Της Ελευθερίας Μηλάκη
Και ποια δεν θα ήθελε να την έλεγαν Ελένη; Σαν την «ωραία Ελένη» της Ιλιάδας, για χάρη της οποίας έγινε ο Τρωικός πόλεμος. Σαν τη βυζαντινή Αγία Ελένη, που βρήκε τον Τίμιο Σταυρό, σύμφωνα με την ορθόδοξη θρησκεία.
Τη γνώρισα σε νοσοκομείο, όπου φρόντιζε ηλικιωμένους. Είχα διαβάσει στο βιβλίο της Άλκης Ζέη “Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα” ότι αν γνωρίσεις έναν καλό Ρώσο, είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να συναντήσεις σε άνθρωπο. Αυτό το ενσάρκωνε η Ελένη από τη Ρωσία. Μορφωμένη, φιλομαθής, πρόσεχε ηλικιωμένους για το μεροκάματο, ενώ στην πατρίδα της είχε τελειώσει πανεπιστήμιο, ήταν μηχανικός. Με ήξερε από παλιά, ήξερε όλη την οικογένεια, αλλά ήρθαμε πιο κοντά όταν ήρθε στο γραφείο μου για να της κάνω αγγλικά. Είχα υπερτιμήσει τα ελληνικά της και το μάθημα έγινε δύσκολο, όταν αυτή μου μιλούσε ρώσικα θεωρώντας ότι πρέπει να τα καταλάβω! Μου έκανε μαθήματα ρωσικών, ακόμα έχω τις σημειώσεις, ενώ η ίδια είχε ένα τετράδιο καρέ στο οποίο έκλινε ρήματα στα ελληνικά, αλλά έκανε λάθη. Σε γνωρίζω καλά, με γνωρίζεις καλά, τον γνωρίζει καλά… говорить, επαναλάμβανε και δεν ήξερα τι σήμαινε… Δύσκολη γλώσσα τα ελληνικά για τους ξένους. Ερχόταν στο γραφείο μου η Ελένη και στο σπίτι μου, κάναμε παρέα. Μια μέρα είχα πάει και εγώ στο σπίτι της, όπου φάγαμε και ακούσαμε γαλλικά τραγούδια. Μου έκανε εντύπωση που είχε μερικά μπουκάλια με ποτά, ουίσκι, βότκα… Την συμπαθούσε και η μητέρα μου πολύ την Ελένη, γιατί ήταν μια γυναίκα καλή και αυθόρμητη. Και αυτή συμπαθούσε ιδιαίτερα τους γονείς μου.
Όταν γνώρισα τον Αμπντούλ, ήθελα να το πω στην Ελένη. Ήμασταν στο γραφείο μου για το μάθημα των αγγλικών, όταν της το είπα… Η απάντηση της ήρθε χωρίς δεύτερη σκέψη. “Άστο αυτό, δεν έχει λεφτά”… Φυσικά δεν άκουσα τη συμβουλή της, αλλά δεν θύμωσα και καθόλου. Η Ελένη δεν ήταν μοχθηρή, ήταν έξυπνη, μορφωμένη και καλόκαρδη. Είναι άλλες που μου είπαν τη γνώμη τους και δεν τους ξαναμίλησα ποτέ, γιατί τις είχα ήδη καταλάβει ότι ήταν ζηλιάρες και κακές. Η Ελένη αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα της υπό οδυνηρές συνθήκες. Ήξερε πως είναι να είσαι φτωχή και γυναίκα συγχρόνως. Όταν γεννήθηκε ο Μιχάλης, η Ελένη ήρθε και μου έφερε πολλά δώρα, όχι μόνο ένα! Τη σκεφτόμαστε με αγάπη, γιατί η Ελένη ήταν όμορφη, εργατική, σεμνή, καλοσυνάτη, αστεία και ειλικρινής, όχι σαν κάτι κυρίες που είναι καλές και ευγενικές κατ’ επάγγελμα. Τα τελευταία χρόνια, επειδή και εγώ έλειπα κατά διαστήματα στο εξωτερικό, έχασα τα ίχνη της. Όπου και να είναι, καλή της ώρα!
