Υπήρξε Έφορος Αρχαιοτήτων της Ακροπόλεως και είχε συνεργαστεί με την Μελίνα Μερκούρη
Η Έβη Στασινοπούλου – Τουλούπα, μια αρχαιολόγος που άφησε το δικό της αποτύπωμα στην σύγχρονη ιστορία της ελληνικής αρχαιολογίας αλλά και στην ευρύτερη εγχώρια πολιτιστική δραστηριότητα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών. Κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας της συμμετείχε σε πλήθος σημαντικών ανασκαφών ενώ προσέφερε τα πολλά στην δημιουργία μουσείων και πολιτιστικών κέντρων.
Ως έφορος αρχαιοτήτων, αρχικά στην Ήπειρο και την Εύβοια, κυρίως όμως στην Ακρόπολη, ταύτισε τη ζωή της και το δημιουργικό της έργο με τη σωτηρία και την ανάδειξη της μοναδικής ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς.
Η Παρασκευή Στασινοπούλου γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου του 1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή από το 1936 έως το 1942. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το 1950 ενώ μετά το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή «Αθήναιον», καθώς ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες.
Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (επανέκθεση των αρχαιοτήτων) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.
Το 1962 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Τουλούπα, δικηγόρο και πολιτευτή από την Ευρυτανία, ο οποίος εκτοπίστηκε και φυλακίστηκε στην περίοδο της Δικτατορίας και σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1978. Το 1979 έμεινε στο Βερολίνο ως υπότροφος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές εργαζόμενη πάνω στο θέμα που την απασχολούσε από παλιά, τα γλυπτά του ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα (Ερέτρια) και που παρουσίασε το 1982 ως διατριβή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, χρονιά που τής ανατέθηκε η διεύθυνση της Α’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
Συνεργάστηκε με τους μηχανικούς, που είχαν αναλάβει τα αναστηλωτικά έργα στην Ακρόπολη και με την Υπουργό Μελίνα Μερκούρη για την αποκατάσταση του κτηρίου Weiler στο οικόπεδο Μακρυγιάννη και τη χρησιμοποίησή του ως Κέντρου Μελετών της Ακρόπολης.
Στην Έβη Τουλούπα οφείλεται η έναρξη των εργασιών συντήρησης της επιφάνειας των μνημείων της Ακρόπολης, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η φθορά των μαρμάρων, σε δική της πρωτοβουλία οφείλεται και η σύσταση ,την ίδια χρονιά, το 1987, του Εργαστηρίου των Εκμαγείων για τις ανάγκες των έργων της ΕΣΜΑ και της Εφορείας. Υπήρξε ανέκαθεν ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας της ίδρυσης του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως στο οικόπεδο Μακρυγιάννη και εργάστηκε ακατάπαυστα προς αυτή την κατεύθυνση, σε εποχές που άλλοι αρχαιολόγοι ήταν αρνητικοί.
Μετά την συνταξιοδότησή της δεν έπαψε να μετέχει στα Συμβούλια της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως και του Οργανισμού Ανεγέρσεως Νέου Μουσείου Ακροπόλεως δίνοντας παράλληλα διαλέξεις. Το 2004 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από την Πνύκα στο Παγκράτι», μία επιλογή από τις επιφυλλίδες που δημοσίευσε στην εφημερίδα «Τα Νέα» από το 1990 έως το 2000.
«Η Έβη Τουλούπα συνέδεσε το όνομά της με την ιστορία της ελληνικής αρχαιολογίας τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα» σημειώνει η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη στο συλλυπητήριο μήνυμά της και προσθέτει: «Με ευαισθησία και βαθιά πεποίθηση ότι το πολιτιστικό απόθεμα του παρελθόντος αποτελεί το ζωντανό κύτταρο του δικού μας παρόντος, από το 1955 υπηρέτησε αδιάλειπτα την επιστήμη της Αρχαιολογίας και την αρχαιολογική έρευνα. Ως Προϊσταμένη στις Εφορείες Αρχαιοτήτων στα Ιόνια Νησιά, στην Ήπειρο και στην Εύβοια, αλλά κυρίως ως Έφορος Αρχαιοτήτων της Ακροπόλεως ταύτισε τη σταδιοδρομία και το δημιουργικό της έργο όχι μόνον με την προστασία και την ανάδειξη του πολιτιστικού μας αποθέματος, αλλά με την υποστήριξή της σε νέες και πρωτοποριακές και πρωτοπόρες για την εποχή ιδέες, δράσεις και έργα.
Και κυρίως με την υποστήριξή της, την εμψύχωσή της και την εμπιστοσύνη της στους νέους. Είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ μαζί της στις αρχαιολογικές έρευνες στην Κέα, και ιδιαίτερα στην Καρθαία. Η Εβη Τουλούπα υπήρξε ένας άνθρωπος ξεχωριστός, πραγματικά προοδευτικός, βαθιά ευγενής, με ιδιαίτερο χιούμορ και με μοναδική κομψότητα. Αφοσιωμένη, συνεπής και ακάματη, πάντα παρούσα για την επιστήμη και τους φίλους της. Θα είναι για πάντα στη μνήμη μας ζωντανή, ευθαλής, προσηνής, δραστήρια».
