Δίχως αμφιβολία το κάθε άτομο και πρόσωπο έχει τις δικές του ευθύνες και υποχρεώσεις απέναντι στην καθημερινότητα η οποία και κινείται αμείλικτα με έντονους και γοργούς ρυθμούς.
Όμως, μέσα σε όλα αυτά και στο πλαίσιο των συνολικών αναγκών δεν θα πρέπει να αμελούμε τη μέριμνα για συμπαράσταση σε ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση και βιώνουν άσχημες στιγμές.
Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί γύρω μας. Κατά βάση:
– είναι οι άνθρωποι που περνούν κάποια ασθένεια και έλαχε να βρεθούν σε έναν θάλαμο και μια κλίνη νοσοκομείου, άνθρωποι που σε αρκετές περιπτώσεις είναι μονάχοι χωρίς οικογενειακό υποστηρικτικό περιβάλλον για διάφορους λόγους και αιτίες (που κοιτούν τους φίλους και συγγενείς του διπλανού ασθενή την ώρα του επισκεπτηρίου και θλίβονται με τη μοναξιά τους να μεγεθύνεται τραγικά).
– είναι αυτοί που έχουν μεγάλα και σημαντικά οικονομικά προβλήματα, που χρειάζεται να καλύψουν τα τρέχοντα και επείγοντα θέματα της οικογένειας αλλά οι δυνάμεις ανταπόκρισης είναι μηδενικές ή ελάχιστες.
– είναι εκείνοι οι ηλικιωμένοι που μένουν μονάχοι και ανήμποροι σε κάποιο παράπηγμα και όχι μόνο (με προβλήματα υγείας ή όχι). Άνθρωποι που ο χρόνος περνά χωρίς να ξέρουν αν είναι μέρα ή νύχτα, χωρίς να καταλαβαίνουν αν ήρθαν τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα.
– είναι οι γυναίκες – θύματα βίας και κακοποίησης σε ενδοοικογενειακό περιβάλλον, που (συχνά) βρίσκονται καθηλωμένες και εγκλωβισμένες σε έναν κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων, που θέλουν να ξεφύγουν από το σκοτάδι της βίας αλλά κάτι τους τραβάει πίσω, θες ο φόβος – η συνήθεια ή οτιδήποτε άλλο.
– είναι τα παιδιά, τα ανήλικα εκείνα πρόσωπα που αντί να είναι προσηλωμένα στη μελέτη των μαθημάτων τους ή στο ανέμελο παιχνίδι της νιότης σε αυλές και σε πλατείες, έρχονται σε αντιπαράσταση με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας. Άλλες φορές βιώνουν τη γονεϊκή παραμέληση ή κακοποίηση και άλλες ωθούνται στους σκοτεινούς δρόμους της παραβατικότητας.
– είναι οι άγαμες μητέρες, που ενίοτε καλούνται να αναλάβουν την αποκλειστική ευθύνη ανατροφής του παιδιού ή των παιδιών τους, με δικές τους δυνάμεις και γενναία στάση (χωρίς την υποστήριξη συγγενικού περιβάλλοντος ή άλλου δικτύου προστασίας).
– είναι οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών, που πήραν το λάθος αυτό δρόμο και την περπατησιά σε επικίνδυνα μονοπάτια. Είναι κι αυτοί θύματα ορισμένων συνθηκών και επιλογών.
Σίγουρα, είναι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι και κοινωνικές κατηγορίες από όσα περιγράφηκαν παραπάνω, που οι συνθήκες ανέχειας ή οι όποιες άλλες δυσκολίες και εμπόδια είναι η δική τους πραγματικότητα.
Το θέμα είναι εμείς οι υπόλοιποι (που είμαστε σε καλύτερη κατάσταση) τι κάνουμε – τι πράττουμε γι’ αυτά και ποια η δική μας θέση και ευθύνη. Ίσως δεν χρειάζεται πολλή σκέψη – ούτε χρειάζονται πολλά. Το φάρμακο γι’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη ενσυναίσθηση. Είναι η κατανόηση της έννοιας της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αμοιβαιότητας, της συμπαράστασης και της αγάπης προς τον (συν) άνθρωπο.
Ας αφιερώσουμε λίγο από το χρόνο μας να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια αυτών των ανθρώπων και να σταθούμε υποστηρικτικά απέναντι στην ιστορία τους. Μια κουβέντα ενθάρρυνσης, μια επίσκεψη, ένα χαμόγελο, μια κίνηση ανθρωπιάς (όχι απαραιτήτως χρηματικού χαρακτήρα), η ενημέρωση και κινητοποίηση των αρμόδιων κοινωνικών υπηρεσιών ή φορέων και οργανώσεων για περιπτώσεις που έρχονται σε γνώση και στην αντίληψη μας, ίσως βοηθήσουν αυτά τα άτομα να βρουν τη χαραμάδα που θα αφήσει το φως του ήλιου και της αισιοδοξίας να μπει στη ζωή και την καθημερινότητα τους.
Κι όπως έγραψε ένας μεγάλος στοχαστής και συγγραφέας, ένας μεγάλος κρητικός, ο Νίκος Καζαντζάκης: «Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ!».
- Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύεται στο πλαίσιο ευαισθητοποίησης, της Εθελοντικής Επιστημονικής- Κοινωνικής Ομάδας της «Κοινωνικής Αφύπνισης», για σημαντικά κοινωνικά θέματα και ζητήματα και υπογράφεται από τον Κοινωνικό Λειτουργό και Επικεφαλή της «Κοινωνικής Αφύπνισης», κ. Γιώργο Σαριδάκη.
Εκ της «Κοινωνικής Αφύπνισης»
