“Με ενδιαφέρει λίγο αν αυτοί που μπορούν να προσφέρουν αυτές τις βασικές προϋποθέσεις είναι περισσότερο ή λιγότερο αριστεροί”
Επιστολή αναγνώστη στο Candiadoc με αφορμή τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ:
Αγαπητοί κοι στο Candiadoc
Με όλη αυτή την αναταραχή στο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκα και εγώ τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν ένα βράδυ στο παμπ, συμφοιτητές από αστικές οικογένειες και από ακριβά ιδιωτικά σχολεία, – όχι βέβαια τόσο παλιά και επιλεκτικά όπως το St Pauls, γιατί ήμασταν στο Μπιρμιγχαμ και όχι στην Οξφόρδη – συζητούσαν την πολιτική εικόνα. Λόγω σπουδών, όλοι είχαμε καλή γνώση πολιτικής θεωρίας και δραστηριότητας και δεν συζητούσαμε ότι Αριστερά = εργατική τάξη και Δεξιά = κεφάλαιο, αλλά εδώ έπαιζε το τι προσδιορίζει την σύγχρονη εργατική τάξη. Η συζήτηση κατέληξε σε επιχειρήματα του τύπου «εγώ εργάστηκα σε οικοδομή το καλοκαίρι» και «εγώ ήμουν ταχυδρόμος τα Χριστούγεννα», για να αποδείξουν τη σχέση τους με την εργατική τάξη και συναφώς στην αριστερή παράδοση. Και μετά από λίγη ώρα και δύο μπύρες ακόμα, άρχισε προσωπική επίθεση και τσακωμός για το ποιος μπορεί να φορά με περηφάνια το παράσημο της εργατιάς, και κάποιοι αποχώρησαν θυμωμένοι. Εγώ δεν είπα τίποτα γιατί από μέσα μου ήθελα να γίνω κάποτε όπως αυτοί, ένας εύπορος μεσοαστός με ένα σπίτι στα προάστια και ένα εξοχικό στον ήλιο, αλλά παρά την νεανική μου αφέλεια ήξερα ότι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα, γιατί ούτε από σπουδαία οικογένεια ήμουν ούτε είχα τις κατάλληλες διασυνδέσεις.
Και παρόλο που τότε υπήρχε ακόμα ελπίδα, γιατί ήμασταν ακόμη νέοι και ελπίζαμε ότι κάποτε μια κυβέρνηση θα κρατήσει κάποια από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για αξιοκρατία και πάταξη της γραφειοκρατίας, της πολυνομίας και της αργής απόδοσης δικαιοσύνης που όλοι θυμόμαστε από προηγούμενες προεκλογικές υποσχέσεις. Παραδόξως, δεν έχω καμία ανάμνηση για υποσχέσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς, αλλά η μνήμη μου δεν είναι τόσο καλή τώρα στα γεράματα μου.
Και σίγουρα αν είχα την επιλογή να δουλεύω στην Ελλάδα τηγανίζοντας μπεργκερ η να δούλευα στη Goldman Sachs δεν θα ήθελα πολύ σκέψη για να διαλέξω. Αλλά δεν μου πρόσφερε κανείς τη θέση και ούτε που έκανα αίτηση γιατί ούτε ήξερα τι είναι η Goldman Sachs. Οι μη-προνομιούχες τάξεις έχουν το επιπλέον μειονέκτημα περιορισμένης γνώσης των δυνατοτήτων τους, ειδικά όταν μιλάμε για την προ- σμαρτ κινητού περίοδο.
Και συνέχισα έτσι να μένω στο εξωτερικό σε μια όχι σπουδαία δουλειά και με μια συνηθισμένη και όχι σπουδαία οικογένεια, και να μαθαίνω για την πατρίδα από τα ελληνικά και ξένα μέσα που όλο και πιο πολύ αρκούνται να αναπαράγουν κυβερνητικά και ευρωπαϊκά δελτία τύπου χωρίς να παρά-εξετάζουν τα περιεχόμενα. Γιατί συχνά η ταχύτητα δημοσίευσης μετράει περισσότερο από την αλήθεια. Και από αυτά που διάβαζα στον ξένο τύπο για τα καμώματα της Ελλάδας στον οικονομικό τομέα, για 45 χρόνους συνταξιούχους σε κάποιους τομείς και την κακή διαχείριση των δημοσίων επιχειρήσεων από τις τράπεζες μέχρι το δίκτυο σιδηροδρόμων δεν ενθάρρυναν την υποστήριξη των αυταρχικών δομών του δημοσίου και την άνιση σχέση μεταξύ του κράτους και πολίτη, που δεν μπορουν να υπερασπίζονται οι πολιτες μιας χώρας, αριστεροί ή όχι .
Αλλά πρόσφατα το κόμμα γέμισε με μέλη που γράφτηκαν ψήφισαν νέο αρχηγό αλλά δεν δραστηριοποιούνται στο κόμμα, λένε οι αληθινοί αριστεροί σαν να είχαν τα τελευταία χρόνια γεμίσει τους δρόμους με διαδηλωτές κατά της ακριβείας, της διαφθοράς ή για την υπεράσπιση της δημοσίας υγείας . Σαν να μην συνεργάστηκαν με τους κατόχους της χώρας για να εφαρμόσουν μνημόνια, πάντα για το καλό της χώρας, χωρίς τότε να νιώσουν την ανάγκη να αποσυρθούν από το κόμμα, για να διατηρήσουν την ιδεολογική τους ακεραιότητα.
Τελικά φαίνεται ότι στην πραγματικότητα οι πολιτικοί δεν είναι ακριβώς σίγουροι για το τι σημαίνει αριστερά και το πόσο ελαστική ιδέα είναι, αλλά και οι πολίτες που τους ψηφίζουν καταλαβαίνουν την έννοια ακόμα λιγότερο. Γι’ αυτό, και για να μην κάνουν το λάθος να ψηφίσουν κάποιον που δεν είναι αρκετά αριστερός κατά τον τρόπο που το αντιλαμβάνονται, προτιμούν να ψηφίζουν δεξιούς νεοφιλελεύθερους που οι πολιτικές τους δρουν τελικά ενάντια στα δικά τους συμφέροντα και αυτά της κοινωνικής τους ομάδας. Η πολιτική δεν είναι ακαδημαϊκή άσκηση. Θέλει πράξεις και έργα.
Εγώ προσωπικά, θέλω να ζω σε μια χώρα με καλή διακυβέρνηση από τίμια άτομα, που θα συμβάλλουν προς μια κοινωνία που θα υπάρχει αίσθηση του δικαίου και υποστήριξη για τις πιο αδύνατες ομάδες, με καλές δομές υγείας παιδείας και μεταφορών, και με ενδιαφέρει λίγο αν αυτοί που μπορούν να προσφέρουν αυτές τις βασικές προϋποθέσεις είναι περισσότερο ή λιγότερο αριστεροί.
