Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έχει προφανώς μπερδέψει τους ρόλους. Τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι υποχρεωμένα να συμβαδίζουν με τις εισαγγελικές επιδιώξεις.
Του Γιώργου Καρελιά
Σύμφωνα με το άρθρο 26 του Συντάγματος για τη διάκριση των εξουσιών, η δικαστική είναι η τρίτη εξουσία. Αν και η ηγεσία της (οι επικεφαλής των ανώτατων δικαστηρίων) διορίζεται από την πρώτη εξουσία, δηλαδή την κυβέρνηση, η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη.
Και αυτό σημαίνει ότι, όπως και να αισθάνονται απέναντι στις κυβερνήσεις οι επικεφαλής των ανώτατων δικαστηρίων, οι δικαστές και οι εισαγγελείς δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις όποιες οδηγίες τους, αν καταστρατηγούν τους κανόνες της ανεξαρτησίας τους. Δεν είναι κυβερνητικοί υπάλληλοι για να κάνουν τα στραβά μάτια ή, ακόμα χειρότερο, να υπακούν σε εντολές που βολεύουν τις κυβερνήσεις.
Στη δικαστική ιστορία της χώρας έχουν καταγραφεί σκοτεινές και φωτεινές περίοδοι. Υπάρχουν πρόσωπα που τίμησαν το λειτούργημά τους, φέρνοντας σε πέρας δύσκολες υποθέσεις, τις οποίες oι κυβερνήσεις ήθελαν να κουκουλώσουν. Έντιμοι ανακριτές και εισαγγελείς είπαν «όχι». Σε δύσκολες εποχές συγκρούστηκαν με κυβερνήσεις και παρακράτος και οδήγησαν σε δίκη τους δράστες εγκλημάτων.
Υπήρξαν και άλλοι. Επίορκοι δικαστικοί, που έθεσαν εαυτούς την υπηρεσία κυβερνήσεων και προσπάθησαν να κουκουλώσουν εγκλήματα, πιέζοντας συναδέλφους τους οι οποίοι πάσχιζαν για την εξιχνίασή τους.
Για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, θα κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή πριν καταλήξουμε στο σήμερα. Με πρόσωπα του δικαστικού κλάδου που έγραψαν ιστορία, θετική ή αρνητική. Και το παράδειγμά τους αναφέρεται είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή.
ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΩΤΟ, Κωνσταντίνος Κόλλιας. ΄Εγινε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου το 1962, σε ανώμαλη πολιτικά περίοδο. Το τότε «κράτος της Δεξιάς» μεγαλουργούσε, σε αγαστή συνεργασία με το παρακράτος. Το αποτέλεσμα, ένα από τα αποτελέσματα αυτής της «συνεργασίας» (θα φανεί αμέσως παρακάτω), συντάραξε την πολιτική ζωή και μνημονεύεται μέχρι σήμερα.
Το 1963 το παρακράτος, σε συνεργασία με την Αστυνομία του επίσημου κράτους, δολοφονεί στη Θεσσαλονίκη το βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής αναφωνεί: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Μόλις είχε αντιληφθεί ότι το παρακράτος, το οποίο ενθάρρυνε, υποστήριξε και ανέχτηκε ο ίδιος και η κυβέρνησή του, στράφηκε και εναντίον τους.
ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΕΥΤΕΡΟ, Χρήστος Σαρτζετάκης. Ο ανακριτής της υπόθεσης Λαμπράκη.
ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΡΙΤΟ, Παύλος Δελλαπόρτας, εισαγγελέας Εφετών Θεσσαλονίκης, είχε υπό την εποπτεία του τις ανακρίσεις για την υπόθεση.
Ο Κόλλιας, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ασκούσε αφόρητες πιέσεις για να κουκουλωθεί η υπόθεση. Δελλαπόρτας και Σαρτζετάκης αντιστάθηκαν. Και παρέπεμψαν σε δίκη τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Αλλά δεν αρκούσε η δική τους αντίσταση. Το κράτος και το παρακράτος, πολιτικό και δικαστικό, ήταν ισχυρότερο. Οι φυσικοί αυτουργοί έπεσαν στα μαλακά(και αργότερα η χούντα τους έδωσε αμνηστία) και οι ηθικοί αυτουργοί αθωώθηκαν.
Τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές (δικαστικοί) της εποχής;
Ο Κόλλιας έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της δικτατορίας (Απρίλιος -Δεκέμβριος του 1967) μέχρι να τον διαδεχθεί ο Παπαδόπουλος. Το όνομά του και η δράση του αποτελούν κηλίδα στη δικαστική ιστορία της χώρας.
Ο Σαρτζετάκης και ο Δελλαπορτας διώχθηκαν από το δικαστικό σώμα. Ο Σαρτζετάκης εστάλη και εξορία. Το 1985 έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το όνομά τους κοσμεί τη δικαστική ιστορία.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Η χώρα συνταράσσεται εδώ και πολλούς μήνες από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Η κυβέρνηση το αρνιόταν μέχρι τα στοιχεία να γίνουν οφθαλμοφανή. Τότε το παραδέχτηκε, αλλά με τον ισχυρισμό «ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε».
Η δικαιοσύνη ερευνά από το περασμένο καλοκαίρι, αλλά μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουμε κάποιο αποτέλεσμα. Ένας κυβερνητικός βουλευτής είπε πρόσφατα ότι «οι εισαγγελείς κλώθουν» και τους κάλεσε «να αναλάβουν δράση». Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος ενοχλήθηκε, διέψευσε το βουλευτή και διαβεβαίωσε ότι οι εισαγγελείς «ερευνούν σε βάθος».
Εν τω μεταξύ αποκαλύφθηκε το Qatargate και, μοιραία, άρχισαν οι συγκρίσεις με τους Βέλγους εισαγγελείς.
Ένα ξένο μέσο ενημέρωσης έδωσε συνέχεια στις αποκαλύψεις και μάλιστα απέδωσε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προσπάθεια να μπλοκάρει την έρευνα της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών(ΑΔΑΕ).
Ο κ. Ντογιάκος πήγε στη συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων και, αντί να δώσει εξηγήσεις, κατέφυγε σε απειλές εναντίον ελληνικών μέσων ενημέρωσης, προφανώς επειδή τα ξένα δεν μπορεί να τα πιάσει η τιμωρητική του πρόθεση.
Ο κ. Ντογιάκος προφανώς έχει μπερδέψει τους ρόλους. Τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι υποχρεωμένα να συμβαδίζουν με τις εισαγγελικές επιδιώξεις. Αν ο κ. Ντογιάκος θεωρεί ότι τον αδικούν οι συγκρίσεις με τον Βέλγο εισαγγελέα που αποκάλυψε το Qatargate, δεν έχει παρά να τον μιμηθεί, τουλάχιστον στη μεθοδικότητα και την αποτελεσματικότητα.
Οι απειλές προς μέσα ενημέρωσης δεν προσφέρουν τίποτα. Αν τις κάνει πράξη με διώξεις εναντίον τους, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να κατρακυλήσει η χώρα πολλά σκαλοπάτια ακόμα στην κατάταξη για τη ελευθερία του Τύπου.
Το μείζον δεν είναι οι όποιες υπερβολές των μέσων ενημέρωσης, αλλά η διαλεύκανση του σκανδάλου των παρακολουθήσεων.
Αυτή είναι η δουλειά που καλούνται να φέρουν σε πέρας οι Έλληνες εισαγγελείς, ο κ. Ντογιάκος και οι υφιστάμενοί του. Να αποκαλύψουν τους δράστες της βρώμικης αυτής υπόθεσης. Αν το κάνουν, δεν θα υπάρχει καμιά ανάγκη να χρησιμοποιούμε το παράδειγμα των Βέλγων εισαγγελέων. Αλλά θα λέμε «ναι, υπάρχουν δικαστές (και) στην Αθήνα».
Και για να τα συνδέσουμε όλα αυτά με το παρελθόν, είναι προφανές ότι από το αποτέλεσμα των ερευνών θα εξαρτηθεί πού θα γραφτούν τα ονόματα των νυν εισαγγελέων. Στη λίστα με τους επίορκους Κόλλιες ή στη λίστα με τους λαμπρούς Σαρτζετάκηδες…
