Tα επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια της λίστας Πέτσα με το σπίτι του Τσίπρα στα Λεγραινά ένα πράγμα δείχνουν: ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει να κινείται η δημόσια συζήτηση γύρω από τα θέματα της πανδημίας και της διαχείρισής της.
Και αυτό συμβαίνει γιατί οι πράξεις και οι παραλείψεις της την αφήνουν σοβαρά εκτεθειμένη απέναντι στους πολίτες και δείχνουν σοβαρή μέριμνα μόνο για τις αξιώσεις των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.
Την ώρα λοιπόν που δεν υπάρχει ικανοποιητικός αριθμός τεστ, που ο εισαγγελέας ψάχνει το ΚΕΕΛΠΝΟ για αλλοίωση των δεδομένων, που τα μέτρα του προηγούμενου διαστήματος έχουν αποδειχτεί ανεπαρκή και αποτυχημένα και που τα κρεβάτια στα νοσοκομεία έχουν τελειώσει, την ώρα που οι χρυσές δουλειές με ιδιώτες σκάνε στη δημοσιότητα η μία μετά την άλλη, η διέξοδος της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι να στραφεί η συζήτηση σε άσχετα πράγματα, όπως η προσωπική ζωή του Τσίπρα.
Για να το πούμε πιο απλά, σε ιστορίες από το Μακελειό.
Πρόκειται για μια στρατηγική απελπισίας – και είναι γνωστό ότι οι στρατηγικές απελπισίας ποτέ δεν κερδίζουν.
Γιατί η προσπάθεια της κυβέρνησης να παίξει Μακελειό, ώστε να μην γίνεται κουβέντα για το πραγματικό μακελειό που γίνεται αυτή τη στιγμή στα νοσοκομεία, είναι περισσότερο από οφθαλμοφανής.
Τα ερωτήματα του κόσμου πληθαίνουν, το θετικό κλίμα της πρώτης πανδημίας έχει χαθεί και η αγανάκτηση για όσα απίθανα συμβαίνουν μεγαλώνει.
Ο πνιγμένος από το Μακελειό πιάνεται.
Από το κύριο άρθρο της “Αυγής”
