Της Ελευθερίας Μηλάκη
Τα σχολεία είχαν ανοίξει. Οι μικροί μαθητές και μαθήτριες ήταν καθαροί και περιποιημένοι, χαρούμενοι, κρατώντας τις τσάντες τους. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1950.
Πόσο χαιρόμουν ως μαθήτρια δημοτικού, όταν αγόραζα στην αρχή της σχολικής χρονιάς καινούρια τσάντα! Μία φορά ήταν μία μωβ από σατέν ύφασμα, μια άλλη φορά ένα μαύρο σακίδιο με πριντ με πολλά μπεζ τριφύλλια. Ένα ολόκληρο θησαυρό αναμνήσεων μαζεύει κανείς ως τώρα…
Τα παιδιά ήταν ανυποψίαστα απέναντι στο μοχθηρό βλέμμα της Ρούλας, που τα παρατηρούσε καθημερινά με ζήλεια.
- Αυτά τα δασκαλάκια, και τι δεν θα έδινα να τα… εξαφανίσω! Μονολογούσε…
Το πρόβλημα της Ρούλας ήταν η επιθυμία της να αποκτήσει ένα παιδί, που έμεινε ανεκπλήρωτη μέχρι τα πενήντα της, οπότε ήρθε απροσδόκητα το πολυπόθητο μονάκριβο παιδί της, ένα κοριτσάκι! Το ονόμασαν Αναστασία. Θαύμα θεωρήθηκε στο χωριό.
Πέρασαν εβδομήντα χρόνια από τότε.
Το καλοκαίρι πέρασε, αν και έχουμε ακόμα μπροστά μας δύο μήνες ζέστης…
Οι τελευταίες σκηνές της καλοκαιρινής πόλης:
Σε ένα ισόγειο γυμναστήριο, δυο μικρά παιδιά παίζουν με μία λεκάνη νερό και τα πλαστικά τους παιχνίδια…
Στην εκκλησία της Παναγίτσας ο κόσμος συρρέει, σαν να ψάχνει μια ελπίδα στην καθημερινή ζωή που μοιάζει με πόλεμο.
Στη λεωφόρο Ικάρου, με κατεύθυνση προς το κέντρο, ένας μελαχρινός αλλοδαπός κρατάει μια τσάντα που έχει μέσα δύο καρπούζια και ένα ρόδι. Είναι η γιορτή της ανεξαρτησίας του Πακιστάν…
Μια γκρίζα γάτα φοράει ένα κοκκαλάκι – φιογκάκι. Μια άλλη γάτα, που με ξέρει καιρό, μόλις με βλέπει έρχεται προς το μέρος μου νιαουρίζοντας πολύ φιλικά. Οδός Παπανδρέου. Καλύτερα μια γατοφιλία, παρά μια λυκοφιλία, σκέφτομαι!
Συνωστίζεται ο κόσμος στους γιατρούς, με συγκεκριμένες ειδικότητες να είναι περιζήτητες. Φοβόμαστε μην αρρωστήσουμε, φοβόμαστε μην πεθάνουμε και εν τω μεταξύ κυλάει ο χρόνος. Πρέπει να ξαναβρούμε το νόημα, όποιος το έχει χάσει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, το παρελθόν είναι η πρόβα και κάθε άνθρωπος νομίζει ότι είναι σταρ. Μερικοί το παρακάνουν με την αυτοπροβολή, Rampensauen… Γουρούνες της ράμπας! Κυκλοφόρησαν συνταγές για το σχολείο και το γραφείο. Τι να φάμε, πώς να φάμε υγιεινά. Κυκλοφόρησε η νέα μόδα Φθινόπωρο – Χειμώνας ΄24. Να είμαστε βιώσιμοι. Να κάνουμε την ανάγκη αρετή. Εν ολίγοις, το πιο βιώσιμο κομμάτι είναι αυτό που υπάρχει ήδη στη ντουλάπα σου! Πρέπει να περάσω από τη μοδίστρα να πάρω τα πράγματα που είχα δώσει για επιδιόρθωση.
Τα Mary Janes, είναι και πάλι στη μόδα… Η μόδα και το στιλ είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, ενώ επίσης το στιλ δεν είναι θέμα χρημάτων. Αν με ρωτάς, το στιλ είναι θέμα μόρφωσης. Πάντα πίστευα ότι η μόρφωση είναι το παν. Stylish είναι ο διαβασμένος! Όλοι θέλουν να παρουσιάζονται ως κουλτουριάρηδες, όμως η αποτυχημένη προσπάθεια είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, γιατί για να είσαι κουλτουριάρης πρέπει να ενδιαφέρεσαι για τα γράμματα από μικρή ηλικία και όχι να διαβάσεις με το ζόρι για να πάρεις ένα πτυχίο.
Χάσαμε την προσοχή. Καιρός να την ξανακερδίσουμε. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε μετατρέψει τα κινητά μας σε όργανα βασανιστηρίων, από τα οποία δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε. Για μένα η σωτηρία είναι το διάβασμα. Διάβασα της Ευγενίας Φακίνου το μυθιστόρημα Για να δει τη θάλασσα. Μιλούσε για μια γυναίκα που είχε χάσει τη μνήμη της και την ξαναβρήκε πειραματιζόμενη μαγειρεύοντας με μπαχαρικά σε μια κουζίνα εστιατορίου. Αν χάσεις τον εαυτό σου πρέπει, στην ανάγκη, να τον επανεφεύρεις, είναι το μήνυμα του βιβλίου. Να είσαι δυνατός, γιατί δεν ξέρεις τι κτήνη γίνονται οι άνθρωποι όταν έχουν εξουσία πάνω σου, το εύκολο θύμα το μυρίζονται από χιλιόμετρα οι θρασύδειλοι.
Διάβασα και ένα βιβλίο με παροιμίες και γνωμικά, νεοελληνικά, αλλά και αρχαία. Ας μην… «ακριδολογούμε», όπως η αλεπού, η οποία είχε κότες και κυνηγούσε… ακρίδες! Υπάρχουν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα για να ασχοληθεί κανείς, γυμνάζοντας το νου του. Και ο κόσμος ασχολείται με hating και κουτσομπολιό. Είμαστε, ίσως, οι τελευταίοι που ασχολούμαστε με γραπτά κείμενα, σκέψη, ιδέες. Χαίρομαι και μόνο για αυτό! Για μένα υπάρχει μόνο ένας κανόνας: Ας είσαι φιλομαθής, θα γίνεις πολυμαθής! Καλό φθινόπωρο…