Πενταμελής ομάδα μελών του τμήματος υποδομών – ενέργειας της Ν.Ε. Ηρακλείου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ βρέθηκε στο πληγωμένο Αρκαλοχώρι και στα μικρά χωριά Κάτω Πουλιές και Σαμπά προκειμένου να διαπιστώσει «ιδίοις όμμασι», πώς συμπεριφέρθηκαν οι κατασκευές στην περιοχή τον ισχυρό σεισμό της περασμένης Δευτέρας και πώς συνεχίζεται η ζωή των κατοίκων σε μια περιοχή όπου οι σεισμικές δονήσεις δεν λένε να σταματήσουν.
Σε σχετικό κείμενο αναφέρουν τα μέλη της ομάδας:
Στην κωμόπολη των 9000 κατοίκων, το Αρκαλοχώρι, η συνολική εικόνα εμφανίζει δύο όψεις. Την περιοχή με τα νεότερα κτίρια, κατασκευασμένα μετά το 1985, από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν) τα οποία , εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, παρουσιάζουν βλάβη κυρίως στην τοιχοποιία. Τα κτίρια αυτά άντεξαν, η βλάβη μπορεί να αποκατασταθεί, όμως , προσωρινά όπως είναι, δεν είναι κατοικήσιμα. Η εικόνα της περιοχής με τα παλιά κτίρια είναι τραγική. Η περιοχή κτυπημένη από ένα σεισμό, που προειδοποιούσε για τον ερχομό του εδώ και καιρό – αλλά τα αυτιά των αρμοδίων ήταν από αμήχανα μέχρι κλειστά – ήταν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η μεγάλη πλειοψηφία των κατασκευών, κτυπημένη σε σημεία καίρια του φέροντος οργανισμού, βρίσκεται σε κατάσταση μη αναστρέψιμη. Ελάχιστα μόνο σπίτια μπορούν να διασωθούν με μελετημένες παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν. Αυτό που μας έκανε εντύπωση, εκτός από την εικόνα των σπιτιών, ήταν η γενικότερη εικόνα αναστάτωσης όσων κατοίκων συναντήσαμε στους δρόμους, οι οποίοι μας εκφράζανε την μεγάλη τους απογοήτευση και κυρίως την απόγνωσή τους για το μέλλον. Εικόνες μεγάλης καταστροφής. Προσπαθήσαμε, αν και δεν ήταν στις αρχικές μας προθέσεις, να τους ανυψώσουμε το ηθικό, διότι η εικόνα της καταστροφής τους είχε καθηλώσει σε μια απέραντη απαισιοδοξία και ηττοπάθεια οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην κρατική αδιαφορία των προηγούμενων μηνών όταν οι σεισμικές δονήσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο. Η εντύπωση αυτή από το Αρκαλοχώρι μεγάλωσε όταν πήγαμε στις Κάτω Πουλιές – όπου και εκεί μια περιοχή είχε κτυπηθεί πολύ – αλλά κυρίως στο Σαμπά, ένα μικρό χωριό με λιγότερο από 150 σπίτια , η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν βαριά κτυπημένη από τον εγκέλαδο.
Το συμπέρασμά μας είναι ότι η συνέχιση της ζωής σ’ αυτές τις περιοχές – μια ενδεικτική εικόνα μόνο παρουσιάσαμε προηγουμένως- απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από το Δήμο, την Περιφέρεια και την Κυβέρνηση. Διότι δεν είναι μόνο το θέμα : «μου χάλασε το σπίτι, θα το ξαναφτιάξω». Εδώ χαλάσανε ολόκληρες γειτονιές, γειτονικά σπίτια κολλημένα με μεσοτοιχίες, κατασκευές που η μια συμπαρασύρει την άλλη. Πρέπει δηλαδή να υπάρξει μια συνεργασία των κατοίκων για την ανοικοδόμηση και το ξαναζωντάνεμα των περιοχών αυτών. Ρόλο που καλείται να παίξει η αυτοδιοίκηση – προφανώς με την αμέριστη κρατική συμπαράσταση.
Αυτό που προέχει όμως, είναι η ταχύτατη εκτίμηση των ζημιών από κατάλληλα συνεργεία μηχανικών και το στήσιμο ενός μηχανισμό στήριξης των κατοίκων για τις αναγκαίες παρεμβάσεις. Χρειάζεται επίσης ψυχολογική στήριξη των κατοίκων και χορήγηση άτοκων δανείων. Τέλος θα πρέπει να ληφθούν άμεσα όλα τα μέτρα εκείνα τα οποία θα παρέχουν στους άστεγους τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους.
