Το νομοσχέδιο για την παιδεία ξεσήκωσε πρόσφατα αντιδράσεις από τον κόσμο των εκπαιδευτικών, βρήκε όμως συνάμα και αρκετούς υποστηρικτές στην υπόλοιπη κοινωνία. «Γιατί να μην αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί?» διερωτήθηκαν πολλοί.
Τέτοιες κοινωνικές αντιπαραθέσεις είναι λογικές και αναμενόμενες μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες· αρκετά συχνά οι διεκδικήσεις μιας ομάδας δημιουργούν έντονες αντιδράσεις ή δυσαρέσκεια σε άλλες. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές, που οι κοινωνίες επιδεικνύουν υπέρμετρη ανοχή ακόμα και στην κατάλυση ελευθεριών συγκεκριμένων ατόμων ή ομάδων, όσο αυτή δεν επηρεάζει άμεσα ιδία συμφέροντα.
Δυστυχώς αυτές οι αντιπαραθέσεις προωθούν σε διάφορα επίπεδα, τον κοινωνικό διχασμό και αναστέλλουν τη λαϊκή συσπείρωση. Μέχρι τελικά το θέμα να ξεχαστεί, από την πλειοψηφία τουλάχιστον του πληθυσμού, που ζει έξω απ’ αυτό και τις συνέπειές του.
Ωστόσο, ένα βασικό ερώτημα γύρω από τέτοια ζητήματα είναι το κατά πόσο ενημερωμένος είναι ο γενικός πληθυσμός για το περιεχόμενο τέτοιων νομοσχεδίων και τις πιθανές ερμηνείες, που ίσως κρύβει μέσα του. Ειδικά για βασικά ζητήματα, που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας, όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια κτλ.. Είναι άραγε ξεκάθαρο στο μυαλό του απλού πολίτη, γονέα κτλ., τι ακριβώς σημαίνει αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων, από ποιον θα πραγματοποιείται και ποιες θα είναι οι συνέπειες?
Ένα αντίστοιχο παράδειγμα παρατηρήθηκε πρόσφατα και στην επιβολή της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού στους υγειονομικούς. Για 1,5 χρόνο, οι υγειονομικοί εργάζονταν στην πρώτη γραμμή κατά του κορονοϊού, πολλές φορές χωρίς επαρκή μέτρα προστασίας. Κάποια στιγμή όμως αποφασίστηκε η επιβολή αναστολής εργασίας και κατ’ επέκταση μισθού, σε όσους δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν. Μέτρο, που επίσης βρήκε πολλούς υποστηρικτές στην κοινωνία, αφήνοντας άλλους παγερά αδιάφορους. Έχουν περάσει σχεδόν 2 μήνες από τότε. Παρατηρείται άραγε κάποιο θετικό αντίκτυπο του μέτρου αυτού? Έχουν μειωθεί τα κρούσματα στα νοσοκομεία? Μήπως τελικά το μέτρο αυτό έπληξε περισσότερο παρά ωφέλησε, τα ήδη επιβαρυμένα νοσοκομεία? Για να μην αγγίξουμε τις ηθικές, οικονομικές ή και νομικές προεκτάσεις της επιβολής αυτής. Για την πλειοψηφία μοιάζει το θέμα αυτό να έχει ξεχαστεί, κάποιοι όμως συνάνθρωποί μας ζουν ακόμα με τις επιπτώσεις του μέτρου αυτού.
Παρουσιάζεται λοιπόν δυστυχώς ένα μείζον ζήτημα κοινωνικής αλληλεγγύης, το οποίο απομακρύνει μεταξύ τους τις κοινωνικές ομάδες μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες και τις αποδυναμώνει από σημαντικές κοινωφελείς διεκδικήσεις.
Στο κομμάτι αυτό είναι οι πολιτικές δυνάμεις, κυβέρνηση, βουλή, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι οποίοι αποφασίζουν, ενημερώνουν τους πολίτες και νομοθετούν για τον κοινό βίο. Για σχολεία και πανεπιστήμια, νοσοκομεία, στρατιωτικούς εξοπλισμούς, εργασία. Εκείνοι, που μιλούν και αποφασίζουν για τους βασικούς τομείς της κοινής καθημερινότητας εκ του, για 4 χρόνια τουλάχιστον, ασφαλούς.
Γιατί λοιπόν να μην εφαρμοστεί και ένα σύστημα τακτικής, από το λαό, αξιολόγησης των πολιτικών θέσεων και αποφάσεων, που θα μας οδηγούσε μάλιστα και σε μια μορφή πιο άμεσης δημοκρατίας?
Ι. Δ.