Του Μιχάλη Τζανάκη
Σιγά-σιγά κατακάθεται ο «κουρνιαχτός» των Πανελληνίων εξετάσεων. Ρεπορτάζ για το «μυστικό» της επιτυχίας την αριστούχων που προφανώς δεν είναι άλλο από την συστηματική μελέτη, το εξαντλητικό διάβασμα, την μεγάλη προσπάθεια συν τις ικανότητες των ίδιων των παιδιών που θυσίασαν πάρα πολλά πράγματα για να επιτύχουν το στόχο τους.
Κάθε σχολική περίοδος που οδηγεί στο τέλος στις Πανελλήνιες εξετάσεις, είναι μια δύσκολη, επίπονη, νευρωτική πορεία που εγκλωβίζει χιλιάδες οικογένειες σε μια ιδιότυπη μέγγενη άγχους, ψυχολογικής και οικονομικής επιβάρυνσης, αποπροσανατολισμού από την ουσία της εκπαίδευσης και της Παιδείας που θα έπρεπε να είναι ο κυρίαρχος στόχος ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ολοκληρώνει έναν κύκλο και παραδίδει ενήλικους πολίτες στην κοινωνία, την μέλλουσα αγορά εργασίας και βέβαια στην Ακαδημαϊκή κοινότητα.
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ που διερευνούν τα «μυστικά» επιτυχίας των αριστούχων και όχι μόνο, συνεχίζονταν και διερευνούσαν άλλες πτυχές της παρεχόμενης εκπαίδευσης που ολοκληρώνεται με την διεξαγωγή των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Επί παραδείγματι μια σειρά ερωτημάτων που θα διερευνούσε πόσο «ευτυχισμένα» αισθάνονται τα παιδιά που διένυσαν αυτήν την διαδρομή ως τις εξετάσεις. Το «σχολικό ταξίδι» τους είχε κάτι από την Καβαφική μαγεία ή μήπως ήταν κωπηλάτες σε ρωμαϊκή γαλέρα;
Όλα αυτά τα παιδιά ακόμα και οι «αριστούχοι» μπορούν να απολαύσουν ένα λογοτεχνικό κείμενο, μπορούν να συνθέσουν την ιστορική γνώση ή πληροφορία που έμαθαν και να τη συσχετίσουν με τη σημερινή πραγματικότητα; Είναι σε θέση να εκτιμήσουν ένα μουσικό έργο, να βρεθούν σε ένα μουσείο, μια έκθεση ζωγραφικής ή σε μια αίθουσα πολιτισμού; Τα παιδιά αυτά επιθυμούν να βρεθούν μετά τις εξετάσεις κοντά στην φύση και το περιβάλλον της Μυκόνου ή στα δάση της Πίνδου, στα ποτάμια, τα βουνά και τα δάση; Θέλουν να διασκεδάσουν με «τραπ» ή σε ένα παρεΐστικο κουτούκι;
Ερωτήσεις ίσως ανούσιες για κάποιους ίσως ουσιαστικότερες για κάποιους άλλους. Οι Πανελλήνιες εξετάσεις, οι επιτυχίες, αλλά και οι αποτυχίες δεν συνιστούν το «τέλος», αλλά την «αρχή» για όλους. Είναι ένας αναβαθμός και πρέπει να κοιτάζουμε όχι το «εδώ και τώρα» αλλά το μέλλον όλων αυτών των υπέροχων παιδιών που έφτασαν ως εδώ με κόπους, προσωπικές θυσίες και μεγάλη πίεση…
Ας συνεχιστεί λοιπόν το ρεπορτάζ…
