Εσείς δηλαδή τι περιμένατε από τον Μητσοτάκη για την επέτειο της 21ης Απριλίου; Να αναφερθεί στη Δικτατορία; Να πει μια κουβέντα για την αντιδικτατορική Αντίσταση; Να μιλήσει για την ανάγκη να θωρακίζονται η Δημοκρατία και οι θεσμοί στη χώρα; Ή να ζητήσει να στέκεται το πολιτικό σύστημα αντίστοιχο με τις περιστάσεις και να διαφυλάσσει το κύρος του;
Όχι βέβαια. Γιατί αυτά είναι πολιτική και ο Κ. Μητσοτάκης δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Δεν ασχολείται και φυσικά δεν έχει την επάρκεια να κάνει μια δήλωση της προκοπής για τέτοια θέματα.
Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η εργαλειοποίηση της πολιτικής, όπως και η εργαλειοποίηση οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να του χρησιμεύσει ως εργαλείο.
Σκέφτηκε λοιπόν να μιλήσει για τη Χούντα με έναν τρόπο που να του επιτρέπει να την βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Λαϊκισμός, είπε. Και λαϊκισμός είναι και η Χούντα και η Λεπέν και ο Πούτιν και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Πολάκης και το κίνημα Δεν πληρώνω. Αυτά βρήκε να πει για τη Χούντα.
Η Δεξιά του Μητσοτάκη δεν είναι σε θέση να παρουσιάσει στοιχειώδη δημοκρατική τσίπα ούτε για τα μάτια του κόσμου. Γιατί προφανώς δεν διαθέτει ούτε ίχνος.
Και παράλληλα βέβαια, αποφεύγοντας ακόμα και τη λέξη «Χούντα», έκλεισε λίγο και το ματάκι στην Ακροδεξιά. Γιατί του χρειάζεται προφανώς. Στον αγώνα εναντίον του λαϊκισμού. Τι τον ενδιαφέρει τι έγινε το 1967;
Από το κύριο άρθρο της “Αυγής”
