Του Μιχάλη Τζανάκη
Τεράστια πανευρωπαϊκή καμπάνια για την συμμετοχή των ευρωπαίων πολιτών στις επικείμενες ευρωεκλογές! Να συμμετάσχουν όλοι και όλες στο «πανηγύρι» της δημοκρατίας. Ή μήπως να συμμετάσχουμε όλοι και όλες στη «δημοκρατία» για τα πανηγύρια;
Πριν έξι περίπου χρόνια είχα επισκεφτεί το Ευρωκοινοβούλιο στο πλαίσιο των τακτικών επισκέψεων πολιτών που συνοδεύονται από εν ενεργεία ευρωβουλευτές στο πλαίσιο της «γνωριμίας» με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η πρώτη διευκρίνιση που λάβαμε από τον υπάλληλο της Ε.Ε. που είχε αναλάβει την ξενάγηση και επιμόρφωσή μας επί των ευρωπαϊκών θεμάτων, τρόπον τινά, ήταν ότι δεν πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση πως οι Έλληνες ευρωβουλευτές, όπως αντίστοιχα και οι συνάδελφοί τους από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με την εκλογή τους προσέρχονται ως εκπρόσωποι των χωρών τους, αλλά ως εκπρόσωποι κοινοβουλευτικών ομάδων (χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, πράσινοι κλπ), επομένως ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα προωθηθεί ένα «ελληνικό» ζήτημα, αν δεν πάρει την έγκριση της κοινοβουλευτικής ομάδας που έχει την πλειοψηφία.
Η αίσθηση που αποκόμισα ήταν ότι η Ε.Ε. είναι μια απολύτως γραφειοκρατική «ένωση» που μάλλον και το Κρεμλίνο της πάλαι ποτέ Ε.Σ.Σ.Δ. θα ζήλευε.
Ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε παρακολουθώντας ιστορικά την γένεση και επέκταση της ευρωπαϊκής ιδέας ότι βασικό κίνητρο για τη δημιουργία αυτής της πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής υπερδύναμης ήταν η παγίωση της ειρήνης σε ένα χώρο που σε είκοσι μόλις χρόνια είχε οδηγηθεί σε δύο παγκόσμιους πολέμους και είχε μετατραπεί σε «κρανίου τόπο», ενώ είχε δημιουργήσει και ιδεολογικά τέρατα τύπου φασισμού, ναζισμού, ενώ εξ ανατολών ο σταλινισμός είχε σαρώσει εχθρούς και φίλους (κυρίως φίλους).
Σε μια Ευρώπη με σπουδαίες παρακαταθήκες από τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τον Σαίξπηρ, τον Θερβάντες, τον Δάντη, τον Γκαίτε, τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες, τους ζωγράφους της Αναγέννησης, τους διανοητές παλαιότερους και νεότερους το ευρωπαϊκό πνεύμα παρέμενε ζωντανό και ενεργό πάντα. Δεν είμαι καθόλου ευρωσκεπτικιστής, κάθε άλλο, δεν αντιμάχομαι την Ευρώπη ως ιδέα και ως προορισμό, αλλά απεχθάνομαι μια Ευρώπη που οι ηγέτες της χαριεντίζονται υπό την εποπτεία της … Ούρσουλα, πάνε κι έρχονται αδίκως και ασκόπως στα στρωμένα κόκκινα χαλιά, φωτογραφίζονται χαζοχαρούμενα και «συσκέπτονται» απλά και μόνο για να επιβεβαιώσουν το ρόλο τους σαν αυλητρίδες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Παραπαίουσα οικονομία, αναβίωση εθνικισμών, «λαγοί» των τραπεζικών ιδρυμάτων που δημιουργούν υπερκέρδη χωρίς να παράγουν απολύτως τίποτα, βαστάζοι του κάθε Ζελένσκι, ενώ την ίδια ώρα οι … Ούρσουλες και οι περιφερόμενοι με μαγκιά στα «κόκκινα χαλιά» χαριεντιζόμενοι ηγέτες με σταυρωμένα τα χεράκια δηλώνουν την απερίφραστη στήριξή τους στο … Ισραήλ (!!!) αγνοώντας ακόμα και το τσουνάμι αντιδράσεων κυρίως των νέων σε όλα τα πανεπιστήμια της ηπείρου για τη σφαγή των νηπίων στη Γάζα!
Δυστυχώς οι ηγέτες της Ε.Ε. δείχνουν περισσότερο με ανδρείκελα της Αμερικανικής πολιτικής που ξέχασαν ακόμα και τις στοιχειώδεις αρχές πάνω στις οποίες δομήθηκε η Ε.Ε.
Τσιμουδιά για την ΕΙΡΗΝΗ, αδιαφορία για τις κοινωνικές ανισότητες, την φτώχεια, την αναβίωση ιδεολογικών φαντασμάτων του παρελθόντος. Η «ατζέντα» της Ε.Ε. μοιράζει απλά πόρους κατά το δοκούν και δυστυχώς στηρίζεται σε ένα παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης που φέρνει αδιέξοδα. Υποχώρηση του κοινωνικού κράτους και όλα αυτά με το επιχείρημα-άλλοθι της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας». Αν και σύμφωνα με τον Α. Κάλβο «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» και η Ευρώπη φαίνεται ότι στερείται και της αρετής και της τόλμης σήμερα!
Η Ευρώπη και η ιδέα μιας μεγάλης ομοσπονδίας κρατών με κοινό στόχο και προοπτικές έχει «κοντύνει» επικίνδυνα και όσες καμπάνιες κι αν κάνουν οι … Ούρσουλες και τα συν αυτής πιόνια της φοβάμαι ότι δεν πείθουν για το Ευρωπαϊκό ιδεώδες!
