Του Μιχάλη Τζανάκη
Η εικόνα ημιοαφιονισμένων αιρετών εκπροσώπων σε κατάσταση ένθεου παροξυσμού να αποθεώνουν τον «αρχηγό» που με ύφος φυλάρχου δρέπει τη δόξα της αφοσίωσης των αυλικών του είναι ένα ακόμα «επεισόδιο» που δείχνει την απόλυτη ευτέλεια, τη γύμνια, την ρηχότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουμε!
Στο ναό της Δημοκρατίας οι «υπηρετούντες» αυτόν το ναό οφείλουν πάνω απ’ όλα να διαθέτουν ως βασικό εφόδιο την ατομική τους αξιοπρέπεια που υπερβαίνει το κομματικό χρέος και κάθε άλλη επιταγή που πρέπει να εξοφλήσουν. Λόγω (δυστυχώς για μένα άπλετου ελεύθερου χρόνου αυτή την περίοδο), παρακολούθησα εκτενώς τις εργασίες για την περίφημη «πρόταση μομφής», που αντί για μομφή κατέληξε στην «βορειοκορεάτικου» τύπου αποθέωση του μεμφόμενου πολιτικού για συγκάλυψη ενός δυστυχήματος-εγκλήματος!
Οι ομιλίες κοινοβουλευτικών εκπροσώπων με μόνους ακροατές τις κόκκινες μοκέτες της αίθουσας, τα ξύλινα έδρανα και τις μαρμάρινες κολώνες, αποτελούν δείγμα της «υγείας» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας. Βέβαια, απόλαυσα την πρωθυπουργική παράσταση πιστή επανάληψη της «απολογίας» του για τις παρακολουθήσεις!
Λοιπόν, πρώτα η πόζα! Μετά μια μικρή εισαγωγή, με το αριστερό χέρι να κινείται μέχρι να φαίνεται το βραχιολάκι στον δεξί καρπό του. Φτάνει ακολούθως στο επίδικο της υπόθεσης και έρχεται οργίλος να έρθει στο κλισέ: «Πιστεύετε ότι εγώ παρακολουθώ τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων; Ντροπή σας, πρέπει να ντρέπεστε!» και έρχεται η επανάληψη: «Πιστεύετε ότι το βράδυ του δυστυχήματος έδινα εντολή για να αλλοιωθούν οι συνομιλίες; Ντροπή σας, πρέπει να ντρέπεστε!». Άλλωστε η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως!
Δε θα σταθώ στην ουσία του θέματος και τις αιτιάσεις προς την κυβέρνηση για το τι έγινε εκείνες τις πρώτες ώρες και μέρες του δυστυχήματος, ούτε στην παρουσία του θλιβερού εκπροσώπου του Ν. Σερρών που απολογήθηκε λέγοντας πόσο τον «τιμούν» οι συντοπίτες του (να τον χαίρονται, θα πω εγώ). Λίγο πολύ οι έχοντες στοιχειώδη νοημοσύνη έχουμε καταλάβει και τι έγινε και πώς έγινε! Στέκομαι στην «εικόνα» θλιβερών ανθρώπων που δεν έχουν ίχνος ενσυναίσθησης και το μόνο άγχος τους είναι να διατηρήσουν τα βουλευτικά προνόμια, έστω κι αν σύρονται σε ενέργειες που μπορεί να εξοργίζουν και τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους.
