Πέθανε η Αριάδνη Γερασιμίδου, που συγκίνησε με την εξομολόγησή της για τη μάχη που έδινε εδώ και καιρό με τον καρκίνο.
Όπως αναφέρει το newsbeast.gr, η δημοσιογράφος είχε ανεβάσει πριν λίγες ημέρες ένα βίντεο στο YouTube και είχε αποκαλύψει πως αρχικά έγινε λάθος διάγνωση, η οποία της κόστισε επτά μήνες, ένα χρονικό διάστημα ιδιαίτερα κρίσιμο.
Η είδηση του θανάτου της δημοσιογράφου έγινε γνωστή από το προφίλ της στο Facebook, όπου μεταφέρεται το μήνυμα που ήθελε να στείλει η Αριάδνη Γερασιμίδου σε όλους πριν πεθάνει.
«Η Αριάδνη έφυγε από τη ζωή. Πριν φύγει έγραψε και ήθελε να σας μεταφέρω αυτό το μήνυμα:
«Ουπς. Μάλλον τελικά έφυγα για κάπου καλύτερα! Όπως μου είχα υποσχεθεί έφυγα όμορφη οπότε όλα καλά! Θέλω να ξέρετε πως πάλεψα μέχρι τελευταία στιγμή 4 χρόνια και δυστυχώς νίκησε ο πόνος του καρκίνου.
Δε θέλω κανένας να λυπηθεί, θέλω να χαμογελάτε και να ζείτε την κάθε σας ημέρα ευτυχισμένοι!
Δεν αξίζει τίποτα παρά οι στιγμές που έχουμε! Να τις περνάτε όμορφα, να μην δουλεύετε πολύ και να ΖΕΙΤΕ!
Σας ευχαριστώ πραγματικά μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για την τεράστια αγάπη που έχω πάρει από όλους! Γνωστούς και αγνώστους.
Για όσους με θέλουν δίπλα τους εκεί θα είμαι πάντα εκεί! 😉
Και επειδή θέλω να οδηγείτε όλοι σωστά και με ασφάλεια, ψάξτε το #SafetyFirstGR, ένα πρότζεκτ οδικής ασφάλειας που το έκανα γιατί είχα πει πως ήθελα να μείνει κάτι καλό πίσω μου, για όταν φύγω.
Αυτά. Να έχετε ευτυχισμένες στιγμές!
Θα τα ξαναπούμε πάλι. Η ζωή συνεχίζεται! :)”».
Παρακολούθησα το συγκλονιστικό μήνυμα της Αριάδνης Γερασιμίδου. Παρατήρησα ότι για τους συγγενείς της δεν είπε πάρα πολλά, ποιος ξέρει γιατί…
Μόνο σε ένα δεν συμφωνώ, εκεί που μίλησε για την κατάθλιψη. Η πραγματική κατάθλιψη δεν είναι απλά μια κακή διάθεση, είναι ένα τέρας, που μπορεί να κάνει κόλαση τη ζωή σε ένα σωματικά υγιέστατο σώμα. Δεν ξέρω τι με οδήγησε σε μια χρόνια, μόνιμη δηλαδή μάχη με την πιο βαριά κατάθλιψη, που όσο και αν την παλεύεις για χρόνια, επανέρχεται. Στα 14 νόμιζα πως ήμουνα χοντρή, στα 16 νόμιζα πως δεν είμαι αρκετά καλή, πως δεν είμαι καλό άτομο, ένιωθα μολυσμένη ηθικά. Η κατάθλιψη είναι ο καρκίνος της ψυχής και εύχεσαι συνέχεια να πεθάνεις. Εγώ το προσπάθησα κιόλας. Επιβίωσα χωρίς να φαίνεται τίποτα, με σοβαρές όμως βλάβες… Κάποια στιγμή ένας γιατρός με απείλησε ότι αν δεν υπακούσω στα φάρμακα θα έρθει μια στιγμή που δεν θα έχω σωτηρία. Και υπάκουσα. Οι παρενέργειες για τη σωματική υγεία είναι βαριές. Κάποια στιγμή αρρώστησε και το σώμα. Ζω με ένα πνεύμονα. Το παράπονό μου είναι πως όταν δεν ήμουν καλά ψυχολογικά, η οικογένειά μου ήταν δίπλα μου, αλλά χωρίς κατανόηση, χωρίς ίχνος στοργής, με κριτική, με οργή. Όταν αρρώστησα και σωματικά, κατά τύχη ήμουν άνεργη, απένταρη, χήρα και με ένα μωρό δύο ετών. Τότε βίωσα τη φρίκη της ενδοοικογενειακής βίας. Πήγα στα αρμόδια συμβουλευτικά κέντρα, στην αστυνομία, δεν έκανα καταγγελία. Τώρα είμαι καλά στην υγεία μου, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως θα με συνοδεύει για πάντα η σκληρότητά τους, η απονιά και κυρίως, η σιγουριά τους ότι δεν έχουν κάνει τίποτα κακό.
Σε περίπτωση που ένας άνθρωπος δεχτεί ένα χτύπημα της μοίρας, όπως ο καρκίνος, ή άλλες σοβαρές ασθένεις, ή και λιγότερο σημαντικά χτυπήματα π.χ. χρεοκοπία, απώλεια εργασίας κτλ, δεν είναι μόνο το χτύπημα που έχει να αντιμετωπίσει. Είναι και η συμπεριφορά των άλλων, ακόμα και των πιο δικών σου, των “αγαπημένων” σου, όταν μυρίζονται ότι είσαι ευάλωτος ή ότι νιώθεις ευάλωτος. Είναι πραγματικά σοκ, όποιος το έχει βιώσει, ακόμα και αν ξεπέρασε την αρρώστια, το σοκ αυτό αν το κουβαλάς είναι δύσκολο να ζήσεις μετά με αυτό, πρέπει συνέχεια να είσαι απασχολημένος να μην το σκέφτεσαι… Μου είπε τότε μια φίλη “αν σου φέρονται τόσο σκληρά σημαίνει ότι δεν είσαι ετοιμοθάνατη. Αν ήσουν ετοιμοθάνατη δεν θα φέρονταν έτσι”. Ε, και ησύχασα…