Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
Ουδέποτε υπήρξα απαισιόδοξος, φοβισμένος ή τρομαγμένος – ακόμα κι αν τα ένιωθα, τους έκανα μπούλινγκ, χωρίς καν να να συνειδητοποιώ τι είναι αυτό, πριν μου κάνουν εκείνα. Προβληματισμένος φυσικά ήμουν, είμαι και θα είμαι, Πολλές φορές. Μιλώ πάντα για την Αριστερά, στην οποία μέσα σχεδόν γεννήθηκα. Πάντα ήμουν και είμαι βέβαιος ότι είμαι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Ανεξάρτητα αν ήμουν στο κόμμα ή στην τάδε διάσπαση. Ή ένας ρέμπελος, στη γωνιά του.
Η Αριστερά γεννήθηκε για σώζει. Μα κα για να πονά την ίδια και τους ανθρώπους της. Γι αυτό δεν έδινα περισσότερη σημασία από όση είχε κάθε φορά μια διάσπαση (φυσικά του 68 αφήστε την…). Γι αυτό πέραν από προσωρινές πικρίες για τις ανθρώπινες συμπεριφορές, δεν επέτρεψα στον εαυτό που κάτι “μονιμότερο” ως κατάλοιπο μιας διάσπασης.
Στη διάσπαση του 1989 ο μακρονησιώτης (δεν κάνω λάθος νομίζω) Κώστας Λώλας (θα τον θυμάστε οι παλιότεροι) μου φώναζε μέχρι να κατέβω από τον 5ο όροφο των γραφείων του ΚΚΕ στο Ηράκλειο (ήμουν συνεργάτης και του “Ριζοσπάστη”) , ότι θα γίνω “ένας ακόμα Σάββας Κωνσταντόπουλος”. Οτι δηλαδή, όπως εκείνος ξεκίνησε αριστερός θα κατέληγα χουνταίος ή έστω άκροδεξιός, εκδότης ενός “Ελεύθερου Κόσμου” για να κονομήσω. Με πίκρανε εκείνη η κουβέντα. Αλλά μερικά χρόνια μετά, απάλυνε την ψυχή μου η καρδιά του Κώστα Λώλα. Που μου είπε δημόσια σε τυχαία συνάντηση ότι είχε κάνει λάθος με μένα. Φυσικά διαφωνούσαμε, αλλά δεν έγλειψα για να ζήσω. Και αυτή η αναφορά του “σκληρού” Λώλα, είναι και σήμερα για μένα τιμή.
Γιατί τα θυμάμαι αυτά; Όχι γιατί γέρασα κι αρχίσω να μοιράζομαι τις μνήμες μου. Αλλά επειδή πριν και μετά από κάθε διάσπαση, και του τελευταίου χρόνου, όλοι οι της Αριστεράς τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση. Και βγάζουν τα εσώψυχά τους κατά άλλοτε συντρόφων. Είτε επειδή μένουν λιγότεροι και πιο “καθαροί”, είτε επειδή φεύγουν οι καρεκλάκηδες. Κι από σήμερα ετοιμάζονται για το αύριο. Ο (δικός μου) Πολάκης γράφει μαντινάδες, κάποιοι του βάζουν αέρα, οι ίδιοι που έβαζαν αέρα στον Γιάνη με ένα νι, να κατεβει και θα είναι δίπλα του. Πριν τους προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ θέση. Κάποιοι στη Νέα Αριστερά κάνουν τρελά γέλια και κάποιοι που αποφάσισαν να γίνουν “σοφοί” στην ύστερη νιότη τους, έβγαλαν κιόλας όχι μόνο πολιτικά αλλά διανοήματα για το παγκόσμιο κίνημα.
Κι όχι μόνο αυτό.
Γέλια, καλαμπούρια, ανέκδοτα, λες και επίκειται αυτό το θαύμα της Ανάστασης της Αριστεράς αύριο βράδυ, για να στείλει στο γέρω διάολο όλο το σινάφι των λαμογίων…
Εντάξει, ξέρω ότι δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο. Αλλά μπας και δεν έχουμε καταλάβει πόσο φθαρμένο είναι το σκοινί που μας κρατά;
Η θέση μου είναι γνωστή. Με το κόμμα είμαι. Και με τον ηγέτη του. Είτε ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν, είτε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν, είτε ο Στέφανος Κασσελάκης είναι. Είτε οι πιο παλιοί, από τον Χαρίλαο και τον Λεωνίδα.
Το κόμμα θα υπερασπιστώ λοιπόν. Και θα δίνω τις μάχες για να διορθώνει λάθη. Δε θα είμαι ποτέ ο αντίπαλός του. Όπως δεν υπήρξα ποτέ αντίπαλος του ΚΚΕ. Πέραν από κάποια καβαλημένα στελέχη του που με είδαν έτσι.
Τούτη η εξομολόγηση, λίγο πριν ανοίξουν άλλες κι άλλες πληγές αύριο, δε θα είχε νόημα αν ξεχνούσα αυτό που με τρώει 15-16 μήνες τώρα. Αλέξη Τσίπρα, τι άλλαξε από εκείνο το βράδυ μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των εθνικών εκλογών και από το “θα είμαστε μαζί και τη Δευτέρα και την Τρίτη” που βροντοφώναξες στην πλατεία Ελευθερίας του Ηρακλείου και αποθεώθηκες (ξέραμε όλοι ότι ερχόταν συντριβή φυσικά). Γιατί λύγισες; Τι μεσολάβησε επίσης όταν πηγαίνοντας στο Ζάππειο για την παραίτηση, μας είπες ότι κι ο πρόεδρος θα μπεί στην κρίση των μελών. Και πάλι λύγισες.
Και τα ερωτήματα θέτει κάποιος που όταν το 2015 σε πυροβολούσαν μαζικά οι σύντροφοί μας, έγραφε ότι σε καταλαβαίνει απόλυτα δεν σου ταιριάζουν τα δάκρυα, ούτε κανείς μας πονάει πιο πολύ από σένα για την κωλοτούμπα που υποχρεώθηκες.
Δείτε:
Πότε θα πάρουμε τις απαντήσεις εμείς που απλώς μια πέτρα κρατούσαμε σε ένα πόλεμο; Αλλά σπάσανε πολλά από τα κεφάλια μας για την έντιμη πρωθυπουργία σου. Σήμερα όμως εσύ είσαι ουδέτερος (!) σε ό,τι τρέχει, απολαμβάνεις τιμές και διακρίσεις και ένας λαός πεινάει και τρώει βούρδουλα στην πλάτη.
Αυτές οι σκέψεις λίγο πριν την πιο κρίσιμη ώρα της σύγχρονης Αριστεράς… Κι ο καθείς ας πάρει τη δική του ευθύνη…
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Είτε με πηχτό σκοτάδι είτε με φως αισιοδοξίας.
