί ελεύθερος, όντας ένοχος για δύο βιασμούς ανηλίκων, ρίχνουν βαρύ πέπλο στην ήδη καταπονημένη εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στη Δικαιοσύνη. Και μια κυβέρνηση που ομνύει σε αυτή δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη, ιδίως όταν αφορά τον μέχρι πρότινος εκλεκτό της.
Προηγήθηκε η Novartis, ήρθε το ράπισμα της Κομισιόν που θέτει σοβαρά ζητήματα ως προς τη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών στη χώρα. Ήρθε και η αποκάλυψη της μεγάλης απάτης του power pass. Γι’ αυτό ο Μητσοτάκης επιλέγει την παλιά συνταγή: ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τρομοκρατικές ενέργειες, ο νόμος Παρασκευόπουλου αποφυλακίζει εγκληματίες, ο Τσίπρας είναι λαϊκιστής, διχαστικός και ανεύθυνος. Με μια εσάνς ιδεολογικής αντεπίθεσης, με το sequel του «τι τον νοιάζει τον 17χρονο για τον Λαμπράκη» που ήρθε από τον ακαδημαϊκό -τρομάρα του- Συρίγο περί «μύθου του Πολυτεχνείου».
Έτσι θα πάνε στις εκλογές. Η φθορά είναι τεράστια. Το ξέρουν και το νιώθουν καθημερινά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. επιλέγει σοφά να μην τσιμπήσει, να μην πέσει στον ίδιο βούρκο. Δεν θα σηκώσουμε το γάντι, όπως ξεκαθάρισε ο Τσίπρας στη Βουλή. Και έπραξε ορθά. Απέναντι στον διχασμό, στην αστάθεια και στο ψέμα η κοινωνία έχει ανάγκη προτάσεις, ελπίδα, προοπτική, όραμα. Η πολιτική αλλαγή είναι πια ιστορική ανάγκη για τον τόπο.
από το κύριο άρθρο της “Αυγής”
