Της Μαρίας Καλουδιώτη*
Επιστρέφοντας από το συνέδριο της ΚΕΔΕ που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη 14-16 Οκτωβρίου 2021, άρχισα να αισθάνομαι τη δυστοπία που υπάρχει σε επίπεδο πολιτικής. Η υπάρχουσα αυτοδιοικητική κοινωνία υπερτονίζει με έκδηλο τρόπο τα αρνητικά γνωρίσματά της. Σύρεται πίσω από το κυβερνητικό άρμα, σε σημείο που αναρωτιέται κάποιος τι σημαίνει η λέξη αυτό-διοίκηση. Μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης οι Δημοτικές αρχές βρίσκονται σε χειρότερη θέση οικονομικά και θεσμικά, ενώ η κεντρική εξουσία δεν δεσμεύεται , ούτε απαντά στο πως θα επιλυθούν. Στο συνέδριο παρήλασαν μια σειρά υπουργών που αντί να δεσμευτούν, διασκέδασαν τις εντυπώσεις με λογίδρια που υποτιμούσαν και προσέβαλαν και τους πλέον υποτακτικούς τους. Τα ποσά που οι Δήμοι θα λάβουν μέσω των ΚΑΠ για την κάλυψη των δαπανών που ήδη έχουν γίνει για την πανδημία (covid19) δεν επαρκούν ούτε κατά διάνοια. Αν εξαιρέσουμε τη χρηματοδότηση για «τις έξυπνες πόλεις» -πράγμα θετικό κανείς δεν διευκρίνισε τι γίνεται με το πρόγραμμα «Αντώνης Τρίτσης» που αντικατέστησε το «Φιλόδημος». Γιατί υπάρχει καθυστέρηση(2 ετών); Τι γίνονται οι δεσμεύσεις τους για το ταμείο ανάκαμψης; Μιλούσαν για 6 δις στην Τ.Α.. Ακούσαμε για 700 εκ ευρω στους δήμους και ότι τα ΕΣΠΑ σχεδιάζονται χωρίς τη συμμετοχή Δήμων… Ας μείνει ασχολίαστο…
Άκουσα τους αλαλάζοντες εκλεγμένους υπέρ του νόμου του 43% για την εκλογή δημάρχων της μειοψηφίας και τα χειροκροτήματα στους υπουργούς που τους απάλλαξαν από την ακυβερνησία της απλής αναλογικής. Δηλαδή, κουβέντα δεν ειπώθηκε για την υποβάθμιση του Δημοτικού Συμβουλίου και την μεταφορά σοβαρών θεμάτων- αποφάσεων στην οικονομική επιτροπή. Αντί να αναδειχθεί το Δημοτικό συμβούλιο ως κυρίαρχο όργανο και να απαιτηθεί η δέσμευση πως αυτό θα αποφασίζει για τα πλείστα όσα των σοβαρών θεμάτων, η πλειοψηφία της Τ.Α έδειξε να χαριεντίζεται αυτάρεσκα με τους υπουργούς γιατί απαλλάχθηκαν από την κριτική της αντιπολίτευσης και διοικούν με την επίπλαστη πλειοψηφία που τους έδωσε ο νόμος Θεοδωρικάκου στις επιτροπές. Η δημοκρατία αντί να γίνει κατάκτηση μέσα από σοβαρούς διαλόγους ανάμεσα στις παρατάξεις και την εύρεση κοινής λογικής με αμοιβαίες υποχωρήσεις για το καλό των δημοτών, αποτελεί όραμα και ευσεβή μας πόθο. Η απλή αναλογική εξασφαλίζει την αντιπροσωπευτικότητα , προϋποθέτει όμως αιρετούς που μπορούν να συνεννοηθούν και να εφαρμόσουν στην πράξη αξίες για τις οποίες θεωρητικά έχουν κατακτήσει μιας και όσοι ζητούν την ψήφο των πολιτών το πρώτιστο προσόν τους είναι «να ακούνε» τον διπλανό τους.
Συμμετείχα σε ένα συνέδριο που δεν κατέληξε σε διεκδικητικό πλαίσιο και αναρωτιέμαι γιατί; Υπολειπόμαστε τόσο έναντι των παρελθόντων ετών; Κάποτε το να συμμετέχεις σε συνέδρια Αυτοδιοίκησης αποτελούσε μάθημα δημοκρατίας, λένε κάποιοι. Φέτος εξαιρέσεις ήταν οι ομιλητές –τριες που έθεσαν το αποτύπωμα και τα αιτήματα της τοπικής κοινωνίας . Δύσκολο μου είναι επίσης, να κατανοήσω πως ενώ ζητήματα που ενώνουν ΔΕΝ ΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΖΗΤΑΜΕ. Η λέξη «διεκδίκηση» στο κείμενο συμπερασμάτων του συνεδρίου υπολείπεται έναντι της λέξης «ζητάμε» που υπερτερεί ως φιλοσοφία. Η αίσθηση μου είναι πως οι ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ πρέπει να επανακαθορίσουν το ρόλο τους. Ας σταματήσει η επαιτεία από το κεντρικό κράτος κι ας επανέλθουμε στην εποχή που οι δήμαρχοι διεκδικούσαν.
ΥΓ: Το σχόλιο μου για το 0, κάτι των συνέδρων σε γυναίκες χρειάζεται ολόκληρη κοινωνική ανάλυση και θα επανέλθω.
*Η Μαρία Καλουδιώτη είναι δημοτική σύμβουλος με τους Ενεργούς Πολίτες
