Η Μάχη της Κρήτης, ανήκει στις πελώριες εκείνες ιστορικές στιγμές που αφήνουν παρακαταθήκη το διαχρονικό συμπέρασμα πως όταν ο λαός πιστέψει στη δύναμη του μπορεί να ανατρέψει τους αρνητικούς συσχετισμούς!
82 χρόνια πριν, η ναζιστική εισβολή βρήκε απέναντί της μια γενικευμένη ένοπλη λαϊκή εξέγερση στην Κρήτη. Οι λιγοστοί Έλληνες και οι Βρετανοί στρατιώτες που συμμετείχαν στην άμυνα του νησιού έδωσαν σκληρή μάχη πλάι στον λαό της Κρήτης, απέναντι σε έναν πάνοπλο αντίπαλο. Πάνω από 600 ομάδες δύναμης απλών κατοίκων του νησιού, 30-80 άνδρες η κάθε μια, σχηματίστηκαν εκείνες τις μέρες στο νησί και ρίχτηκαν στη μάχη ενάντια στους φασίστες εισβολείς. Έγραψαν το δικό τους έπος κατά των ναζί, παρ’ ότι η κυβέρνηση Μεταξά είχε μεριμνήσει να αφοπλίσει τον λαό. Η άμυνα του νησιού επί τοις ουσίας δεν οργανώθηκε και δεν στηρίχτηκε ούτε από το επίσημο αστικό ελληνικό κράτος ούτε από το βρετανικό Επιτελείο Στρατού, παρόλο που είχαν στη διάθεσή τους 6 μήνες να μετατρέψουν την Κρήτη σε απόρθητο φρούριο.
Το γεγονός ότι δεν στηρίχτηκε οργανωμένα η λαϊκή αυτενέργεια δείχνει την απέχθεια και τον φόβο των αστικών δυνάμεων απέναντι στον παλλαϊκό ξεσηκωμό, τη λαϊκή αντίσταση! Αποδεικνύει από την άλλη ότι κανένας λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας του στις αστικές κυβερνήσεις, και στο κράτος τους.
Η αντίσταση του λαού της Κρήτης σηματοδότησε το τέλος της έως τότε παθητικής αποδοχής της φασιστικής εισβολής και την έναρξη της παλλαϊκής αντίστασης. Αυτό ακριβώς το παράδειγμα, που εξέπεμψε ο μαζικός λαϊκός ξεσηκωμός κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης, θέλησαν τα ναζιστικά στρατεύματα να κάμψουν, επιστρατεύοντας για πρώτη φορά το μέτρο των αντιποίνων: Την αρχή έκαναν με το Κοντομάρι Χανίων και ακολούθησαν εκατοντάδες χωριά στην Κρήτη και ολόκληρη τη χώρα.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των μαχών για την υπεράσπιση της Κρήτης, παρά τα πλήγματα που είχε δεχθεί από τη μεταξική δικτατορία, με χιλιάδες μέλη του στις φυλακές και τις εξορίες. Υπήρξε εμπνευστής, οργανωτής και κύριος αιμοδότης της επικής ΕΑΜικής αντίστασης του λαού μας.
Σήμερα, 82 χρόνια μετά τη Μάχη της Κρήτης, οι οξυμένοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι ενώσεις των ιμπεριαλιστών, σε συνθήκες μιας επερχόμενης νέας κρίσης του καπιταλισμού, διαμορφώνουν μια καινούργια βαρβαρότητα για τους λαούς του κόσμου.
Η δεδομένη αντιλαϊκή κυβέρνηση της επόμενης μέρας, επιφυλάσσει και για τον ελληνικό λαό, έναν νέο γύρο επίθεσης στο έδαφος των δεσμεύσεων των νέων προαπαιτούμενων του Ταμείου Ανάκαμψης, των θυσιών για την “αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας”, της εμπλοκής, της χώρας μας, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο πλευρό του ΝΑΤΟ.
Η “σταθερότητα και ασφάλεια” κάτω από το μύλο της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των αστικών κυβερνήσεων, αποκαλύπτεται ξανά και ξανά πως αφορά τη σταθερή κερδοφορία μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων, σε βάρος των εργατικών λαϊκών συμφερόντων.
Γι’ αυτό, σταθερότητα για το κεφαλαίου σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης της λαϊκής πλειοψηφίας. Σημαίνει απρόσκοπτη υλοποίηση των “ευρωενωσιακών” και άλλων δεσμεύσεων, που πιστά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούν. Σημαίνει, μετατροπή της χώρας μας σε ένα απέραντο ΝΑΤΟικό ορμητήριο, μπλέκοντας τον λαό μας πιο βαθιά, στην ιμπεριαλιστική πολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την Κίνα. Μετατρέποντας τον τόπο μας, σε έναν ισχυρό μαγνήτη κινδύνου.
Σημαίνει, υπέρογκες δαπάνες για την αποστολή στρατιωτικού οπλισμού στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, την ίδια ώρα που η ακρίβεια συνθλίβει το λαϊκό εισόδημα. Σημαίνει, παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων για την εξασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής στην ανατολική Μεσόγειο και των αστικών σχεδίων “συνεκμετάλλευσης” στο Αιγαίο.
Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν θετικές εξελίξεις για τους λαούς χωρίς την ενεργή συμμετοχή στη δράση, την ένταση της διεκδίκησης, χωρίς την εργατική – λαϊκή παρέμβαση.
Η εποποιία που έγραψαν οι λαοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκείνη που έγραψε ο Κρητικός λαός στη Μάχη της Κρήτης διδάσκει σήμερα πως δεν υπάρχουν σωτήρες. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό στον δρόμο της ανατροπής με ισχυρό ΚΚΕ! Με οργάνωση του αγώνα, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ και σήμερα όπως τότε.
