Toυ Μιχάλη Τζανάκη
Αν παρακολουθήσει κάποιος κριτικά και αποστασιοποιημένα την «τηλεοπτική δημοσιογραφία» θα κοιταχτεί στον καθρέφτη μήπως τα μάτια του μοιάζουν με … Βορειοκορεάτη ή στην καλύτερη περίπτωση αν φοράει κελεμπία Σαουδάραβα της θρησκευτικής αστυνομίας.
Δημοσιογραφία επιπέδου χαμαιτυπείου, όπου μπαίνουν στην κρεατομηχανή όσοι δεν λιβανίζουν το «σύστημα». Οι νεοέλληνες πρέπει να σκέφτονται, να τραγουδούν, να εκφράζονται και να υμνούν ότι και ο δημοσιογράφος που έχει στασίδι στον τηλεοπτικό σταθμό του αφεντικού του, διότι διαφορετικά μαύρο φίδι που τον έφαγε.
Παρακολούθησα τη φρασεολογία και πιο πολύ το ύφος των δημοσιογράφων που κατακεραύνωναν νεαρό τραγουδοποιό με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, ωσάν να ομιλούν ελέω θεού σε κάποια περίοδο του Βυζαντίου! Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι αυτός καθαυτός ο καλλιτέχνης, αλλά το κοινό του που μάλλον είναι μέρος των χιλιάδων νέων που διαδηλώνουν στα Προπύλαια κάθε εβδομάδα κατά των νομοθετικών εκτρωμάτων που φέρνουν και την Παιδεία, όπως κάθε δημόσιο αγαθό στο χρηματιστήριο που αναμένουν τα «κοράκια».
Έψαξα από περιέργεια στο διαδίκτυο να δω τα «βιογραφικά» των εν λόγω «δημοσιογράφων». Με έκπληξη διαπίστωσα ότι και για τους δύο δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε … «σπουδές» και μάλιστα η ηλικία που μπήκαν στον «δημοσιογραφικό στίβο» το επιβεβαιώνει. Εξασφαλίζοντας λοιπόν το «στασίδι» που λέγαμε μπορούν νυχθημερόν να κατακεραυνώνουν τους «άπιστους» και από την άλλη να «λιβανίζουν» τα αφεντικά, καθότι πολλοί εξ αυτών το επόμενο «στασίδι» θα είναι στο ελληνικό ή το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για να εξαργυρώσουν τα γραμμάτια της επί χρόνια «βρωμοδουλειάς» που έχουν αναλάβει.
Σε μια κοινωνία που στενάζει από πολλά και σοβαρά προβλήματα η «καθοδήγηση» καλά κρατεί κι ας καταγγέλλουν συχνά οι ίδιοι δημοσιογράφοι ότι «ευτυχώς δε γίναμε Σοβιετία»! Οι ίδιοι φροντίζουν να την έχουμε ξεπεράσει προ πολλού και μάλιστα επιβεβαιωμένα δια ψηφίσματος του ίδιου του Ευρωκοινοβουλίου! Η προσπάθεια δημιουργίας «υποτελών συνείδησης» καλά κρατεί κι αλίμονο σε όποιον αντισταθεί σε αυτή την πρακτική των Γκεμπελίσκων.
Αλήθεια οι εν λόγω υπάλληλοι έχουν αναρωτηθεί γιατί γίνονται «στίχοι» σε σκωπτικά άσματα; Η «αξιοπιστία», η «εγκυρότητα» και η «συνέπειά» τους δημιουργεί αυτό το κλίμα σε βάρος τους; Θα μπορούσαν άραγε οι άνθρωποι αυτοί που παριστάνουν τους δημοσιογράφους να διαβάσουν τρεις αράδες από τα κείμενα του Ουμπέρτο Έκο; Μάλλον περίπλοκα πράγματα ζητάμε! Οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, αντί να ασχολούνται με τον Βλάχο, την Μποφίλιου ή τον Αγγελάκα, ας ασχοληθούν με τους έλληνες πολίτες που ζουν στην ακριβότερη χώρα της Ευρώπης λαμβάνοντας μισθούς κατώτερους από τους … Ρουμάνους, ας νοιαστούν για το ξεπούλημα Υγείας και Παιδείας και ας προβληματιστούν για τη συμβολή τους στο φαινόμενο ο Έλλην πολίτης να συγκινείται για τις παραγγελιές δισεκατομμυρίων δολαρίων στις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ την ώρα που δεν έχει να φάει.
Άραγε είμαι ιδιότροπος όταν νιώθω την ανάγκη για τηλεοπτική-δημοσιογραφική απολύμανση;
