Του Μιχάλη Τζανάκη
Να και μια ελληνίδα που δεν ντρόπιασε τη χώρα της στο Ευρωκοινοβούλιο! Μια γυναίκα, μια μάνα, μια πραγματική ελληνίδα μίλησε, όχι για ν’ απολογηθεί για «μαύρο» χρήμα, για παράνομους διορισμούς ή για υποκλοπή προσωπικών δεδομένων…
Μια μάνα έφτασε μέχρι εκεί για να υπερασπιστεί τη μνήμη του παιδιού της και να διατρανώσει ότι στην χώρα της, το «κράτος» είναι απέναντι στον πολίτη. Συγκαλύπτει, αν δεν υποθάλπει εγκληματίες, «κουκουλώνει» τις παθογένειές του, αναπαράγοντάς τις, κοροϊδεύει ασύστολα με δήθεν προανακριτικές της Βουλής και γενικά κάνει οτιδήποτε προκειμένου το «σύστημα εξουσίας» νοσηρότερο παρά ποτέ να μείνει αλώβητο και ακέραιο, συνεχίζοντας το «θεάρεστο» έργο του.
Πολιτική, Δικαιοσύνη, Δημοσιογραφία, Επιχειρηματικός κόσμος, όλοι σε ένα «γαϊτανάκι» διαπλοκής όπου ο ένας καλύπτει τον άλλο ξεγυμνώνοντας το ίδιο το κράτος που δείχνει πως υπάρχει μόνο για να κάνει «μπίζνες» και να νομοθετεί φωτογραφικά για κολλητούς και φίλους. Παιδοβιαστές αθωώνονται και μαζικές δολοφονίες ανθρώπων προσπερνιούνται ως μη γενόμενες και ο δημόσιος διάλογος περιορίζεται στα … «αστακοκάραβα» του Κασσελάκη!
Έρχεται μια γυναίκα να πει τα αυτονόητα. Γίνεται ξαφνικά «σύμβολο» για εκατομμύρια Ελλήνων που δεν ανέχονται πια την ασυδοσία των κρατούντων και βρίσκουν στο πρόσωπο της Καρυστιανού το αντίδοτο στην έλλειψη πραγματικής Αντιπολίτευσης και σε μια έκφραση που αποτελεί μια ύστατη κραυγή για να περισώσει η χώρα μας στοιχειωδώς την αξιοπρέπειά της την τόσο καταβαραθρωμένη και τόσο διασυρμένη από αιρετούς μάλιστα εκπροσώπους της ελληνικής κοινωνίας.
Η χώρα μας δεν διάγει την καλύτερη περίοδο «δημοκρατίας» ότι και να επικαλείται κάποιος. Οι θεσμοί της όλοι είναι σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση, η κοινή γνώμη απολύτως ελεγχόμενη, ο προσανατολισμός της εκτελεστικής εξουσίας είναι ο απόλυτος έλεγχος του κρατικού μηχανισμού και η χρησιμοποίησή του για μικροκομματικούς σκοπούς. Το «κράτος» στην Ελλάδα ποτέ δεν φταίει για τίποτα. Η «ακρίβεια» είναι διεθνές φαινόμενο, η διάλυση του κοινωνικού κράτους είναι «ευρωπαϊκή» δέσμευση, οι περιβαλλοντικές καταστροφές πάντα απόρροια φυσικών φαινομένων, κάθε καταγγελία διαφθοράς αποτελεί «συνωμοσιολογία», εμείς απλά στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία και είμαστε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» (βλ. περίπτωση…Γκουαδιό).
Η Καρυστιανού βέβαια δεν διεκδικεί μόνο την προσωπική της δικαίωση από ένα κράτος πραγματικά κυνικό, όπου ο εκπρόσωπός του τρεις μέρες πριν το έγκλημα των Τεμπών, από κοινοβουλευτικού βήματος χαρακτήριζε «ντροπή» τις καταγγελίες που υπήρχαν για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, διεκδικεί τη δικαίωση 1.335.000 συμπολιτών της που αηδιάζουν στην ιδέα ότι στη χώρα τους κάθε έγκλημα μπορεί να μένει ατιμώρητο, επειδή κάποιοι νομοθετούν για τον εαυτό τους και μένουν στο απυρόβλητο!
Η κα Καρυστιανού επιχειρεί να «ξεμπαζώσει», όχι μόνο το χώρο, αλλά γενικότερα την τραγωδία των Τεμπών. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι, γιατί στα «μπαζώματα» κάποιοι είναι ειδήμονες, αλλά και μόνο που το επιχειρεί αξίζει το σεβασμό όλων.
Εν τέλει «σωστή πλευρά της Ιστορίας» δεν είναι να στέλνεις όπλα για να σκοτώνονται συνάνθρωποί σου για να γίνεσαι αρεστός στα «αφεντικά» σου, αλλά να υπερασπίζεσαι τη ζωή και την ασφάλεια των συμπολιτών σου που είχαν την αφελή άποψη ότι ζούσαν σε μια ευνομούμενη και ασφαλή χώρα και αν μη τι άλλο είχαν την πολυτέλεια να ταξιδέψουν με τρένο!
Δείτε:
