Έληξε λοιπόν και η υπόθεση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, εκεί που αντί για προγράμματα και πολιτικές συζήτησε περισσότερο το αν θα πρέπει να γίνουν εκλογές και πάλι για τον πρόεδρο. Τέλος πάντων, αυτό το θέμα έληξε, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι η πρώτη φορά που η ψήφος μελών ενός κόμματος, πολιτών ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να τους προσφωνήσει, έχει τόσο αμφισβητηθεί από μια μικρή ή μικρότερη μειοψηφία. Οι της “Νέας Αριστεράς”, αφού δεν τίμησαν καν τις υπογραφές τους και πήραν τις έδρες κι έφυγαν, μίλησαν για “μέλη των 2 ευρώ”, για “όχλο”, για “ανώριμους” και άλλα ανάλογα χυδαία. Και τώρα, 5 μήνες μετά τις εσωκομματικές εκλογές, τα πήραν η Όλγα, υποστηρίχτρια της Έφης για να μην ξεχνούμε, με το γεγονός ότι ο πρόεδρος απευθύνθηκε στη βάση χωρίς να της… πάρει την άδεια!
Λοιπόν, είτε αποχώρησαν είτε παραμένουν, όσοι δεν έχουν καταλάβει ότι η δύναμη σε ένα κόμμα δεν είναι η νομενκλατούρα του αλλά ο κόσμος του, καλά θα κάνουν να το κατανοήσουν. Και ας σταματήσουν με προσωπικές φιλοδοξίες, στρατηγικές και καπετανάτα, να υπονομεύουν μια πορεία και την ελπίδα της κοινωνίας. Ουδείς από τον απλό κόσμο που στήριζε και στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, διεκδίκησε κάτι περισσότερο από το δίκαιο και τις φιλολαϊκές πολιτικές. Δηλαδή δεν διεκδίκησε κάτι για τον εαυτό του, αλλά για την κοινωνία. Σε αντίθεση με τους “επαγγελματίες” της Αριστεράς, τους φεουδάρχες, που μπορεί να τα κάνουν όλα ρημαδιό αρκεί να παραμένουν στα οφίτσια και μάλιστα στα ακριβοπληρωμένα…
Κι αυτός ο κόσμος είναι που υποφέρει όσο δεν αλλάζουν οι πολιτικές, όχι οι έχοντες τα οφίτσια…
Ως εδώ λοιπόν…
Candiot
