φωτο ImageOnline / Στέφανος Ραπάνης
Της Άννας Μανουκάκη- Μεταξάκη
Όποιος θέλει να λυπηθεί πολύ αλλά και να χαρεί πολύ, να πάει αυτές τις μέρες στο Αρκαλοχώρι. Στην πόλη της ταχύτατης ανάπτυξης, όπου χρόνια τώρα χτυπά η καρδιά της κρητικής ενδοχώρας. Να πάει αυτές τις ημέρες του φόβου και της ανασφάλειας από το μεγάλο σεισμό της 27ης Σεπτεμβρίου και των χιλιάδων προσεισμών και μετασεισμών, στις σκηνές των άστεγων σεισμόπληκτων που, αν και είδαν τις εστίες τους και το βιο τους να χάνονται σε μια στιγμή, αρνούνται να απομακρυνθούν. Και ας πλησιάζει απειλητικός ο χειμώνας. Πιάνεται εκεί η καρδιά μας, καθώς βλέπομε το προσωρινό και το απροσδόκητο, την ασημαντότητά μας. Την αδυναμία του δοκησίσοφου ανθρώπου της ύβρεως, που ούτε καν φαντάζεται το ενδεχόμενο της ανατροπής.
Συγχρόνως όμως – τι περίεργο – σε αυτό το χώρο ανασταίνεται και η ψυχή, γιατί βιώνει την Ανθρωπιά, την έμπρακτη Αγάπη στον συνάνθρωπο, τη συμμετοχή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο πάθος του συνανθρώπου. Βιώνει τον εθελοντισμό.
Εκεί στις σκηνές των αστέγων βλέπει ο επισκέπτης εκατοντάδες ανθρώπους καθημερινά, κυρίως νέους, ντόπιους και μη, να αναλίσκονται με ειλικρίνεια, χωρίς υστεροβουλία, ούτε καν την επιθυμία της υστεροφημίας, γιατί αισθάνονται την ταλαιπωρία και τον πόνο του συνανθρώπου τους και αναζητούν διέξοδο σ’ αυτά. Κάνουν χιλιάδες πράγματα, με τα οποία δίνουν αγάπη και ελπίδα, σαν μια αδιάκοπη ενέργεια που βγαίνει από το σώμα και την ψυχή τους. Τη δίνουν σαν ένα αυτονόητο χρέος.
Εδώ η ανθρωπιά, η αποστεωμένη και αυτοακυρωμένη στους καιρούς μας, γίνεται καθημερινό πραγματικό βίωμα. Αλκυονίδες ημέρες μέσα στο χειμώνα της αδιαφορίας και της αλλοτρίωσης.
Μέσα στον τρόμο, τον πόνο, την απελπισία των ανθρώπων που ένιωσαν τη γη να σηκώνεται ψηλά και ύστερα να βυθίζεται και να χάνονται μαζί της, τις δυνάμεις του χάους να μουγκρίζουν, το ενδιαφέρον των αναρίθμητων εθελοντών έχει δύναμη ζωοδότρα αξίας ανεκτίμητης.
Μέσα απ’ τα συντρίμμια αναδύεται ο πολιτισμός της ανθρωπιάς και του αλτρουϊσμού, αποδεικνύοντας πως και μέσα στην έντονα υλιστική ατμόσφαιρα ο άνθρωπος ακούει και εννοεί τη γλώσσα της αληθινής αγάπης, το βαθύτερο νόημα του εθελοντισμού.
Και λες: Αυτοί είναι οι νέοι που κάθονται ώρες πάνω απ’ τα κινητά τους, στις καφετέριες, κάνουν σούζες, αλλάζουν συντρόφους σαν τα πουκάμισα, πώς τώρα παρόντες καθημερινά στο πόστο τους χωρίς ανάπαυση ανακουφίζουν τους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη τους;
Κυρίως οι νέοι και όσοι νιώθουν ότι μπορούν, από το Αρκαλοχώρι και αλλού, αγωνίζονται μέρες τώρα στο Μαραθώνιο της Αγάπης, δίνοντας το καλύτερο παράδειγμα του ευ αγωνίζεσθαι. Επιφανείς και απλοί άνθρωποι μέσα από το Δήμο, την Περιφέρεια, τις Υπηρεσίες, τους Συλλόγους και τα Σωματεία, τους Προσκόπους και τον Ερυθρό Σταυρό (κάθε γρηγορούσα συνείδηση), είναι αεικίνητοι: κουβαλούν πράγματα, μαγειρεύουν, μοιράζουν τη βοήθεια που στέλνουν επώνυμοι και ανώνυμοι, παρηγορούν, συντρέχουν, ενώ έρχεται και η υποσχόμενη από το κράτος βοήθεια. Περιμένουμε πώς και πώς «τα σχολεία», για να ξαναρχίσουν τα μαθήματα των 1800 παιδιών, που με απόλυτη τάξη, αφού τήρησαν τους σχετικούς κανόνες, βγήκαν σώα και αβλαβή από τις τάξεις τους μετά το σεισμό, ενώ οι δάσκαλοί τους όρθιοι και ακάλυπτοι, με αυτοκυριαρχημένη και ήρεμη φωνή τα παρακινούσαν να μη φοβούνται.
Αυτές τις φοβερές σκηνές αναλογιζόμαστε τούτες τις ώρες, που βλέπομε τους χώρους της απόγνωσης να θυμίζουν κυψέλη και να δίνουν κουράγιο και ελπίδα για το αύριο της αναδημιουργίας, της επανόδου της προόδου και της ανάπτυξης αυτού του τόπου. Της ανάπτυξης που θα επαναφέρει ο δημιουργικός άνθρωπος αυτής της σπουδαίας περιοχής.
Δε σταματάμε σήμερα στο πώς και στο γιατί. Αυτά, για το μέλλον. Παντού της Γης έρχονται ανατροπές: Πόλεμοι, προσφυγιά, θεομηνίες, σεισμοί, λοιμοί, λιμοί και καταποντισμοί… Είμαστε άνθρωποι αδύναμοι μέσα στη Φύση, της οποίας την παντοδυναμία ξεχάσαμε, επηρμένοι από την αλαζονεία του Τεχνολογικού Πολιτισμού, που χρησιμοποιήθηκε δυστυχώς ανόητα, κυρίως, για να υποτάξει ο δυνατός τον αδύναμο.
Η πραγματική ανθρώπινη δύναμη είναι εκείνη της Ανθρωπιάς, του Εθελοντισμού. Τη δείχνουν οι Δυνατοί και οι Ωραίοι εθελοντές που στέκουν δίπλα στον πόνο και στην οδύνη, συμπαραστέκονται έμπρακτα και λιγοστεύουν την απογοήτευση, την αγωνία και τον πόνο. Και δείχνουν πως αυτοί που θέλουν να σβήσουν την ανθρωπιά από τον κόσμο ματαιοπονούν.
Λιγοστεύουν την αγωνία και τον πόνο μας για το Αρκαλοχώρι και την Περιοχή του, που αγκάλιασε με αγάπη τους πρόσφυγες, τους έδωσε και πήρε απ’ αυτούς. Που αγάπησε όλους εμάς που το διαλέξαμε για πατρίδα μας αγαπημένη. Εμάς. που χιλιάδες φορές επισκεφτήκαμε τις παλιές του γειτονιές, τις εκκλησίες του (Κάτω Παναγιά, την Αγία Φωτεινή, την Αγία Παρασκευίτσα), τα πανέμορφα χωριά της περιοχής, που ερειπώθηκαν. Εμάς, που ανεβήκαμε χιλιάδες φορές τον ιστορικό λόφο του Προφήτη Ηλία, την εποχή της νιότης και της ωριμότητάς μας με τους αγαπημένους μας και κόψαμε τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης, τις παπαρούνες και τα κρινάκια, για να τα προσφέρομε, σημείο αγνής αγάπης και απόλυτου έρωτα.
Ευχή και υπόσχεση στους νεκρούς, τους ζωντανούς και τους αγέννητους (και παράκληση σ’ όλους τους θεσμούς, τους φορείς και τους όπου Γης ανθρώπους να βοηθήσουν σ’αυτό), να ξαναχτιστεί το εμβληματικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και όλες οι χαλασμένες εκκλησίες, να ξαναστηθούν οι γκρεμισμένες παλιές του γειτονιές και το εμπορικό του κέντρο να βουΐζει και πάλι σαν πολύβουο μελίσσι. Και όλα τα πανέμορφα χωριά, σύμβολα και τεκμήρια της παράδοσης και της ιστορίας μας, να ξανανθίσουν.
«…Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγέμισ’άνθη…» Η ευωδιά που αναδίδει η έμπρακτη αγάπη των εθελοντών, τους οποίους ευχαριστούμε ολόψυχα, μας βεβαιώνει πως θα συνεχίσει η ενεργός συμμετοχή σ’ αυτό το δράμα, στην αντιμετώπιση και λύση των τεράστιων προβλημάτων που δημιούργησε ο μεγάλος σεισμός και οι χιλιάδες προηγούμενοι και επόμενοί του. Πως θα συνεχίσει ο πολιτισμός του Ανθρωπισμού που ζεσταίνει και παρηγορεί τις ψυχές, που έχουν ανάγκη να ξανασκεφτούν με ελπίδα και αισιοδοξία τη ζωή. Και πως η Πολιτεία και οι Θεσμοί θα αποδειχθούν ευαίσθητοι και συνεπείς.
Γιατί είναι ανάγκη να στηριχτεί, ώστε να μη σβήσει η ζωοδότρα Ενδοχώρα και οι δημιουργικοί της Πολίτες να ξανασταθούν στα πόδια τους…
