Ομιλία του Ευρωβουλευτή ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΠΣ / The Left, Κώστα Αρβανίτη, στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ:
Έχω την τιμή να είμαι Ευρωβουλευτής του κόμματος, και θέλω να πιστεύω ότι τη δουλειά αυτή την κάνω σωστά, και δέχομαι την κριτική, όπως όλοι οι σύντροφοί μας, γιατί όλοι κάνουμε μια κομματική δουλειά.
Αλλά ήθελα να πω δυο πράγματα, γιατί ποτέ δεν έχω τοποθετηθεί, δεν έχω αλλάξει την ατζέντα, διότι θεωρώ ότι στα όργανα καθορίζεται η πολιτική του κόμματος, περιμένοντας το συνέδριο, να πω κι εγώ την άποψη μου.
Αγαπημένοι μου σύντροφοι και συντρόφισσες, το σπίτι μας έχει χρώμα κόκκινο, και το σήμα του είναι το αστέρι, για όποιον δεν καταλαβαίνει. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κανείς μας δεν γεννήθηκε ΣΥΡΙΖΑ. Ήρθαμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Και συμφωνήσαμε στις βασικές βιβλιοθήκες, στην ανάλυση δηλαδή των δεδομένων, για τον κόσμο που θέλουμε να αλλάξουμε.
Γιατί αυτό είπε προχθές, στην ομιλία του, που θεωρώ ότι είναι από τις κορυφαίες πολιτικές στιγμές, ο Πρόεδρος, ο Αλέξης Τσίπρας. Έβαλε το πραγματικό δίλημμα, «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Αυτό είναι το ζήτημα. Δεν είναι τόσο χαμηλός ο πήχης, να στοχεύουμε μόνο στο να φύγει ο Μητσοτάκης. Θα φύγει ο Μητσοτάκης, γιατί είναι φαιδρός, είναι το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς, αλλά εμάς το όραμά μας είναι ακόμα πιο ψηλά. Να φτιάξουμε αυτήν την κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτό που λέμε για τον σοσιαλισμό, για την ανθρωπιά, για τη συντροφικότητα. Γιατί αξίζει, γιατί είμαστε η Αριστερά. Αυτή είναι η Αριστερά.
Η Αριστερά όμως που ακούει, σύντροφοι. Έτσι έλεγε ο Μπρεχτ. Το κάναμε και σύνθημα τότε στο ραδιόφωνό μας Σστο Κόκκινο: «Το ραδιόφωνο που ακούει». Αυτή η Αριστερά λοιπόν, η δική μας η Αριστερά ακούει; Ή είναι μια εγωιστική Αριστερά όπου ο καθένας, στέλεχος, μία ελίτ του κόμματος, θεωρεί ότι είναι αυτός ή αυτή και μόνο, και κάτι άλλο δεν υπάρχει. Να μιλήσουμε λοιπόν για την Αριστερά.
Την αριστερά της ψυχής, της αγάπης, της αλληλεγγύης, του οράματος. Την Αριστερά στην οποία μπορούμε και να διαφωνούμε, και δεν μπορώ να ανεχτώ σε καμία περίπτωση ότι θα υπάρχει άνθρωπος δικός μας ο οποίος θα χλευάσει σύντροφό μου ή συντρόφισσά μου, επειδή διαφωνεί, είτε αυτός λέγεται Δρίτσας, είτε Φίλης, είτε Παπάς, ή όπως λέγεται.
Ποιοι είστε εσείς; Ποιοι είστε εσείς;
Το σπίτι είναι αυτό, σκουπίστε τα πόδια σας και περάστε στο σαλόνι. Αυτές είναι οι αρχές της Αριστεράς. Το ίδιο ισχύει όμως και για τους πιο παλιούς κατοίκους. Μην σπάμε μόνοι μας τα τζάμια. Αυτό σημαίνει, επί ίσοις όροις
Και δύο κουβέντες μόνο ακόμα, για να διαφωνήσω και μια φορά με τον Πρόεδρο.
Κοιτάξτε σύντροφοι. Ο Τσίπρας είναι σημείο αναφοράς στην Ευρώπη και τον κόσμο, είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι. Τέλος. Γιατί είναι καθαρός, γιατί είναι Αριστερός. Δεν είναι κεντροαριστερός. Δεν έχω ακούσει ποτέ τον Αλέξη να πει για την κεντροαριστερά. Μιλάει για την Αριστερά.
Είμαστε η πρωτοπορία.
Είμαστε ηγεμονική δύναμη στο προοδευτικό τόξο ή είμαστε η πρωτοπορία στο δημοκρατικό τόξο;. Εγώ είμαι με τη δεύτερη άποψη, θα το παλέψω να είμαι η πρωτοπορία, η δημιουργία η συνθήκη, η συμμαχία. Η Αριστερά πρωταγωνίστησε πάντα μόνο με την πολιτική των συμμαχιών. Το ΕΑΜ, η ΕΔΑ, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πρωτοπορία.
Και να που θα διαφωνήσω με τον πρόεδρο μας. Είπε ο Αλέξης προχθές, (τί ωραίο αλήθεια να μιλάμε για τον πρόεδρο μας με το μικρό του όνομα, είναι τιμή και για εμάς), πού διαφοροποιείται η Αριστερά από τους προοδευτικούς; Ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει να υπάρχουν δικαιώματα στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, δεν μπορεί να είναι προοδευτικός; Πρέπει να είναι στον χώρο της Αριστεράς; Δεν μπορεί ένας φιλελεύθερος να το δέχεται αυτό; Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που δεν είναι στον χώρο της Αριστεράς να θεωρεί ότι οι άλλες φυλές, οι μαύρες φυλές έχουν δικαίωμα να ζουν; Αυτό διαχωρίζει την Αριστερά από την Δεξιά; Όχι.
Με αυτούς θα συναντηθούμε.
Όμως είναι η διανομή του πλούτου αυτή που καθορίζει την Αριστερά και τη Δεξιά. Κι εμείς στη διακυβέρνηση της Αριστεράς κάναμε αναδιανομή του πλούτου. Το κάναμε. Κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε στις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, στη συγκεκριμένες μάχες.
Είμαστε, όπως είπε και ο σύντροφος Κάτσης, στην 4η βιομηχανική επανάσταση.
Ή το 1886 κάνανε λάθος οι εργάτες του Σικάγο που ζήτησαν 8ωρο όταν ήρθε η μηχανή, ή κάνουμε εμείς λάθος, που με την Τεχνητή Νοημοσύνη δεν διεκδικούμε την υπεραξία που παράγει η εργατική δύναμη και ο κόσμος. Το αίτημα είναι η μείωση των ωρών εργασίας και αύξηση του μισθού, όχι διατήρησή του. Αυτό διεκδικεί η Ευρωπαϊκή αριστερά στην Ευρώπη. Εδώ ήταν η μικρή μου διαφωνία με τον πρόεδρό μας.
Να έχουμε ένα καλό συνέδριο, φυσικά και θα είμαστε όλοι μαζί, και φυσικά θα πάμε για τις μεγάλες μάχες. Τα πράγματα αλλάζουν, θα αλλάξουν γιατί είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
