Μια εκλογή ρίσκο για την ελπίδα απέναντι στη βεβαιότητα της εξαφάνισης
Όσοι ξέρουν, λένε ότι είναι η πρώτη φορά διεθνώς που κάποιος με μια καμπάνια 30 ημερών, περίπου άγνωστος πριν, κατάφερε να πείσει ένα εκλογικό σώμα, ένα κομματικό ακροατήριο, ότι αυτός είναι ο πλέον ικανός. Ο λόγος φυσικά για τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Στέφανο Κασσελάκη. Τον άγνωστο που έγινε πρόεδρος σε ένα αριστερό (όσο κι αν αμφισβητείται αυτό) κόμμα αν και ο ίδιος μάλλον είναι κεφαλαιοκράτης, με κυριολεκτική αναφορά.
Μάλιστα αυτό το “άγνωστος” και πιθανώς αμφισβητούμενος, προφανώς κεφαλαιοκράτης, το χρησιμοποίησαν κατά κόρον τις τελευταίες προεκλογικές ημέρες οι συνυποψήφιοι ή αντίπαλοι υποψήφιοι του κ. Κασσελάκη. Δεν αναφέρομαι μόνο στον Στέφανο Τζουμάκα, αλλά τόσο στον Ευκλείδη Τσακαλώτο όσο και στην Έφη Αχτσιόγλου.
Για βαστάτε βρε σύντροφοι, αν εσάς σας κέρδισε ένας αμφισβητούμενος, αμφιλεγόμενος, απολιτίκ (συμπυκνώνω τις περιγραφές σας) μέσα σε λίγες μόλις ημέρες, δεν καταλαβαίνετε ότι αυτό πρωτίστως είναι ψόγος για εσάς; Δεν καταλαβαίνετε ότι προτίμησε αυτός ο κόσμος μια εκλογή ρίσκο για να ψάξει πάλι την ελπίδα απέναντι στη βεβαιότητα της εξαφάνισης που έβλεπε από την άλλη;
Πολύ περισσότερο που αυτός ο “τύπος” που τελικά εξελέγη δεν είχε και την συμπάθεια των γνωστών μέσων της Ελλάδας (της 107ης θέσης).
Και τελικά, αφού σας κέρδισε ο “άγνωστος” Κασσελάκης, τον Μητσοτάκη θέλετε να αντιμετωπίσετε;
Επειδή πολλοί είμαστε μεγαλωμένοι στην Αριστερά, στην Αριστερά που “έτρωγε ξύλο” οικογενειακώς από το σύστημα, ακόμα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, μέχρι και σήμερα, που εμείς φτάνουμε να γερνάμε, ταλαιπωρούμαστε γιατί είμαστε σ αυτό το χώρο χωρίς ανταλλάγματα, βουλευτιλίκια και υπουργιλίκια ή ό,τι άλλο κέρδος κι όχι στην Αριστερά της Σκοτίας και της άνεσης της ιδεολογικής ανάλυσης από την καθηγητική έδρα της αλλοδαπής, επειδή λοιπόν είμαστε στην Αριστερά, μάθαμε να σκεφτόμαστε και λίγο διαφορετικά από τους προβεβλημένους.
Ερωτώ λοιπόν: αν ο Κασσελάκης κατάφερε, με όλα αυτά που του καταμαρτυρούσατε, όχι απλώς να πείσει το κομματικό ακροατήριο αλλά να το διευρύνει σε σημαντικό βαθμό, και να εκλεγεί μάλλον εύκολα, ποιος έχει τον ψόγο (αφού έπαινο δεν…) για όλο αυτό; Δεν καταλάβατε ότι ο απογοητευμένος που στήριξε Αριστερά (όχι ο ίδιος κατ’ ανάγκη αριστερός), ο πολλαπλώς απογοητευμένος από τη διπλή εκλογική συντριβή και τη βίαιη αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο (όχι σε εσάς φυσικά) πίστεψε και πιστεύει, εσάς τα μεγαλοστελέχη πρωτίστως αποδοκίμασε; Όλη αυτή η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείτε, Έφη, Ευκλείδη και Στέφανε Τζουμάκα, δεν είναι κάτι άλλο παρά απόδειξη ότι σας αποδοκίμαζε ο κόσμος. Γι αυτό και πήγε στο άγνωστο ή αμφιλεγόμενο ή όπως εσείς το προσδιορίζετε.
Η Έφη Αχτσιόγλου, που ξεκίνησε ως το φαβορί αυτής της διαδικασίας, αλλά τόσο άνευρης και αδιάφορης μέχρι την εμφάνιση Κασσελάκη, γιατί ψάχνει σκελετούς σε ξένες ντουλάπες; Αν ο Κασσελάκης επιδοκιμάστηκε ήταν όχι επειδή τον έβαλε η πρεσβεία να είναι υποψήφιος (…) αλλά επειδή η ίδια άλλοτε αγκάλιαζε και την αγκάλιαζε το μιντιακό σύστημα, άλλοτε του έδινε άλλοθι και αλλοτε έδινε άλλοθι η ίδια στην Μητσοτάκη μιλώντας για τις “διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων”, πχ στα αντιπλημμυρικά έργα…
Η Έφη Αχτσιόγλου, όσο πιεζόταν γι αυτήν η κατάσταση, τόσο περισσότερα αυτογκόλ έβαζε.
Οι εκλογές όμως τελείωσαν. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Ο κόσμος ρίσκαρε εκλέγοντάς τον γιατί θεώρησε ότι είναι πιο πιθανό να κερδίσει ένα ρίσκο παρά να ποντάρει σε χαμένες υποθέσεις…
Δεν ξέρω αν αποδειχτεί μια φούσκα ο νέος πρόεδρος. Εύχομαι, όχι για το καλό μόνο της Αριστεράς αλλά του τόπου, των ανθρώπων και της κοινωνίας, να μη σκάσει σα μπαλόνι. Κατάλαβα όμως ότι αυτός ο πρόεδρος δεν θα είναι μόνος του απέναντι σε όλο το σύστημα, όπως ήταν ο Αλέξης Τσίπρας την ώρα που πάλευε για την κυβερνώσσα Αριστερά και είχε απέναντι οπαδούς της “καθαρότητας” και της “μη κυβερνώσσας Αριστεράς”. Ο Στέφανος θα έχει δίπλα του τουλάχιστον τον Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο πολιτικό γεγονός. Γιατί ο Αλέξης παραμένει ο ηγέτης αυτής της παράταξης και ενωτικός παράγοντας.
Είναι εκείνος που κατανόησε ότι η ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα είναι μονοψήφιο ποσοστό, αλλά για να αντιπαρατεθεί στη σαπίλα πρέπει να είναι πλειοψηφικό ρεύμα. Και κατανόησε ότι δε αρκούν οι “καθαροί αριστεροί”, παρά μόνο για ένα κόμμα διαμαρτυρίας στη γωνία. Κι έδωσε μάχες για τη διεύρυνση, όσο και για την κοινωνία. Μόνος, με συνεχείς τρικλοποδιές.
Ο Αλέξης, που ήταν μόνος και υπό διαρκή υπονόμευση – σιγά το νέο…- τώρα διακήρυξε, με την ενεργή και πάλι παρουσία του, ότι ο νέος πρόεδρος δε θα είναι μόνος.
Συμπερασματικά, ο Στέφανος Κασσελάκης, αν θέλει να σπάσει αυγά, οφείλει να κάνει και συγκρούσεις. Θα έχει συμμάχους.
Αν θέλει να υλοποιήσει την υπόσχεσή του ότι θα κερδίσει το Μητσοτάκη, πρέπει να κάνει και πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, όχι μόνο μέσα στη Βουλή.
Και για να γίνει πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα δεν αρκούν μόνο τα “μπεντένια της Αριστεράς”, αλλά ένας ευρύτερος κόσμος, που φτάνει μέχρι το κέντρο και τους έντιμους συντηρητικούς.
Προφανώς δεν μπορεί να συμφωνούν όλοι.
Είναι το εύκολο να διαφωνείς και να φεύγεις όμως.
Το δύσκολο είναι να μένεις και δίνεις τις μάχες, καθημερινά.
Candiot
