Γροθιά στο στομάχι είναι η ιστορία της ηλικιωμένης κυρίας που αναγκάστηκε να κλέψει τρόφιμα από σούπερ μάρκετ στο Ίλιον επειδή πεινούσε…
Δείτε: Ηλικιωμένη που πεινούσε έκλεψε κρέας και τυρί από σούπερ μάρκετ και η αλυσίδα δεν αποσύρει τη μήνυση
Τελικά, έπειτα από παρέμβαση του υπουργείου, η εταιρεία απέσυρε τη μήνυση εναντίον της ηλικιωμένης, ωστόσο οι αντιδράσεις συνεχίζονται.
Η ηλικιωμένη γυναίκα, μιλώντας στο Open, συγκλόνισε: «Σκότωσα την αξιοπρέπειά μου, όλο αυτό είναι ανάξιο. Είχα πεθυμήσει να πάρω δύο – τρία κιλά κρέας, να φωνάξω τα παιδάκια μου να φάμε όλοι μαζί μια μέρα, όχι να με φωνάζουν μόνο αυτά. Ήθελα να φτιάξω κάτι με τα χεράκια μου όπως παλιά», είπε.
«Πήγα μέχρι το ράφι, τα είδα και έφυγα και ο διάολος με γύρισε πίσω. “Άντε βρε”, λέω, “πάρε να κάνεις στα παιδάκια σου ένα φαΐ. Έχω πρόβλημα με ένα δάνειο. Το πήρα για να παντρέψω τα παιδάκια μου πριν από 15 χρόνια. Άμα μου φύγει αυτός ο βραχνάς θα ξαναγεννηθώ, θα προσφέρω στον κόσμο με αυτά τα λεφτά», περιγράφει.
«Για αυτό δεν ήθελα να μάθουν τίποτα. Είναι δύο επιστήμονες, αλλά άτυχα τα φουκαριάρικα από τις δουλειές τους. Πήραν και αυτά δάνεια γιατί εγώ μέχρι τα μπετά τους έφτασα με κάτι ψιλά που είχε αφήσει ο μπαμπάς τους και δούλεψα κι εγώ», λέει στο Open.
«Είχα τρια παιδάκια. Έχασα σε τροχαίο τον σύζυγο και τον έναν γιο μου πριν από 10 χρόνια. Δεν πήγε η υγεία μου καλά. Είμαι χειρουργημένη, δεν το έχω πει σε κανέναν. Παίρνω 800 το μήνα. Τη βοήθειά μου την παίρνω από την Αμερική, με μια ένεση που με σώνει, που δεν υπάρχει εδώ. Μου τη στέλνει το ανιψάκι μου και του στέλνω 250 ευρώ το μήνα», τονίζει.
«800 ευρώ το μήνα, αλλά θέλω 400 μόνο για την υγεία μου, ούτε 100 ευρώ για φαΐ δεν έχω αλλά δε με νοιάζει, το ορκίζομαι στα κόκκαλα του παιδιού μου. Μπροστά στον ψυχικό πόνο που έπαθα, σκέφτηκα να κάνω ζημιά, αλλά καλά μου είπε ένας ανθρωπάκος και μου είπε ότι αν φύγω θα είναι χειρότερα τα πράγματα, να κάτσω να το παλέψω», είπε.
«Μου τα προσέφερε όλα η ζωή για 15-20 χρόνια και μετά μου τα πήρε όλα απότομα», κατέληξε.
Τουλάχιστον όσες είμαστε νέες να αξιοποιήσουμε τα νιάτα για να μην φτάσουμε ως εκεί… Έτσι είναι δυστυχώς η ζωή. Μια ζωή σκληρή μελέτη, χρόνια σκληρής δουλειάς, ξενύχτια δουλεύοντας, για να καταλήξω να μεγαλώσω τα παιδιά μου μόνη… Ενώ κάτι σουσουραδιτσες γράμματα δεν ήξεραν, δεν είχαν δουλέψει ποτέ μα ήξεραν να κάνουν έξυπνες επιλογές… Κάποτε είναι πια αργά για μια νέα αρχή, ελπίζω η κυρία αυτή να βρει τη δύναμη μέσα της όπως τη βρήκα και εγώ, να ζητήσει βοήθεια και από τα παιδιά της, μην είναι αυτή πάντα η ηρωίδα…