Την Κυριακή, 14 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Παγκρήτιου Συλλόγου για το Νεανικό Διαβήτη (ΠΑΣΥΝΕΔ) για την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη στα μπλε φωταγωγήθηκε το κτίριο της Περιφέρειας Κρήτης, χρώμα που συμβολίζει το διαβήτη. Στην εκδήλωση συμμετείχαν ο Αντιπεριφερειάρχης Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Πολιτικής Λάμπρος Ν. Βαμβακάς, η Εντεταλμένη Περιφερειακή Σύμβουλος για θέματα εθελοντισμού και διασύνδεσης της Περιφέρειας Κρήτης με φορείς και οργανώσεις Γεωργία Μηλάκη, η Πρόεδρος του ΠΑΣΥΝΕΔ Μαρία Τζερμιά, ο γραμματέας Θεοτόκης Θεοδούλου, και το μέλος Βασίλης Καραφέρης.
Παράλληλα πραγματοποιήθηκε περίπατος των μελών και των φίλων του Συλλόγου από την Πλατεία 18 Άγγλων μέχρι το ακρομόλιο του λιμενοβραχίονα του λιμανιού του Ηρακλείου. Ακολούθησε ξενάγηση των μελών στο Ενετικό Φρούριο του Κούλε και εκδήλωση στο καφεστιατόριο «Μαρίνα», όπου τιμήθηκαν από τον Σύλλογο, με την απονομή τιμητικών πλακετών, οι διαβητολόγοι γιατροί Δημήτρης Μαμουλάκης (ΠΑΓΝΗ), Άγγελος Παππάς (Βενιζέλειο), ο πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Γιάννης Πατσάκης και η πρωταγωνίστρια του ντοκιμαντέρ του Συλλόγου «Αφού μπόρεσα εγώ μπορείτε και εσείς…», Άννα Πεπονάκη.
Ο Σύλλογος ευχαριστεί θερμά όλους όσοι παρευρέθηκαν και συμμετείχαν στις εκδηλώσεις, την Περιφέρεια Κρήτης τον Περιφερειάρχη Σταύρο Αρναουτάκη, τον Αντιπεριφερειάρχη Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Πολιτικής Λάμπρο Ν. Βαμβακά για τη συνεχή υποστήριξή τους, τη διεύθυνση του «Μαρίνα» για τη φιλοξενία της εκδήλωσης και τους τιμηθέντες για την προσφορά τους.
Όπως αναφέρει ο σύλλογος «το μήνυμα της εκδήλωσης είναι, ότι, η διαχείριση του διαβήτη είναι τρόπος ζωής, με άσκηση, σωστή διατροφή και υγιεινό τρόπο ζωής που πρέπει να εφαρμόζουμε όλοι, τα, δε, παιδιά με νεανικό διαβήτη πρέπει να τυγχάνουν της υποστήριξης του καθενός μας, αλλά και των συγκροτημένων δομών της κοινωνίας και της πολιτείας προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους».
τα παιδιά που δεκάρα δεν δίνουν
Μου αρέσουν πάρα πολύ οι φωτισμοί αυτοί. Ουσία όμως μηδέν; Σε λίγο θα τη φωτίσουν και για τη βία κατά των γυναικών. Όμως όταν υποπίπτει στην αντίληψή μας περίπτωση κακοποιημένης γυναίκας – ασθενούς μας, γιατί αδιαφορούμε παγερά;;;