Της Ελευθερίας Μηλάκη
Ένας καθηγητής Νομικής στην Αθήνα, έλεγε πριν από είκοσι χρόνια στους φοιτητές του ότι «κανείς ως τώρα δεν κατάφερε να εκφασίσει την ελληνική κοινωνία». Η ελληνική κοινωνία, αυτό το νέο κράτος που ιδρύθηκε επίσημα για πρώτη φορά το 1830, αντιστάθηκε στο φασισμό του Χίτλερ, στο φασισμό των Άγγλων που είχαν αποφασίσει να φερθούν στους Έλληνες, τους ως τότε συμμάχους τους, σαν κατεχόμενη χώρα, αντιστάθηκε στη δικτατορία των «συνταγματαρχών», με την εξέγερση του Πολυτεχνείου να τιμάται όλα αυτά τα χρόνια, ως μια στιγμή αντίστασης της νεολαίας και όλου του λαού. Τώρα η γιορτή πάει να ξεχαστεί. Ήδη μερίδα του τύπου και της λογοτεχνίας, δεν θέλω τώρα να αναφερθώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα, πάνε να υποβαθμίσουν αυτή τη σελίδα της ιστορίας.
Στις 17 Νοέμβρη 2021 τα παιδιά μας θα πάνε στα σχολεία να κάνουν «γιορτή». Εμείς παλιά, όταν ήμασταν μαθητές, τουλάχιστον όσο θυμάμαι στα σχολεία του Ηρακλείου, 17 Νοέμβρη δεν πηγαίναμε στο σχολείο και την παραμονή γινόταν γιορτή, είτε στο Θεατρικό Σταθμό, είτε σε κεντρικό κινηματογράφο… Οι μαθητές έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν επαναστατικά τραγούδια, εμπνευσμένα από αγώνες κατά του φασισμού. Τόσο γρήγορα ξεχάσαμε πως η ελευθερία, η δημοκρατία, ακόμα και το ψωμί, η υγεία, η στέγη, η ειρήνη, όλες οι ιδέες και όλα τα αγαθά δεν είναι δεδομένα; Χρειάζεται επαγρύπνηση διαρκή, για να μην μας κλέψουν αυτά που οι γονείς μας και οι παππούδες μας κατάκτησαν με το αίμα τους και τις θυσίες τους. Νομίζαμε ότι θα έχουμε πάντα ψωμί, παιδεία, ελευθερία; Κανένας δεν πρέπει να νιώσει ανυπεράσπιστος, δεν πρέπει να φοβάται ότι θα τον χλευάσουν και θα τον στιγματίσουν, αν υπερασπίζεται το καλό. Γιατί πολύ απλά αυτοί που θέλουν το καλό είναι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς που «πράξαν το κακό». Και «θα τους πάρει μαύρο σύννεφο»
Η καρδιά μου είναι βαριά με όλα αυτά που συμβαίνουν. Η επικαιρότητα είναι έτσι και αλλιώς ανησυχητική, όμως είναι φορές που έχω σκεφτεί μια φράση του Ντοστογιέφκι «όλοι αυτοί που γράφουν σε εφημερίδες, και τι δεν θα ‘δινα να σταματήσουν να γράφουν…» Την είχα συναντήσει σε κάποιο βιβλίο του τη φράση αυτή. Το εξωφρενικό είναι ότι οι ίδιοι που γράφουν στιγματίζοντας ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες, οι ίδιοι είναι που ανησυχούν για την «υπερβολική ελευθερία λόγου σε μέσα ενημέρωσης και κοινωνικά δίκτυα»… Πως τολμάς, επειδή είσαι υποτίθεται ένας δικηγόρος, να δημοσιεύεις ένα άρθρο που με μερικά ακαταλαβίστικα επιστημονικοφανή λόγια συνδέεις την εγκληματικότητα με την… «ψυχική υγεία»; Μόνο ο Χίτλερ στιγμάτιζε με τέτοιο τρόπο κοινωνικές ομάδες και τους έβαζε στο θάλαμο των αερίων. Πώς ψάχνουν ευκαιρία να στιγματίσουν την ανύπανδρη μητέρα, τη μετανάστρια, το μετανάστη, τον παχύσαρκο, τον «ευπαθή» γενικά. Τελικά όμως ολοένα και περισσότερο οι «κοινωνικά ή με άλλο τρόπο ευπαθείς» τείνουν να είναι η πλειοψηφία και όχι μια μειοψηφία που πρέπει εμείς οι υπόλοιποι σαν καλοί άνθρωποι να την προστατέψουμε. Και ποιος δηλαδή από το λαό δεν είναι πια «ευπαθής». Μπλε, ροζ, μωβ, πορτοκαλί… Κάθε τόσο φωτίζονται με άλλο χρώμα τα δημόσια κτίρια. Είναι δυνατόν να διαβάζουμε στις ειδήσεις ότι «η αστυνομία πήγε προληπτικά στη Μεσαρά να κάνει ελέγχους για να προλάβει… εντάσεις μεταξύ μεταναστών;» Αλήθεια, πόση έλλειψη σοφίας έχει ο άνθρωπος που νιώθει τόσο «ισχυρός» ο ίδιος, ώστε να στρέφεται άνετα κατά αυτών που αποκαλεί «ευάλωτους;» Μηδενί συμφοράν ονειδίσεις. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον…
Θυμήθηκα ένα τραγούδι που λέγαμε στις επετείους του Πολυτεχνείου και το έγραψα με δικά μου λόγια, για ένα θέμα που με ενδιαφέρει. Και πιστεύω πως οι Έλληνες αν ενημερώνονται και εμπνέονται από καθαρές πηγές, θα λένε όχι στο μίσος, στην αδικία, στην ανισότητα. Θα θεωρούν την καταδίωξη του αδύναμου ως θρασυδειλία και θα δείχνουν την έξοδο στα καλογυαλισμένα φάνκι είδωλα της εικόνας. Στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι, είτε στη διοίκηση, είτε στη δικαιοσύνη, είτε στις επιχειρήσεις, είτε στον τύπο που προσπαθούν για το καλό. Ας απομονώσουμε αυτούς που με τη στάση και τη συμπεριφορά τους καλλιεργούν την ιδέα ότι «δεν αξίζει τίποτα, καθένας και απάνω του, κερδίζει ο μαφιόζος και ο έντιμος είναι… «πρόβατο επί σφαγή» ».
ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ
Ο Φαντ ο Μοχάμεντ κι ο Ασφάκ
σε κτήματα δούλευαν στο Πακιστάν
Ο Φαντ ο Μοχάμεντ κι ο Ασφάκ
φυτεύανε ρύζια και σιτηρά
Ο Φαντ ο Μοχάμεντ κι ο Ασφάκ
εκτρέφαν βουβάλια στο Πακιστάν
Τα τρία αδέρφια αυτά
Ήταν πολύ καλά παιδιά
Ο Φαντ ο Μοχάμεντ κι Ασφάκ
ανέμελοι διάβαζαν μόνο «Κοράν»
ποτέ τους δε διάβασαν Μαρξ
ιδέα δεν είχαν για πολιτικά
Οι Άγγλοι η Μέρκελ κι ο Τραμπ
χωρίσαν σε στρατόπεδα χωριστά
οι Άγγλοι η Μέρκελ κι ο Τραμπ
εχθροί τάχα γίναν διαλύσαν το τραστ
Και πριν μάθουν τι είπε ο Μαρξ
μετανάστες φύγαν στην Ευρώπη παν
ο Φαντ ο Μοχάμεντ κι ο Ασφάκ
φτάσαν στην Ευρώπη και βρήκαν δουλειά
οι Άγγλοι η Μέρκελ κι ο Τραμπ
σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ
οι Άγγλοι η Μερκελ κι ο Τραμπ
χρειάζονται χέρια εργατικά
Ο Φαντ ο Μοχάμεντ κι ο Ασφάκ
Ήταν από τα τυχερά παιδιά
Γιατί δεν πνιγήκαν και αυτά
Σαν άλλα πολλά στου Αιγαίου και του Έβρου τα νερά.
Ο Φαντ ο Μοχάμεντ κι ο Ασφάκ
Περπάτησαν μίλια πολλά
Και αν κάποιος δεν άντεχε πια
Απλά πέθαινε
Και οι άλλοι προχωρούσαν κανονικά
