Με αφορμή τις παρεμβάσεις διαφόρων γνωστών καλλιτεχνών για το επίπεδο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, επανήλθε το θέμα στη δημόσια συζήτηση. Κι ίσως ο Νταλάρας να μην είναι πάντα σε όλους μας ελκυστικό πρόσωπο για πολλούς λόγους που δε σχετίζονται με το πόσο μεγάλος ερμηνευτής είναι, αλλά είπε αλήθειες, ανοίγοντας αυτή τη συζήτηση. Πάντως ούτε ο Νταλάρας, ούτε ο Πάνος Βλάχος ή ακόμα ο Καπουτζίδης ή ο “άκομψος” Πολάκης θα έπρεπε να είναι αυτοί που θα μας “υποψίαζαν” για το τι ειναι η ελληνική δημοσιογραφία. Γιατί η ελληνική δημοσιογραφία είναι στην πραγματικότητα όχι μόνο χαμηλού αλλά και άθλιου επιπέδου.
Πώς το κρίνουμε αυτό;
Ας σκεφτούμε τι είναι η Δημοσιογραφία και τι γίνεται σήμερα.
Δημοσιογράφος είναι κάποιος που γίνεται αντιπαθής επειδή πρέπει όχι μόνο να λέει την αλήθεια όπως την αποδεικνύει, αλλά επειδή πρέπει με στοιχεία και αποδείξεις να ελέγχει τον ισχυρό, τον έχοντα εξουσία, στο όνομα του Δικαίου, της Αλήθειας, της Διαφάνειας. του Δημοσίου και Λαϊκού Συμφέροντος.
Ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα. Κυβερνήτης είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Παρακολουθώντας κανείς τα κανάλια, συνολικά τα μέσα ενημέρωσης κεντρικά και περιφερειακά, έχει την εικόνα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υπό τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και των “λειτουργών” τους; Μπορεί κανείς να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι τα μέσα “στριμώχνουν” αυτόν που έχει τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα στη χώρα;
Πότε τον “στρίμωξαν” για:
-Τους χιλιάδες νεκρούς στην πανδημία.
-Την υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων και των λειτουργιών τους, ακόμα και το διάστημα της κρίσιμης μάχης.
-Τις απευθείας αναθέσεις, το χρήμα που σπαταλούν τα κυβερνητικά στελέχη για να πλουτίσουν εαυτούς και φίλους.
-Τα Τέμπη και τη χυδαιότητα που εκφράστηκε και εκφράζεται.
-Το ναυάγιο στη Πύλο.
-Τις υποκλοπές.
-Την κατάλυση κανόνων της Δημοκρατίας και του Συντάγματος.
-Τον περιορισμό των Ανεξάρτητων Αρχών.
-Κλπ, κλπ, κλπ
Εδώ στην Ελλάδα της 107ης θέσης στον πίνακα της ελευθερίας του Τύπου φτάσαμε το σημείο οι πετσοταϊσμένοι και προβεβλημένοι να ρωτούν τον πρωθυπουργό της χώρας όχι για όλα αυτά αλλά για τις επιλογές του ουρανίσκου του…
Και οι αποκαλύψεις για πολλά από αυτά να γίνονται όχι από τα μέσα αλλά από τον Πολάκη και τα μέσα αντί να αξιοποιούν όλα αυτά να σιωπούν…
Μην αμφιβάλλετε, η εξουσία έχει επιφυλάξει γι αυτήν τον υπέρτατο ρόλο που συνοψίζεται σε μια φράση του νυν υπουργού Γεωργίας Λευτέρη Αυγενάκη, σταθερού διώκτη του Candiadoc, σε ένα από τα πολλά δικαστήρια που μας έχει οδηγήσει: “Πότε έγραψε κάτι θετικό για όσα κάνω; Πάντα εναντίον μου γράφει”!
Μα αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει ο δημοσιογράφος και το μέσον, να ψάχνει, να ελέγχει, να κάνει την τεκμηριωμένη του κριτική. Τα θετικά και τα ευχολόγια προορίζονται για τα γραφεία Τύπου ή τις επιχειρήσεις δημοσίων σχέσεων.
Στην Ελλάδα όμως θεωρούμε “κανονικότητα” το να κάνει “πλάτες” ο δημοσιογράφος στον πρωθυπουργό, τον υπουργό ή τον παράγοντα και “εκτροπή” που τιμωρείται με δικαστικές διώξεις και ταλαιπωρίες, με οικονομική ασφυξία, την αληθινή δημοσιογραφία
Δυστυχώς στην Ελλάδα η δημοσιογραφία είναι έξω από τον ρόλο της. Δεν είναι απλώς χαμηλό το επίπεδο και λάθος ο δρόμος αλλά είναι και στρωμένος με χρυσό που μαζεύει όποιος τον περπατά… Ακριβώς γι αυτό είναι στο τόσο χαμηλό επίπεδο, σε σημείο συνενοχής…
Κι αυτό βολεύει τους περισσότερους ταγούς…
Candiot
