Μια ακόμα τραγωδία καταγράφεται τις τελευταίες ώρες στην Κρήτη, καθώς ένας 43χρονος άνδρας βρέθηκε απαγχονισμένος λίγο πριν τα μεσάνυχτα στην περιοχή του Αγίου Νικολάου Ρεθύμνου.
Δείτε επίσης:
Κρήτη: Φωτιά σε σπίτι με έναν νεκρό
Κρήτη: Νέα τραγωδία – Καταπλακώθηκε από το τρακτέρ του
Ο 43χρονος, τον οποίο αναζητούσαν από νωρίς οι δικοί του, βρέθηκε κρεμασμένος σε δένδρο.
Θέλω έστω και ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε δύσκολη στιγμή της ζωής του να διαβάσει την ιστορία μου και να πάρει δύναμη.
Είχα λοιπόν μια πολύ καλή κατάσταση, με δική μου δουλειά που πήγαινε περίφημα, με φίλους, παρέες, χρήματα.
Κάποια στιγμή άρχισε στη ζωή μου ένας κατήφορος χωρίς σταματημό. Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης βρέθηκα “χήρα” με ένα μικρό παιδί, άνεργη, ενώ η πατρική μου οικογένεια με έβαλε στη θέση του κατηγορούμενου επί χρόνια και μου έδειχνε με κάθε τρόπο ότι ήμουν βάρος… Αν και έκανα τα πάντα για να μην είμαι βάρος, έφτασα στο σημείο να εργάζομαι δυο χρόνια φουλ τάιμ για 50 ευρώ την εβδομάδα. Δεν έλεγα ποτέ όχι σε δουλειές, ακόμα και με δυσμενείς όρους… Οι φίλοι εξαφανίστηκαν, είχα μόνο τους συγγενείς μου, που όμως μου φέρονταν σαν να έφταιγα για όλα τα δεινά του κόσμου… Παράλληλα έδινα σκληρή μάχη με χρόνιο νόσημα (κατάθλιψη), ενώ ήμουν πολύ καλά χωρίς θεραπεία πάνω από δέκα χρόνια… Σαν να μην έφταναν όλα αυτά και ενώ είχα σχεδιάσει να αποδράσω στο εξωτερικό, άρχισα να έχω κάποια συμπτώματα… Μετά από μια οδύσσεια ενός έτους βγήκε τελικά η διάγνωση. Κακοήθης όγκος, ευτυχώς ήταν χειρουργήσιμος. Οι γιατροί με διαβεβαίωσαν ότι δεν είχα καρκίνο, έπρεπε όμως το χειρουργείο να γίνει άμεσα. Έτσι έχασα ακόμα περισσότερο χρόνο, έμεινα στο κρεβάτι, μετά χρειάστηκαν ξανά εξετάσεις… Ευτυχώς είχα ακόμα την ασφάλεια από την επαγγελματική μου δραστηριότητα, μετά όμως ήμουν ανασφάλιστη και για τις εξετάσεις πλήρωνα πανάκριβα. Όλο αυτό το διάστημα που έδινα μάχη για την ψυχική και σωματική μου υγεία και παράλληλα προσπαθούσα να επιστρέψω στην αγορά εργασία, ήμουν μόνη, είχα μόνο τους κακοποιητικούς συγγενείς μου… Όταν ήρθε η μητέρα μου να με δει στην εντατική μετά το χειρουργείο, τη ρώτησα γιατί δεν ήρθε και η αδερφή μου και απάντησε “αν ξαναπείς κάτι για εκείνη θα σου σπάσω τα μούτρα”… Επίσης η αδερφή μου έλεγε συχνά πυκνά ότι “ζω από τον ιδρώτα της” και η μαμά έλεγε ότι με τις εξετάσεις μου τους έχω “ξετινάξει οικονομικά γιατί πάω στους γιατρούς για… χόμπι”. Μια φορά χρειάστηκε να δανειστώ 300 ευρώ από ένα φίλο για να κάνω τις εξετάσεις μου. Μου φέρθηκαν σαν κατσαρίδα, σαν παράσιτο, σαν να μην ήξεραν ότι είχα πίσω μου μια πορεία… Από τότε έχω πάρει αποστάσεις από όλους. Οι άνθρωποι είναι ικανοί για τόση σκληρότητα, που δεν μπορεί να την χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Αυτό ισχύει και για τους καλούς ανθρώπους, αλλά και για τους δικούς μας ανθρώπους, που μας “αγαπούν” και θέλουν το “καλό” μας…