Του Μιχάλη Τζανάκη
Μετά τον Μικρούτσικο ήρθαν οι «τράπερς»! Όταν η τέχνη μετατρέπεται σε παρακμιακό υπόκοσμο, όπου από την μελοποίηση του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Καρυωτάκη ή του Καββαδία περνάμε στην απόλυτη αλητεία υπό τον μανδύα του στίχου!
Με αφορμή τα επεισόδια σε κάποια μουσική εκδήλωση η ελληνική κοινωνία συνειδητοποιεί πόσο έχει «πολτοποιηθεί» η ίδια μέσα στην τοξικότητα της ανέχειας, της πολιτισμικής καταβαράθρωσής της, όπου η κάθε ασημαντότητα αποκτά «βήμα» και οι κοινωνικές κοιλίδες πολλαπλασιάζονται στον ρυθμό του δημόσιου χρέους της χώρας!
Υποτιθέμενοι «καλλιτέχνες» κυκλοφορούν με συνοδεία τραμπούκων περιφέροντας το νοητικό τους κενό ως έκφραση της εποχής με την ίδια άνεση που τέτοιου είδους κενότητα περιφέρεται δημόσια σε όλους τους χώρους, όπως της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, της διανόησης!
Τα περιστατικά αυτά προφανώς δεν είναι μεμονωμένα, αλλά μέρος μιας πραγματικότητας μέσα στην οποία καλούμαστε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και να αναζητήσουμε έναν προσανατολισμό για το μέλλον μας! Στίχοι τραγουδιών που αποθεώνουν τα ναρκωτικά, την βία, το σεξ, την οπλοκατοχή και οπλοχρησία, υμνούν τον πλούτο ως υπέρτατη αξία και δίνουν τον τόνο στο δυσοίωνο μέλλον που προοιωνίζεται απολύτως αυτοκαταστροφικό!
Την ίδια ώρα που οι μεγαλύτερες ηλικίες πολιτών μπλοκάρουν το «gov. Gr», μήπως και ρεφάρουν κανένα εικοσαρικάκι για την αμόλυβδη ή την ρήτρα αναπροσαρμογής, ή μήπως πάρουν καμιά επιδότηση για την αλλαγή του καταψύκτη τους, οι νεότεροι κυκλοφορούν με ακουστικά στο δρόμο και με τα ηχοσυστήματα των αυτοκινήτων στη διαπασών κουνώντας το κεφάλι τους στους στίχους των τράπερς και στιγματίζουν το δέρμα τους σε αλλόκοτα σχέδια για να δηλώσουν «παρόντες» στην «μαύρη τρύπα» της κοινωνίας μας.
Ο ξεπεσμός και η εξαθλίωση σε διαφορετική μορφή και με διαφορετικό τρόπο ιδωμένη, αλλά τα συγκοινωνούντα δοχεία της κοινωνικής αποσύνθεσης λειτουργούν άψογα!
