Του Μιχάλη Τζανάκη
Προφανώς ο τίτλος στο NBA θα μπορούσε για τη χώρα μας και το πολιτικό της προσωπικό να αποτελεί ένα αδιάφορο θέμα, κάτι που αφορά μόνο τους φίλους του θεαματικού αθλήματος της καλαθοσφαίρισης.
Αίφνης όμως υπενθυμίζει σε κάποιους από εμάς –που η μνήμη είναι σε στοιχειωδώς καλά επίπεδα- τι είχαν ειπωθεί στο πρόσφατο παρελθόν για τον μεγάλο πρωταγωνιστή των πρωταθλητών, Γιάννη Αντετοκούνμπο. Προφανώς θα ισχυριστεί κάποιος ότι δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ο αθλητισμός –λόγω δημοσιότητας και δημοφιλίας των αθλητών- προσφέρεται ως πεδίο προβολής κάποιων ατάλαντων και συμπλεγματικών πολιτικών, αλλά και ως πεδίο πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Έχει συμβεί στο παρελθόν πάρα πολλές φορές παντού και πάντα και η περίπτωση, αλλά κυρίως η πορεία του Γιάννη προς την κορυφή αποτελεί το μεγαλύτερο «χαστούκι» στους καθ’ έξιν και κατά περίπτωση «υπερπατριώτες» που στο παρελθόν αμφισβήτησαν την «ελληνικότητά» του και είναι οι ίδιοι που σήμερα θέλουν να την «αξιοποιούν» για να εξασφαλίσουν κάποια πόζα δίπλα στον σούπερ Γιάννη.
Δεν γνωρίζω σε τι επίπεδα κυμαίνεται η αιδώς σε κάποια πρόσωπα που ως «παντογνώστες» και ξερόλες, αλλά κυρίως ως εκπρόσωποι ενός ιδιότυπου λούμπεν εθνικισμού που περιφέρουν με την «νομιμοποίηση» της εκλογής τους, θα έπρεπε σήμερα να μπουν στα εθνικιστικά τους λαγούμια για τις κατά καιρούς πομπώδεις τοποθετήσεις τους προς τέρψη του ακροδεξιού ακροατηρίου τους που περίπου κατέτασσαν το Γιάννη στο ζωικό βασίλειο.
Επειδή όμως δεν είναι το ζήτημα ο σούπερ Έλληνας αθλητής, αλλά ο σούπερ Άνθρωπος που δείχνει –ως τώρα τουλάχιστον- ότι δεν τον ζάλισε η φήμη και ο πλούτος και το βλέμμα του είναι το ίδιο καθαρό με τον καιρό που αγωνιζόταν στα ταλαιπωρημένα τερέν της Αττικής και επέστρεφε στο φτωχόσπιτο των Σεπολίων, καλό είναι να πάρουν το «μάθημά» τους αυτοί οι πολιτικοί τυχοδιώκτες που στο παρελθόν αμφισβήτησαν ή λοιδόρησαν τον Γιάννη.
Ευκαιρίας δοθείσης, ας θυμηθούμε όλοι μας πως ο ρατσισμός, φυλετικός ή κοινωνικός είναι μια βαριά νόσος και είναι αξιολύπητοι οι «νοσούντες» απ’ αυτήν, όποια ιδιότητα κι αν έχουν, όποιο αξίωμα κι αν κατέχουν.
Φαντάσου τώρα να είσαι συνδυαστικά θύμα κοινωνικού και φυλετικού ρατσισμού. Φαντάσου να είσαι και μαύρος και άνεργος και να έχεις και κάποιο σωματικό ή ψυχολογικό θέμα!!! Αυτοί που είναι ρατσιστές τώρα δεν είναι τυχαία, έτσι έμαθαν στο σπίτι τους.
Η ιστορία της Ειρήνης
Η Ειρήνη είχε τέσσερις αδερφές. Δύο δεν κατάφεραν να τις παντρέψουν. Η μία βρήκε δουλειά στις επιχειρήσεις ενός χουντικού και έφαγε ψωμί, πήρε και σύνταξη… Η άλλη “γεροντοκόρη” έπεσε σε βαριά κατατονική κατάθλιψη, δεν κινιόταν σχεδόν καθόλου, ήταν παχύσαρκη και έχασε και την ακοή της. Την κακοποιούσαν μέχρι που έγινε και επίσημα ψυχικά ανάπηρη, έλαβε και αναπηρική σύνταξη τα τελευταία της χρόνια. Τη θυμάμαι να μονολογεί… “πως κατάντησα”… Και η αδερφή της, η άλλη γεροντοκόρη, απαντούσε, “όπως θέλει ο καθένας καταντά τον εαυτό του. Και η μικρή αδερφή επήυξηνε “όπως θέλει καθένας καταντά τον εαυτό του”. Της έλεγαν δηλαδή, σαν να μασούσαν σαν καραμέλα την ίδια μπαρούφα, ότι έφταιγε εκείνη για τη δυστυχία της. Ναι, έτσι ήταν κατά κάποιον τρόπο. Αν η Ειρήνη είχε βρει ένα τρόπο να φύγει από εκεί, θα είχε ζήσει αλλιώς τη ζωή της… Ηλίθια ανθρωπάκια υπήρχαν στα κρητικά σπίτια πολύ πριν και μετά τη ζωή της Ειρήνης.