Το συνδικάτο “Τάλως” για την 8η Μάρτη

Το συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων και συναφών επαγγελμάτων νομού Λασιθίου για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Τιμάμε την 8η Μάρτη, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

«Σπάμε τις αλυσίδες της σιωπής, της εκμετάλλευσης, της ανισοτιμίας»

Χτίζουμε “ασπίδα προστασίας” απέναντι στη βία κάθε μορφής σε βάρος των γυναικών μέσα από την κοινή αγωνιστική μας δράση, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη!

Η φετινή παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, σχεδόν ένα χρόνο από την έναρξη της πανδημίας, βρίσκει τις εργατοϋπαλλήλους, τις αυτοαπασχολούμενες, τις άνεργες, τις φοιτήτριες, όλο το λαό μας αντιμέτωπους με την ανασφάλεια, τα αδιέξοδα που γέννησε η κατάρρευση των δημοσίων συστημάτων υγείας και η εξάπλωση της πανδημίας στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο και μαζί με όλα τα παραπάνω με την αύξηση των περιστατικών βίας απέναντι στις γυναίκες σε συνθήκες εγκλεισμού των πόλεων, της κοινωνικής ζωής λόγω πανδημίας.

Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν και να αποκαλύψουν νέα ή παλιότερα περιστατικά βίας σε βάρος των γυναικών ακόμα και ανήλικων παιδιών.

Το θερμοκήπιο για τα αποκρουστικά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης είναι οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις και καταναγκασμοί, που δεσμεύουν τα όνειρα, την πορεία μιας γυναίκας, ενός νέου ανθρώπου στην εργασία, στην εκπαίδευση, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό.

Σήμερα, οι εργαζόμενες και οι γυναίκες της βιοπάλης βρίσκονται αντιμέτωπες με το ίδιο βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, τους μηχανισμούς και τα επιτελεία του, που με διάφορα ιδεολογήματα και «εκσυγχρονισμένες» μεθόδους προσπαθούν να τις χειραγωγήσουν και να τις πείσουν ότι «ισοτιμία» σημαίνει: 

• Τσάκισμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως η κοινωνική ασφάλιση, η προστασία της μητρότητας, η στήριξη του κοινωνικού ρόλου της γυναίκας.
• Αποδοχή πως η μητρότητα είναι εμπόδιο στην «επαγγελματική» ζωή ή και λόγος απόλυσης.
• «Συμφιλίωση» της επαγγελματικής με την προσωπική και οικογενειακή ζωή μέσω της ελαστικής και μερικής απασχόλησης.
• Να δουλεύουν νύχτα –  μέρα και σε βαριές ανθυγιεινές συνθήκες.
• Να συνταξιοδοτούνται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία.
• Να «κυνηγούν» τη γυναικεία «επιχειρηματικότητα» και την «ποσόστωση» της συμμετοχής των γυναικών σε οργανισμούς και επιτελεία που στηρίζουν και προωθούν τη σκληρή εκμετάλλευση όλων των εργαζόμενων.

Βρίσκονται αντιμέτωπες με τα κροκοδείλια δάκρυα και τις εκδηλώσεις «κατά της φυλετικής και εργασιακής βίας» των αστικών επιτελείων και κυβερνήσεων, της Ε.Ε., του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και διεθνώς.

Αυτή η βαρβαρότητα, η πραγματική βία, σήμερα εκφράζεται γλαφυρά:

• Με την έκθεση γυναικών και ανδρών της εργατικής τάξης και του λαού στην πανδημία, αφού η υγεία, τα φάρμακα, τα εμβόλια αποτελούν πανάκριβα εμπορεύματα. 
• Με την αγωνία των παιδιών των λαϊκών οικογενειών να μάθουν γράμματα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα κατακερματισμένο που ούτε τα στοιχειώδη δεν τους προσφέρει.
• Στις χιλιάδες των ανέργων και σε αναστολή εργαζόμενων που καλούνται να ζήσουν με τα ψίχουλα που περισσεύουν από το καλό «τάισμα» της εργοδοσίας.
• Με τα νέα αντεργατικά μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση, για να ενισχύσει τους κεφαλαιοκράτες και να αυξήσει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων, βάζοντας στο γύψο τη συνδικαλιστική οργάνωση, τους διεκδικητικούς αγώνες και την πάλη τους.
• Με την άγρια καταστολή όσων σηκώνουν κεφάλι και υψώνουν τη φωνή τους, γυναίκες, άνδρες και παιδιά – μαθητές και φοιτητές. 
• Με τις επεμβάσεις και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών που δολοφονούν και ξεριζώνουν χιλιάδες αθώους ανθρώπους.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον με τις γυναίκες που στελεχώνουν τα επιτελεία και τους μηχανισμούς της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών και των επιχειρηματικών ομίλων, τις κυβερνήσεις τους και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Καμιά σχέση δεν έχουν με τις γυναίκες που ασκούν αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές, τσακίζουν εργατικά – λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες, ξεζουμίζουν και απολύουν εργαζόμενες και εργαζόμενους.

Δεν έχουν τίποτα κοινό με όλους αυτούς που την ανθρώπινη ζωή δε διστάζουν να τη θυσιάσουν στο βωμό των κερδών τους. Με όλους αυτούς που κρύβουν ότι η μήτρα που γεννά τα οξυμμένα προβλήματα των εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών, την ανισοτιμία, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Που απευθύνουν καλέσματα για «φεμινιστική ενότητα» και «απεργίες φύλου», αδιέξοδα για την πάλη των εργαζόμενων γυναικών.

Η 8^η Μάρτη του 1857 δείχνει και σήμερα το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι γυναίκες μαζί με τους άνδρες του καθημερινού μόχθου. Είναι ο δρόμος της οργάνωσης και ενίσχυσης της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες τους. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά, πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ΣΣΕ με αυξήσεις. Για δημόσια δωρεάν καθολική υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Για προστασία της υγείας και της ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Για δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους. Είναι ο δρόμος της πάλης για να σπάσουμε τις αλυσίδες της σιωπής, της εκμετάλλευσης, της ανισοτιμίας.