«Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη δικασταί εις τας Αθήνας». Στη λακωνική αυτή δήλωση προχώρησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία μετά τη συνάντησή του με τον Χρήστο Ράμμο στα γραφεία της ΑΔΑΕ.
Η συμβολική φράση που επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας για να απευθυνθεί στα μέσα εξερχόμενος από το γραφείο της ΑΔΑΕ μόνο τυχαία δεν είναι, την ώρα που το κράτος Δικαίου στην Ελλάδα δέχεται πλήγματα, από το σκάνδαλο των υποκλοπών και τις προσπάθειες συγκάλυψης της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Δείτε:
Το «ευτυχώς υπάρχουν ακόμη δικασταί» έχει τις ρίζες του στον 18ο αιώνα και το Βερολίνο.
Ο θρύλος λέει: Ο βασιλιάς της Πρωσίας, ο Φρειδερίκος ο δεύτερος ή μέγας, που είχε τα «χωρίς έγνοιες» θερινά του ανάκτορα στο Πότσδαμ, ενοχλούνταν από το θόρυβο που έκαναν τα πανιά του παρακείμενου τοπικού ανεμόμυλου. Γι’ αυτόν τον λόγο ο βασιλιάς κάλεσε τον μυλωνά στο παλάτι του και του ζήτησε να του πουλήσει τον μύλο, ώστε να τον κατεδαφίσει και να ησυχάσει από αυτόν μια για πάντα. Ο μυλωνάς αρνήθηκε, διότι ο μύλος ήταν πατρική κληρονομιά, και τότε θυμωμένος ο βασιλιάς του απάντησε πως θα μπορούσε να του πάρει τον μύλο χωρίς να χρειαστεί να του δώσει δεκάρα.
Κατά παράφραση του θρύλου, ο μυλωνάς ξεστόμισε το περίφημο «υπάρχουν ακόμα δικαστές στο Βερολίνο», ενώ το πιο σωστό, το πιο γερμανικό, απόφθεγμα είναι ότι ο μυλωνάς αντίτεινε στον βασιλιά: «Ναι, μεγαλειότατε, θα μπορούσες, εάν δεν υπήρχε το Εφετείο στο Βερολίνο».
Χωρίς να έχει μεγάλη σημασία το πώς ακριβώς εκφράστηκε ο θρυλικός μυλωνάς της Πρωσίας απέναντι στον βασιλιά του -ούτως ή άλλως αμφισβητείται η ιστορικότητα του συμβάντος- η ρήση «υπάρχουν (ακόμα) δικαστές στο Βερολίνο» έχει επικρατήσει στην ευρωπαϊκή (και την ελληνική) γραμματεία ως ένα ιδεολογικό «ανάχωμα» που κατοχυρώνει τη θέση ότι η αυθαιρεσία της εξουσίας μπορεί να ελεγχθεί και ότι αυτός είναι ο ρόλος και η αποστολή των δικαστηρίων.
Στη χώρα μας χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην αρθρογραφία, το 2014, όταν τα ελληνικά δικαστήρια έλεγχαν τα «Μνημόνια».
