Του Μιχάλη Τζανάκη
Όλα είναι «ύφος»! αν προτιμάτε η «ταυτότητα» του ανθρώπου, αυτό που προσλαμβάνει ο άλλος και με αυτό «συστήνεται» ευρέως, χωρίς να τον προσεγγίσει περισσότερο. Άλλοτε το «ύφος» αποκτάται «εσωτερικά», δηλαδή είναι προϊόν του χαρακτήρα, άλλοτε διδάσκεται, όταν κάποιος ή κάποια κατέχει δημόσιο αξίωμα και η «εικόνα» είναι άκρως απαραίτητη για να «πείσει» την κοινή γνώμη!
Άλλοτε πάντως μπορεί στο «ύφος» να συνδυάζονται και τα εγγενή χαρακτηριστικά και τα αποτελέσματα της «διδασκαλίας» και τότε τα αποτελέσματα είναι ακόμα χειρότερα. Αν προσέξετε το «ύφος» κάποιων δημοσίων προσώπων πολλές φορές ξεχειλίζει τόσο από αλαζονεία και οίηση που καταντά πρόδηλα φαιδρό!
Ειδικά εκείνο το ύφος με την μύτη και το ένα φρύδι να υπερίπτανται λες και θα απογειωθούν ή στο άκουσμα μιας άποψης με την οποία διαφωνεί ο και η εκάστοτε «Λουδοβίκος» στραβώνει τόσο που όταν απαντά δεν κοιτάζει καν τον -ή την- ερωτώντα –ούσα, ώστε να βγάλει την απαξίωση και την ενόχληση ξεκάθαρα. Το «ύφος» που βγάζει το «πώς τολμάς εσύ μικρό σκουληκάκι;» είναι τόσο εμφανές που προβληματίζεσαι για την αγωγή του ανθρώπου αυτού.
Αλλά «ύφος» προσδίδουν και οι κινήσεις των … «άκρων»∙ ειδικά των πάνω άκρων! Χέρια που ποτέ δεν κρεμιούνται, αντίθετα περιφέρονται «σταυρωμένα», οι αγκώνες ποτέ ανοιχτοί, δάχτυλα που πηγαινοέρχονται ψάχνοντας κάτι απροσδιόριστο και όταν τα χέρια σηκώνονται παύουν να ισχύουν οι κανόνες διδασκαλίας αλλά φαίνεται όλη η αγαρμποσύνη και ίσως κάποια συναίσθηση του υποκριτικού ελλείμματος.
Εκεί που το «ύφος» απογειώνεται είναι όταν κάποιος πρέπει να … «ποζάρει» για τις ανάγκες της «εικόνας»! εκεί πρέπει το ύφος να δείχνει «ανετίλα» πχ πίνοντας καφέ και διαβάζοντας εφημερίδα με το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο, ή μπροστά σ’ ένα … φέρετρο αραχτός να έχεις πιάσει τρεις καρέκλες αγκαλιά αλλά και «αυτοκρατορισμό» ελεγχόμενο όταν κάθεσαι στην στημένη συνέντευξη με φόντο τη «Νίκη της Σαμοθράκης» να μιλήσεις για το πόσο «σπουδαίος» είσαι!
Υγ. οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική!
