Όταν γύρισε από το σχολείο που εργάζεται στην Κρήτη έμαθε ότι ο γιός της βρίσκεται στο νοσοκομείο, χτυπημένος από την αστυνομία μέσα στο πανεπιστήμιο που σπουδάζει
Η κυρία Αριάνα Ματούλα, μητέρα του φοιτητή Γιάννη Ντουσάκη που δέχθηκε το δολοφονικό χτύπημα από την αστυνομία στο ΑΠΘ την περασμένη Πέμπτη μιλά αποκλειστικά στο documentonews.gr για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Όταν γύρισε από το σχολείο που εργάζεται στην Κρήτη έμαθε ότι ο γιός της βρίσκεται για άλλη μια φορά στο νοσοκομείο, χτυπημένος από την αστυνομία μέσα στο πανεπιστήμιο που σπουδάζει. Διέσχισε ολόκληρη τη χώρα, Χανιά-Αθήνα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη για να βρεθεί δίπλα στο γιο της. Σήμερα ο Γιάννης Ντουσάκης, πήρε εξιτήριο και επέστρεψε στο σπίτι. Ο νεαρός φοιτητής φέρει μια σπασμένη γνάθο, αβάσταχτους πόνους και οι γιατροί αναφέρουν ότι μπορεί ενδεχομένως να χάσει κάποια από τα δόντια του.
Πώς το μάθατε, τι νιώσατε;
Την Πέμπτη ήμουν κανονικά στη δουλειά μου στο σχολείο και είναι και από τις μέρες που έχω την εφημερία μου, γύρισα αργά αφού έφυγαν όλα τα παιδιά από το σχολείο.
Μπαίνω στο σπίτι, καθώς το μικρό μου παιδί δίνει εξετάσεις, και ήταν όλοι κατηφείς, ρώτησα τι συμβαίνει, αν έγραψε καλά και μου είπανε: «ο Γιάννης…», στην λέξη ο Γιάννης, επειδή και πριν από λίγες μέρες είχε ξαναχτυπηθεί και είχε βάλει κολάρο στο Ιπποκράτειο, πανικοβλήθηκα, αγχώθηκα, έτσι έμεινα μαρμαρωμένη είπα τι έχει το παιδί μου και μου είπανε «μην ανησυχείς είναι στο νοσοκομείο αυτή τη στιγμή και παίρνει τις πρώτες βοήθειες». Φυσικά κατέρρευσα, γιατί θεώρησα έτσι και από τα βλέμματα των δικών μου, ότι ήταν κάτι πιο σοβαρό. Αφού με καθησυχάσανε, μίλησα και με το παιδί εκείνη την ώρα όσο μπορούσε να μιλήσει. Έκανα αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη ένα μικρό βαλιτσάκι για να φύγω και να έρθω με όποιο μέσο βρω εκείνη τη μέρα στη Θεσσαλονίκη.
Το παιδί το βρήκα στο Παπανικολάου γιατί ταξίδεψα με καράβι και την επόμενη με τραίνο από Αθήνα. Περίμενε τους γιατρούς μαζί μου. Οι γιατροί μου είπαν ότι θα πρέπει να δούνε πρώτα την κατάσταση του προσώπου, αν έχει υποστεί κάποια βλάβη, κάπου στο κρανίο, στα ζυγωματικά ή οπουδήποτε και μετά να προχωρήσουν σε επέμβαση για να επαναφέρουν τα δόντια, τα οποία είχαν αλλάξει κατεύθυνση, είχανε σπάσει, είχε ραγίσει κάποιο μπροστά και είχανε φύγει γενικά από τη ρίζα τους. Ρώτησα αν αυτό είναι αρκετά επώδυνο, αν είναι κάτι που θα πάρει πάρα πολύ καιρό. Μου είπανε δεν είναι και τόσο απλή η κατάσταση. Μου είπε η γιατρός ότι τα δόντια έχουνε φύγει, έχουν μετακινηθεί με βίαιο τρόπο, οπότε υπάρχει ένα ενδεχόμενο να έχει νεκρωθεί η ρίζα και να μην μπορέσει να αιματωθεί το δόντι. Οπότε μπορεί να έχουμε απώλεια δυο-τριών δοντιών.
Τι νιώθει μια μητέρα που ταξιδεύει ολόκληρη τη χώρα για να δει το παιδί της ξαφνικά μέσα σε ένα νοσοκομείο να σφαδάζει από τους πόνους;
Τι να σας πω, κάθε μητέρα που θα δει, που θα ακούσει για το παιδί της ότι είναι στο νοσοκομείο και ότι είναι δαρμένο και μάλιστα μέσα σε έναν πανεπιστημιακό χώρο, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι γιατί να συμβαίνει αυτό. Γιατί ένα παιδί το οποίο το στέλνεις να σπουδάσει, είναι δαρμένο και είναι αυτή τη στιγμή σε ένα νοσοκομείο.
Εάν η σκέψη της κυβέρνησης είναι ότι η αστυνομία στα πανεπιστήμια θα είναι για την προστασία των φοιτητών, αυτή τη στιγμή ακριβώς αποδείχθηκε το αντίθετο. Εμένα η αστυνομία αυτή τη στιγμή έδειρε το παιδί μου. Και δεν μπορώ να νιώθω καμία ασφάλεια για αυτό.
Σκέφτεστε να κινηθείτε δικαστικά;
Ο Γιάννης είναι ένα υπεύθυνο άτομο, ένα παιδί με πολύ ώριμη σκέψη, είναι πολύ μεγάλος για να αποφασίσει αυτός τι θα κάνει. Εγώ ως μητέρα νιώθω αυτή τη στιγμή έναν ενδοιασμό γιατί το παιδί μου έχει στοχοποιηθεί, κάθε μητέρα θα το σκεφτότανε αυτό. Εντάξει, μπορείς να το αφήσεις γιατί μπορεί να το ξαναπειράξουνε. Μπορεί να του συμβεί πάλι κάτι ανάλογο, καλύτερα να το αφήσεις. Ό,τι θα σκεφτόταν μία μάνα για να προστατέψει το παιδί της, για να μην το στοχοποιήσουνε. Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι ο Γιάννης είναι ήδη στοχοποιημένος, για το γεγονός ότι απλά φωνάζει για κάτι το οποίο όλοι οι φοιτητές δεν είναι σύμφωνοι. Στο να μπει δηλαδή αστυνομική δύναμη για την επίβλεψη των φοιτητών μέσα στον χώρο των πανεπιστημίων. Νομίζω ότι τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα στον χώρο τους. Να μπορούν να κινούνται, να εκφράζονται, χωρίς αστυνομική δύναμη και καταστολή.
Όσον αφορά τώρα για τα λεγόμενα ότι είναι οι φοιτητές αυτοί, μέσα στους οποίους είναι και ο γιός μου, που δε θέλουν τη βιβλιοθήκη, είναι μεγάλο λάθος. Έχω κάνει πάρα πολλές συζητήσεις με το παιδί μου πάνω σε αυτό το θέμα και μου λέει «μαμά, εγώ τη βιβλιοθήκη και κάθε βιβλιοθήκη τη θέλω, τη θέλουμε την αναβάθμιση των σχολών. Θέλουμε να γίνονται όμορφα πράγματα στα πανεπιστήμια, κτιριακές υποδομές. Αυτό φωνάζουμε και αυτό ζητάμε κάθε φορά». Απλά είναι ένα πρόσχημα αυτή τη στιγμή η βιβλιοθήκη. Δεν ξέρω για ποιον λόγο. Για να περαστεί αυτό ως και καλά ότι τα παιδιά δεν θέλουν την βιβλιοθήκη, αλλά δεν είναι αυτή η αιτία. Τα παιδιά θέλουν κάθε τι καινούριο να γίνεται στο πανεπιστήμιο με υποδομές που να βοηθάει τη μόρφωσή τους.
Επιστρέφετε στο πανεπιστήμιο στο οποίο σπουδάσατε, κάποια χρόνια μετά. Τι έχει αλλάξει σε αυτά τα χρόνια;
Είμαι και εγώ απόφοιτός του Παιδαγωγικού Τμήματος στο ΑΠΘ. Πέρασα πολύ όμορφα χρόνια. Πηγαίναμε από τη μία σχολή στην άλλη, κάναμε δράσεις. Για μένα ήταν ένα όνειρο ζωής να γίνω φοιτήτρια και να ζήσω αυτήν την εμπειρία και το είχα μεταδώσει αυτό στα παιδιά μου για αυτό επιλέξανε και την πόλη αυτή. Ίσως απ’ τις ιστορίες που έχω πει και εγώ από τις εμπειρίες μου. Και τα δύο μου παιδιά σπουδάσανε και η κόρη μου και ο γιός μου. Και ήτανε για εμένα ο χώρος αυτός μια ευχάριστη, και είναι μια ευχάριστη ανάμνηση. Δε θέλω αυτή τη στιγμή να βλέπω τέτοιες εικόνες και να αλλάζει αυτό το σκηνικό που υπήρχε παλιά, της ελευθερίας, της ανταλλαγής ιδεών και απόψεων. Θλίβομαι δηλαδή για αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή.
